Im bardziej zaglebiasz sie w wyznawana przez siebie wiare z kazdym razem oddalasz sie od boga.

W wiarę zagłębiać? A to dobre. Dobrze, że napisałeś, że chodzi o boga.

danbog!
Natura binarna wynika tylko i wyłącznie z systemu arystotelewskiego(dwuwartościowego)
Oprócz tradycyjnego modelu prawda/fałsz można jeszcze wyróżnić "nieokreśloność"(kiedy
czegoś nie można jeszcze zweryfikować) oraz "bezsensowność"(kiedy czegoś nigdy nie będzie
można sprawdzić)Tę ostatnią opcję postulują logiczni pozytywisci.

"Wiara" to słowo, którego znaczenie zależy od kontekstu. Słowa i tak są tylko przybliżeniami, niedoskonałymi nośnikami tego, co chcemy przekazać. Znaczenia słów najczęściej uczymy się z kontekstu, w jakim te słowa są używane. A właściwie domyślamy się, co się za tym słowami kryje, na podstawie tego, kiedy są one używane. Aczkolwiek nie możemy mieć pewności, że słowo to rozumiemy tak samo jak inni.

Jednym z przybliżeń zwrotu "wierzę że" być może może w niektórych sytuacjach być "czuję, że istnieje wysokie prawdopodobieństwo, iż". Jak wysokie? Na tyle wysokie, abym czuł, że użycie słowa "wierzę" jest stosowne. To jest bardziej kwestia uczuć niż analitycznego umysłu.

Im bardziej zaczniesz się zastanawiać nad znaczeniem "wiary", tym bardziej możesz dochodzić do wniosku, że jednak tak naprawdę tego słowa nie rozumiesz. Słowo "wiara" może być problematyczne i dlatego proponuję - zamiast posługiwać się tym słowem jak wytrychem - nie używać takich (nie do końca zrozumiałych) skrótów myślowych i mówić bardziej dokładnie, co chcesz powiedzieć przez to, że w coś wierzysz.

Marcepan ma rację, im bardziej staramy się znaleźć definicję pojęcia >wiara< tym bardziej się od niej oddalamy. On proponuje zastąpić określenie >wiara< sformułowaniem >czucie<. Kilka postów wstecz jedna z forumowiczek z zapałem udowadniała, że uczuciowość w wierze przeszkadza.

Bo jak to jest z tą wiarą? Nawet jeśli założymy, że mówimy o wierze w Jedynego Boga, Stworzyciela Świata, nawet jeśli pominiemy różnice w postrzeganiu Jego jako istoty - pozostają nasze wewnętrzne granice: nasze doświadczenia, przekonania, osobowość.

Niektórzy uważają, że ich własna wiara, ich własne przekonania, ich własne odczucia są jedynie słuszne. Jeśli się nad tym zastanowić, wydaje się to logiczne - czy gdybyśmy zakładali, że nasze przekonania mogą okazać się fałszywe - byłyby to jeszcze przekonania, czy już tylko domniemania?

Jednak są osoby, które uważają, że wiara, własne przekonania są czymś, co daje im prawo całkowitej swobody, niezależności wobec Prawodawcy z bałwochwalczą inspiracją polegania na Jego miłosierdziu, możliwość eksperymentowania i wyrażania siebie również w sposób nieakceptowany społecznie - bo takim jest obrażanie innych, kpienie z cudzych przekonań, bluźnienie przeciwko Bogu pod pretekstem, że ktoś inaczej Go pojmuje.

Są tacy, którzy wiarę analizują w aspekcie kulturowym, historycznym, lingwistycznym - i pomiędzy nimi a Źródłem wiary pozostaje kwestia, czy dociekania te są przejawem wiary, czy jej dociekaniem.

Są wreszcie tacy, którzy zadając może nieporadne, może niezbyt trafnie sformułowane pytania, dają wyraz swojej wiary - przekonania, że może ona wpływać na zachowanie, na osobowość człowieka, kształtując go i przemieniając najzacieklejszego wroga w dobrego Samarytanina.

Lecz czy mamy prawo wyrokować, czy mamy prawo stawać się sprawiedliwsi od samego Boga i oceniać cudze postępowanie, wartościować czyjeś przekonania? Wszak Jezus uczył:

„Przestańcie osądzać, żebyście nie byli osądzeni; 2 bo jakim sądem osądzacie, takim będziecie osądzeni, i jaką miarą odmierzacie, taką wam odmierzą. 3 Czemu więc patrzysz na słomkę w oku twego brata, a nie bierzesz pod uwagę belki we własnym oku? 4 Albo jak możesz powiedzieć do swego brata: ‚Pozwól mi wyjąć słomkę z twego oka’, gdy oto w twoim własnym oku jest belka? (Mateusza 7:1-4)

Dla mnie wiara -to odpowiedż człowieka na inicjatywę Boga.To do Boga należy pierwszy ruch,a ja mogę w różny sposób na to odpowiedziec,bo jestem wolny.

Jeżeli tak, słuszny jest żal wielu dobrych przecież ludzi, nie rozumiejących dlaczego dotyka ich cierpienie....

W Biblii znajdujemy zaproszenie:
"Zbliżcie się do Boga, a on zbliży się do was." (Jakuba 4:8)

Zbliżcie się, a wtedy On zbliży się do was...

W Izajasza 55:6 prorok nawołuje: "Szukajcie Jehowy, dopóki można go znaleźć. Wzywajcie go, dopóki jest blisko"

A w 17 rozdziale Dziejów Apostolskich Paweł zapewnia:

"aby poszukiwali Boga, czy by nie mogli go niejako namacać i rzeczywiście znaleźć, choć właściwie nie jest on daleko od nikogo z nas"

Bóg nie chce, abyśmy byli w Jego ręku bezwolnymi marionetkami. Nie chce, żebyśmy bezczynnie czekali. Oczekuje jak Ojciec od dziecka - że będziemy pragnąć Jego obecności, zabiegać o Jego uznanie.

Co więcej: On chce, żebyśmy Go poznawali... W Ewangelii Jana 17:3 znajdujemy modlitwę Jezusa:

"To znaczy życie wieczne: ich poznawanie ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz tego, któregoś posłał, Jezusa Chrystusa."

"Módl się, jakby wszystko zależało od Boga. Działaj, jakby wszystko zależało od Ciebie." (św. Ignacy Loyola).

Wiara=Naiwnosc

Liczenie na cud dowodzi jedynie nieumiejętności człowieka zmagania się z życiem.

Liczenie nie na cud lecz na Boga.......