napisałam swoje zdanie--nie ma sensu podejmować dalszej dyskusji
elbrus--piszę o wierzącym.a nie o "wierzącym"

Zależy co rozumiemy pod pojęciem duchowości, ale z reguły chyba tak.Spytaj się takiego człowieka, który na to pytanie ci odpowie.
Warto to zrobić, żeby nie bać się takich osób
(on nie wierzy, ciekawe co nim kieruje? może mnie chce okraść, albo jeszcze co gorszego...).
Taka odpowiedź może rozwiać tego typu obawy (lub uprzedzenia).Nie widzę związku jednego z drugim.Wszędzie?Nie wiem, czy robisz to świadomie, ale czasem ostrzysz topór na własną szyję
(odsyłam do poprzedniego postu).

Trudno powiedziec ale sądze, że żyłbym inaczej. Nawet nie chce wiedziec jak bym żył, a może byłbym lepszym człowiekiem lub gorszym? Nie wiadomo.

Po pierwsze, ateiści kierujący się hedonizmem. Po drugie - w większości przypadków. [Walczmy z generalizacjami].

@Johnny99

Czyli odwołujesz swoje: "to bardzo smutne"?

Przemyślawszy sprawę czysto racjonalnie i bez krzty emocji - mogę chyba odwołać. Mogę nawet zauważyć pozytywne aspekty religii, która utrzymuje w ryzach pewne typy osób.

Jak się ocenia to zdolności poznawcze niezbędne do wytworzenia współczesnych religii (intencjonalność piątego rzędu) posiadł człowiek jakiś 20-25 tys. lat temu. Można chyba bezpiecznie założyć, że wcześniej istniały jakieś bardziej prymitywne formy kultów. Cechy te nie zanikły w procesie ewolucji, stało się wręcz odwrotnie. Znaczy to tyle, że religie choć dla mnie zupełnie zbędne dla większości populacji są czymś bardzo potrzebnym. Wobec powyższego postrzegam religię jako adaptację. Za proces adaptacji odpowiada dobór naturalny. Ponieważ jak sama nazwa wskazuje jest to proces naturalny to nie może być ani smutny ani wesoły.

renata155 w sprawie pytania - co mną kieruje (ateistka) - żyć tak aby nie utrudniać sobie ani innym życia i czerpać z życia radość oraz przekazać (rzeczy materialnych i wiedzy) jak najwięcej własnym dzieciom.

Jest to mój indywidualny pogląd, nie każdy ateista myśli tak jak ja i nie każdy może być dobrym ateistą, więc nie porównujmy na moim przykładzie wszystkich ateistów.

Ja myślę, że najważniejsza rzecz, która różni chrześcijan od ateistów to fakt, iż chrześcijanie, powinni kochać swoich bliźnich, jak siebie samego. Tzn nie krzywdzić ich i pomagać im, gdy oni tej pomocy potrzebują.

Pamiętam pewne przysłowie, "jak Kuba bogu tak bóg Kubie", moja babcia lubiła to powtarzać. Mnie także się to przysłowie podoba lecz patrząc tylko z perspektywy dwóch osób, bez wzmianki o bogu.

Poza tym czy tylko chrześcijanie muszą, żyć tą ideą? Co jeśli ateista (czyt. ulsulka) nie wierzący w boga także żyje w myśl zasady, nie czyn drugiemu co tobie nie miłe, pomagając, gdy ktoś potrzebuje? Kwestia osobowości, moim zdaniem.

Wtedy wszystko jest ok. Nie deklaracje się liczą, lecz czyny. (vide przypowieść o Samarytaninie).

zylabym dokladnie tak samo, z tym ze nie chodzilabym sporadycznie do kosciola i nie modlilabym sie codziennie.
a wartosci ktore mi wpojono przy wychowaniu nie zmienilyby sie tylko dlatego ze nie chodze do kosciola, nie wierze w Boga itp.

przepraszam, ze jest post pod postem, ale nie moglam pominąc tego cytatu.

renata to o czym piszesz to chyba jakas ładna bajka....i niby dlaczego ma dotyczyć tylko ludzi wierzących? znam wielu ludzi wierzacych ktorzy nie wybaczaja, nie wyciagaja dloni itp.
ateista nie moze komus przebaczać? czy po prostu do ateistow juz przyklejono latke zlych ludzi tylko dlatego, ze nie widza sensu w wierze w Boga? to o czym piszesz to najprostsze wartości w życiu, z Bogiem czy bez niego dotycza kazdej jednostki. Zyda, Muzułmanina, ateisty...
zycie bez Boga wygladaloby gorzej dla tych, ktorzy wiara ulatwiaja sobie zycie- nie musza myslec za siebie.