Katolicki to jest Kościół a nie Bóg. Bóg nie otrzymuje przydomka od wyznawców.

Ja tylko ostrzegam, bo napisałeś na ogólnym. Mam do tego prawo. Mam też inną wiedzę, która budzi mój sceptycyzm. Nie wchodzę jednak w kompetencje Boga.

Chcesz poznać empirycznie Boga? Dostałeś łaskę wiary, marnujesz ją. Na nadzwyczajne traktowanie siebie przez Boga raczej nie licz.

Przyszedłeś tu z forum na którym wszyscy userzy robią sobie testy samooceny? Nie wszyscy uczestnicy tego forum są gimnazjalistami. Tylko dziecku wydaje się, że wygrało z rodzicem w warcaby, bo jest lepsze. Tak właśnie myślisz i dlatego bardziej doświadczeni to widzą.

A nie miałam racji? Oświeciło Cię już w przedszkolu, że Boga nie ma.

W takim razie jaki sens jest w kościele?
Po co praktykować religię z pomocą kościoła?
Po co Kościelne przykazania i sakramenty?
Jaki sens jest w zbiorowym uwielbieniu?

Czyżby "razem raźniej", "w grupie siła"? Czy Ci wyznawcy nie mają własnego zdania co do własnego Boga?

w świecie duchowym także istnieją podobne prawa jak na planie fizycznym

energia naszych myśli się sumuje a wtedy taka modlitwa jest bardziej skuteczna

po co praktyki religijne

Buscador, aleś zamotał.

Ale jaki to ma związek z Bogiem "wysłuchującym" modlitw?

No wiesz… niektórzy „tam” byli i przekazali co nieco (śmierć kliniczna, , hipnoza , eksterioryzacja czyli OOBE, i takie tam)

Bóg nie wysłuchuje naszych modlitw, to bardzo dalekie uproszczenie, w gruncie rzeczy to my osobiście kreujemy naszą rzeczywistość a modlitwa jest jednym z wielu takich „narzędzi” które mogą wywołać pozytywne zmiany na planie fizycznym

ponieważ w jego tle działa dusza, to ona gra tu pierwsze skrzypce

owszem tak działa mózg, tylko, że on nie działa ot tak, sam z siebie

2. Dziesięć przykazań Bożych?



Dlaczego mam nie mieć innych Bogów? Czy Bóg jest zazdrosny o wiernych i nie chce się nimi z nikim dzielić? Jeżeli tak to ma bardzo egoistyczne podejście.

Co właściwie oznacza używanie imienia Bożego „w sposób niegodny”, "nadaremno"?
Hebrajskie słowo laszszáw’, oddane w tym wersecie wyrażeniem „w sposób niegodny”, może oznaczać „fałszywie” lub „na nic, na próżno” (The JPS Torah Commentary, wydawnictwo Jewish Publication Society). W tym samym komentarzu powiedziano jeszcze: „Dwuznaczność [tego hebrajskiego określenia] pozwala na odniesienie go do zakazu naruszania przysięgi złożonej w sądzie, składania fałszywej przysięgi oraz nieuzasadnionego lub beztroskiego używania Boskiego Imienia”.
W powyższym dziele słusznie podkreślono, że ‛używanie imienia Bożego w sposób niegodny’ obejmuje niestosowne posługiwanie się nim. Kiedy tak by było? Gdybyśmy wymawiali je np. jako tzw. przerywnik zdania, lub wyrażali nim negatywne emocje, zestawiali ze słowami wulgarnymi itd.
Sama nie chciałabym, aby tak poniewierano moim imieniem ... a przecież jestem tylko człowiekiem i moje imię nic nie znaczy.
Tymczasem Bóg powiedział, że Jego imię „jest potężną wieżą. Wbiega do niej prawy i doznaje ochrony”(Przysłów 18:10). Znajomość znaczenia imienia Bożego i poleganie na nim kieruje naszą uwagę na to, czego Bóg już dokonał i czego jeszcze dokona, by wyzwolić osoby pokładające w Nim wiarę.
On obiecuje: „Ochronię go, gdyż poznał moje imię” (Psalm 91:14)
A jak brzmi imię Boga? zapisuje się je JHWH, w Polsce odczytuje się je jako Jehowa, Jahwe, Jah.
Imię Jego Boskiego syna w naszym języku brzmi Jezus.




Gdy Jehowa po sześciu dniach stwarzania zakończył swe ziemskie dzieło, Jego stworzeniom niczego nie brakowało (Rdz 1:31). Wtedy postanowił odpocząć, czyli zaprzestać tej pracy, i pobłogosławił dzień siódmy, uznając go za święty. Cała ludzkość mogła oczekiwać szczęścia i bezkresnych błogosławieństw (Rdz 2:3; Wj 20:11).
Natomiast przestrzeganie dnia siódmego jako dnia odpoczynku powstało dużo później, kiedy zbuntowani ludzie nie potrafili już z własnej woli zbliżać się do Boga:
Czwarte przykazanie brzmiało: „Pamiętając o tym, by uważać dzień sabatu za święty, przez sześć dni masz pracować i wykonywać wszelką swą pracę. Ale dzień siódmy jest sabatem dla Jehowy, twego Boga. Nie masz wykonywać żadnej pracy — ty ani twój syn, ani twoja córka, twój niewolnik ani twoja niewolnica, ani twoje zwierzę domowe, ani twój osiadły przybysz, który jest w twoich bramach” (Wj 20:8-10). Gdy Izraelici uznawali ten dzień za święty, poświęcony Bogu, wszyscy — nawet niewolnicy i zwierzęta domowe — mogli korzystać z pokrzepiającego odpoczynku. Sabat pozwalał też skupić całą uwagę na sprawach duchowych.

W naszej kulturze dniem siódmym jest sobota. Dlaczego KK czci niedzielę pisze w katechizmie...

Lecz najważniejsze w tym temacie jest przecież to, że Jezus, jako Żyd podlegający Prawu, obchodził sabat zgodnie ze Słowem Bożym, a nie według nakazów faryzeuszy. Wiedział, iż w sabat wolno uczynić coś szlachetnego (Mt 12:12).
Natchnione pisma chrześcijańskie (NT) mówią jednak, że „Chrystus jest końcem Prawa” (Rz 10:4) i że chrześcijanie zostali „uwolnieni od Prawa” (Rz 7:6). Ani Jezus, ani jego uczniowie nigdy nie dzielili praw na „moralne” i „ceremonialne”. Powoływali się zarówno na Dziesięcioro Przykazań, jak i na resztę Prawa i uznawali, iż wszystkie jego przepisy są jednakowo ważne dla tych, którzy mu podlegają (Mt 5:21-48; 22:37-40; Rz 13:8-10; Jak 2:10, 11).
Pismo Święte wyraźnie oznajmia, że Chrystusowa ofiara zniosła „Prawo przykazań złożone z postanowień” i że Bóg „wymazał spisany ręcznie dokument (...), który się składał z postanowień (...), i usunął go z drogi (przez śmierć Chrystusa) ”. A zatem całe Prawo Mojżeszowe zostało ‛zniesione’, ‛wymazane’ i ‛usunięte’ (Ef 2:13-15; Kol 2:13, 14). W takim razie ofiara złożona przez Chrystusa Jezusa położyła kres Prawu łącznie z całym systemem sabatów, obejmującym określone dni i lata. Jeśli więc chrześcijanin „osądza jakiś dzień [np. sabat] jak wszystkie inne”, nikt nie może go za to potępiać (Rz 14:4-6; Kol 2:16). Do tych, którzy skrupulatnie przestrzegali „dni i miesięcy, i pór, i lat”, Paweł napisał: „Boję się o was, czy czasem w związku z wami nie mozoliłem się na próżno” (Gal 4:10, 11)

Dlaczego mam nie mieć innych Bogów? Czy Bóg jest zazdrosny o wiernych i nie chce się nimi z nikim dzielić? Jeżeli tak to ma bardzo egoistyczne podejście.

Czy to znaczy, że nie można wypowiadać imienia Boga bez konkretnej potrzeby? Dlaczego ma to być grzechem? Wydaje się, że to kolejny przejaw egoizmu i za wysokiej samooceny.

Tu rozumiem, że należy darzyć miłością i szacunkiem własnych rodziców. Jednak jak zdefiniować słowo "czcij" w tym konkretnym przykazaniu. Czy należy oddawać im cześć jak Bogu? Przecież zaprzeczałoby to pierwszemu przykazaniu. Jak wy to rozumiecie?

Dlaczego w przykazaniach nie zawarto takich punktów jak: nie gwałć, nie szantażuj, nie maltretuj. Czy mam rozumieć, że na te wszystkie inne złe rzeczy, których można przytoczyć cały ogrom, Bóg w swoim miłosierdziu pozostaje ślepy i nie uważa ich za grzech?

A co jeżeli sytuacja tego wymaga? Co jeżeli złożenie fałszywego świadectwa ma komuś pomóc, czy wtedy również jest to grzech?

Tego nie rozumiem w ogóle. Każdy z nas czegoś pożąda, a co posiada nasz bliźni. Nawet księża, a zatem wszyscy łamiemy niektóre przykazania. Niejednokrotnie spoglądałem na żony swoich znajomych i niejednokrotnie ich pożądałem, jednak samo pożądanie to jeszcze nie zdrada. I dlaczego tu mowa jedynie o żonach, dlaczego nie o mężach? Z rozmów z własnymi znajomymi wiem, że i kobiety zamężne pożądają innych mężczyzn chociaż nie pozwolą sobie na zdradę.

Czemu więc mają służyć te przykazania. Czy są to jedynie moralne wskazówki do naszej egzystencji mające poprawić nasz byt? Dlaczego więc Bóg robiąc wyprawy krzyżowe nakazywał walczyć w imię Boże i tym samym łamać piąte przykazanie? Czy zabijanie w jego imieniu jest sprawiedliwe i tak właśnie powinno być?