A jak dwóch nie da, ale trzeci da, to co? Jeden pozytyw ma większą moc od dwóch negatywów?

Przeproś Boga za to,że obdarzył Cię wolną wolą i dopuścił zło,jednocześnie obdarzając niedoskonałością.Pociesz się,że nawet doskonałe istoty zbłądziły

Zanim zachorowałem psychicznie, czerpałem dużą satysfakcję z kontaktu z Bogiem. Nie chodzi mi o chodzenie do kościoła, bo od dziecka trzymałem się na uboczu i nie lubiłem dużych zbiorowisk ludzi, ale o modlitwę i zwierzanie się Bogu z tego że zdarza mi się błądzić i pytanie co mnie jeszcze czeka w życiu. Czułem Boga, czułem że Bóg mnie słucha i czułem jego obecność. Jako nastolatek załamałem się psychicznie. Zauroczyłem się w dziewczynie a ona mnie uraziła, a ja poczułem się jak by mnie przygniotły głazy kamieni. Pewna część mnie we mnie umarła. Przestało mi zależeć na kontakcie z Bogiem, w którym powoli odnajdywałem dobrego przyjaciela. Zamkłem się jeszcze bardziej w swoim świecie, zacząłem zwracać się do narkotyków i zacząłem chorować na depresje. Z początku choroby prosiłem Boga aby choroba puściła i puszczała ale gdy depresja przychodziła coraz cięższa i coraz dłużej trwała uświadomiłem sobie że Bóg od tego zależny nie jest i za bardzo mi w tym nie pomoże. Coraz bardziej zamykałem się w swoim świecie. Zacząłem grać w gry internetowe i poznawałem miłych ludzi i żyło mi się dobrze. Byłem odizolowanym człowiekiem który spędzał czas na graniu w gry z nieznanymi osobami i czuł z nimi więź. Podobało mi się to. Depresja się ustabilizowała i juz mnie nie nachodziła, ale pozostał skrajny neurotyzm. Wystarczyło że lekka, nieprzyjemna rzecz mnie spotkała a mnie całego paraliżowało. Spotkała mnie sytuacja która doprowadziła do takiego incydentu. Odbiło mi wtedy i przedawkowałem tabletki antydepresyjne. Zafundowałem sobie przez to 2 letnia ciężką depresję na która nie pomagały mi leki (Nie będe pisał jaki incydent to spowodował bo jest to godnie wyśmiania). Zdarzało mi się wtedy wyzywać Boga. Szczególnie wtedy kiedy mi się poprawiało a później znowu przychodziła depresja. Obecnie mam rozpad osobowośći i brzydze się sobą. Umarła we mnie cała empatia, miłość do całego świata, całe dobro które miałem w sobie. Czuję się jak psychopata nie mam nawet skrupułów ani zadnych wyrzutów sumienia. Przestało mi zależeć na wszystkim. Obecnie moimi zajęciami są jedzenie, patrzenie się w sufit i siedzenie przed komputerem. Nie kontaktuje się nawet z rodziną. Nie mam ochoty nawet rozmawiać z kimkolwiek. Czy taki człowiek jak ja który kiedyś lubił pomagać ludziom i czerpał dużą satysfakcje z czynienia dobra, a obecnie wrak człowieka którego potrzeby stały się tak prymitywne ma szanse na zbawienie ? Mam szanse poznać jeszcze co to miłość, co to dobro ? (nawet co to zło bo nawet zła juz nie czuje). Brzydze się sobą. Bardzo się sobą brzydze że kimś takim się stałem

Nie chcę się wtrącać ogólnie do tematu, ale to akurat kompletna bzdura.

To co zacytowałem. Nie ma takich substancji. To nieprawdziwa informacja, a straszenie wymysłami użytkownikowi moherdance raczej nie pomoże.

Po drugie - są takie narkotyki, i mówią o tym terapeuci pracujący z nakomanami.

Ps. Tak sobie myślę, że to Ty się przestraszyłeś tej informacji. Mylę się?

Skoro kłamią - albo co gorsza sami w to wierzą - to nie dziwota, że z terapią u nas tak krucho.



Mylisz się.

OK, sorry za OT, już uciekam.