Nie, takie osoby i tak mają postępować zgodnie z własnym sumieniem. Każdy i zawsze ma obowiązek postępowania zgodnie z własnym sumieniem.

Jeśli ktoś zna nauczanie Kościoła o antykoncepcji, ale w swoim sumieniu, mimo usilnych i szczerych starań, nie rozpoznaje tego jako grzech, to nie popełnia grzechu ciężkiego stosując antykoncepcję.
Może być ew. taka sytuacja, że ktoś nie rozpoznaje antykoncepcji jako grzech ciężki, ale jako lekki. Wtedy sytuacja jest inna, wtedy musi żałować za grzech i wyrazić chęć poprawy, jak z każdym rozpoznanym grzechem

Kamyk, z całym szacunkiem, ale ty chyba herezje jakieś siejesz. Moim zdaniem - owszem popełnia, jeśli ma świadomość materii tego grzechu. Ponadto rozgraniczmy: nie rozpoznaje tego jako grzech, czy zwyczajnie nie bierze pod uwagę nauczania KK?
No i jak się do twojej wypowiedzi mają słowa z Vademecum dla spowiedników, w których wyraźnie wskazano, że:przypadek powtórzenia grzechów antykoncepcji, nie jest powodem, samym w sobie wystarczającym, do odmówienia rozgrzeszenia; należy go jednak odmówić, jeśli brakuje dostatecznej skruchy albo postanowienia poprawy wykluczającej ponowny upadek (przyp: 40)

Tu nie ma żadnego rozgraniczenia na fakt, czy ktoś to uważa za grzech, czy też nie. Antykoncepcja została uznana za ciężkie wykroczenie przeciw VI przykazaniu, więc z czym tu dyskutować? To tak, jakbym uznała, że sypiając z innym facetem niż mężem, nie popełniam cudzołóstwa, ponieważ moje sumienie mówi mi, że to tylko zdrada fizyczna, nie duchowa, więc nie ma grzechu. I do spowiedzi chodzić nie muszę.....

Ale właśnie ktoś może brać pod uwagę nauczanie Kościoła, naprawdę chce to zrozumieć, ale rozum mu podpowiada, że coś tu nie pasuje. W takiej sytuacji należy się kierować sumieniem. To nie herezja, przeciwnie, to Magisterium

To wskaż mi konkretny fragment o tym, jeśli możesz
Ponadto to, co piszesz jest dość niebezpieczne, ponieważ może kreować postawę: skoro coś mi nie pasuje, nie muszę liczyć się z nauczaniem KK.

Nie znam dokładnych namiarów na dokument, w którym ta sprawa została rozstrzygnięta. Ale wielokrotnie w różnych miejscach forum był przytaczany choćby KKK, który jasno stwierdza, że człowiek zawsze winien postępować zgodnie z pewnym osądem własnego sumienia.

Owszem, jest to pewne niebezpieczeństwo, ale:
-Kościół nie jest od zapewniania wiernym bezpieczeństwa sumienia i rozstrzygania za nich dylematów moralnych, nie jesteśmy stróżami moralności
-o wiele większe ryzyko podjął Bóg, dając ludziom wolną wolę; możliwość nieprzejmowania się nauczaniem moralnym Kościoła to pikuś w porównaniu z nieprzejmowaniem się Bogiem
-taka postawa to jest coś innego, niż to, o czym tu dyskutujemy, i takie ryzyko jednak istnieje zawsze

No i widzisz tu możemy sobie dyskutować co znaczy pewny sąd sumienia. Pewny, czyli oparty na czym? Jeśli drogowskazem nie jest nauczanie KK, to tym bardziej własny ogląd nie daje pewności sądowi sumienia...

To może ja odpowiem: pewny osąd to taki, co do którego nie masz wątpliwości, że jest słuszny:)

Więc na jakiej podstawie nie masz wątpliwości, że antykoncepcja - uznana przez nauczanie za grzech ciężki - jest słuszna?

To jest temat na osobny wątek, ale pokrótce odpowiem:
-po pierwsze uznaję, że seks nie musi być związany z prokreacją i może służyć "JEDYNIE" okazaniu miłości i bliskości i może być zamknięty na przekazywanie życia,
-po drugie uważam, że antykoncepcja wiąże się z zapewnieniem komfortu psychicznego u partnerów, którzy nie są pewni, że dobrze wyznaczyli okresy płodne. Stosowanie NPR w takim wypadku łączy się ze złem, jakie wynika z nieuzyskania pełnego dobra jakie płynie ze stosunku,
-po trzecie uważam, że antykoncepcja może równie dobrze służyć planowaniu rodziny co NPR.

To te najważniejsze.

Człowiek po to ma rozum, żeby go używać i samemu oceniać, a nie patrzeć na innych i kalkować bezmyślnie. Zadaniem Kościoła jest nauczenie wiernych oceniania czynów, a nie ocenianie za nich. Tą instancją, która daje nam pewność, jest nasz rozum

A ja dorzucę, że dla mnie seks oralny to niesamowite zbliżenie, poczucie oddania większe niż kiedykolwiek... Czuję wtedy "magię" (nie za każdym razem, ale często).
Nie wiążę go z antykoncepcją, tylko z pewnym rodzajem wyjątkowego przeżycia, zarezerwowanego dla wyjątkowej osoby... I o ile teraz jeszcze czuję, że coś jest nie tak, bo nie jesteśmy małżeństwem, to gdy myślę o swoim związku po ślubie - to choćbym na rzęsach chodziła, moje sumienie mówi, że to będzie jeszcze piękniejsze niz teraz... Bo to będzie mój mąż... a ja go będę pieścić aż do finału (poza pochwą)... i nie widzę tu żadnego grzechu... Zupełnie nie wierzę Kościołowi, że to podpada pod VI przykazanie!
Czytam, dociekam.. ale za chiny uwierzyć nie mogę!
Moje sumienie widzi w tym piękno i dobro... A określenie grzeszności (ciężkiej!) uznaje niemal za obrazę tej wyjątkowej relacji między nami...
Jak wilczyca broniąca potomstwa, tak moje sumienie warczy w obronie mojego prawa do okazywania sobie uczuć w ten sposób... i jeśli trzeba pozostanę poza KK do śmierci...

Bez przesady, nie "ląduje" się poza KK z powodu seksu oralnego
Swoją drogą warto byłoby powrócić do głównego tematu, żeby nie powstał bałagan

Jeśli KK pochodzi w prostej linii od Chrystusa, to należy uznać i przyjąć z wiarą, iż zapodaje wykładnię prawa Bożego.


Antykoncepcja potrafi być zawodna. Nie daje stu procent pewności, zatem pełny komfort psychiczny jest złudny. Ponadto NPR w III fazie jest bezpieczniejszy nawet niż sztuczna ak, ponieważ wówczas nie ma żadnej możliwości zajścia w ciążę, więc daje on duże poczucie bezpieczeństwa. Wyznaczenie faz raczej nie jest trudne dla kogoś, kto ma odrobinę chęci. Ale to rzeczywiście temat na inny wątek. Natomiast twoje argumenty wg mnie nie przemawiają za pewnością osądu sumienia ws antykoncepcji.

Mnie uczono, że katolik nie może sprzeciwiać się nauce Kościoła. Konsultowałam nawet ten problem nie tak dawno z pewnym księdzem doktorem i jego odpowiedź również była jednoznaczna. Mianowicie powiedział, że katolik nie może w sumieniu uznawać antykoncepcji za brak grzechu, bo grzech - jak naucza Kościół - występuje i to ciężki. I ktoś, kto doszedł do takiego poznania, powinien brać pod uwagę tę kwestię a nie ją lekceważyć.

A czemu wyrzuciłaś pierwszy powód który podałam? Jest on z resztą tożsamy z tym, co napisałam Szarotka, tylko ona ujęła to bardziej poetycko Przede wszystkim traktuję seks jako sposób okazywania miłości, jako komunię pomiędzy partnerami, złożenie się sobie w ofierze i przyjęcie daru, uzupełnianie siebie nawzajem, w taki sposób, w jaki najbardziej czujemy się kochani i w taki w jaki dla nas przynosi to najlepsze owoce. Zrezygnowanie z seksu oralnego, czy z seksu w fazie płodnej, gdzie jest największa potrzeba kochania się jest moim zdaniem złem, które oddala od siebie małżonków, a co za tym idzie oddala również od Boga.