Aha, mówisz o przekonaniu po prostu. Spoko, tylko zdajesz sobie chyba sprawę, że jeśli zrównujesz wiarę religijną z przekonaniem dotyczącym dowolnej innej sprawy, to wówczas wiara w Boga nie jest żadną zasługą, nie ma żadnego wydźwieku moralnego?

A czy ja piszę, że to definicja? Po prostu zdanie "pojęcie to treść" to dość klasyczne przesunięcie kategorialne.
Działanie człowieka nie jest abstrakcją. Ale "moralność" jest pojęciem abstrakcyjnym.
I znowu tania sofistyka. Istnieją ilustracje krasnoludków, a nie krasnoludki. I nie zmienia to faktu, że pojęcie "krasnoludek" nie jest pojęciem abstrakcyjnym. Jest takim samym pojęciem określającym fizyczny, biologiczny byt jak "pies". Tylko że "pies" ma desygnaty, a "krasnoludek" - nie.
No właście. Bóg to osoba, a cząstka to byt nieosobowy. Więc nie może Bóg być cząstką.

Bardzo trafne stwierdzenie. I jeżeli chcemy dojść prawdy o sobie to musimy się bardziej zagłębić w to co przeżywamy. Czasami warto na wstępie coś poczytać. Często nawet nie zdajemy sobie sprawy jak popychani jesteśmy w kierunku rozwiązania swoich problemów. Wprawdzie psychologia chce być czysto "naukowa" a przez to odcina się zarówno od Boga jak i innych "magicznych" działań. Ale jakoś gdy się tego psychologa przyciśnie to stwierdza, że istnieją mechanizmy , które powodują w konkretnym przypadku stale nawracające problemy jeżeli związane są z jakiegoś typu przekonaniami. Mówiąc prościej przekonanie to takie uznawanie jakiejś myśli lub jego zespołu , które uznaje się za ABSOLUTNIE PRAWDZIWE. Czyli de facto wierzy się w coś co się nam przytrafia. I rzeczywiście taki psycholog obserwuje , że to co pacjent uznaje za prawdziwe rzeczywiście prawdziwe dla niego jest. Nie bardzo wiem jaką "wiarę" uznaje kościół czy o wierze można mówić tylko w kategoriach wiary w Boga czy jeszcze inną wiarę też można uznać za wiążącą? Cały problem polega na tym, aby przestać wierzyć w to co jest krzywdzące. Jest to o tyle trudne , że wymaga prawie zaparcia się samego siebie. Bardzo pomocna jest osoba, która nas kocha i potrafi uwierzyć w przeciwieństwo tego czego nie chcemy.
Zakładający ten wątek zdaje się walczyć z oszustwem tego świata. Całkowicie nie zdając sobie sprawy jak jest oszukiwany przez własną podświadomość. Chytrze i podstępnie malującej w naszych myślach negatywny obraz świata i drugiego człowieka. A gdy już uwierzymy ŚWIECIE , że mamy rację DZIWIMY SIĘ że przecież prawie zawsze mamy rację. Jezus mówił do Piotra gdybyś miał wiarę tek małą jak ziarnko gorczycy przeniósł byś górę. A my z naszą "świętą" nie do zmienienia wiarą w to ,że drugi człowiek musi być zły bo nie ma innej opcji w ogóle nie zauważamy jak bardzo uziemiamy drugiego człowieka nie wierząc w jego dobre możliwości.

Zmagam się z tematem już od 25 lat i dzięki rozmowom na forach dzieleniu się doświadczeniem, wiem, że to czego nauczał Jezus jest w 100 % prawdziwe. Włącznie z cudami. Możecie mi oczywiście nie wierzyć a może nawet lepiej gdybyście sami chcieli doświadczyć jaka jest prawda. Ale podstawą jest chęć poznania prawdy i chęć aby pomóc innym ludziom stawać się lepszym i SZCZĘŚLIWSZYM. Bo jak Mówił Jezus to czego chcecie musicie najpierw dać innym

"Bądź wola Twoja" - absolutne zawierzenie Bogu, oddanie się pod Jego opiekę.
Bóg ma plan wobec każdego z nas, próbujemy go zrozumieć, ale wychodzi...dość słabo. Niektórzy nie rozumieją go latami, inni nigdy.
Jedno wiem na pewno, Bóg to nie rodzaj supermarketu, w którym można sobie wybrać to, w co się wierzy, czy to, jaki pogląd się podziela. To zawierzenie, akceptacja, nawet jeśli nie do końca coś rozumiemy.
Jeśli Bóg = Miłość, to w ramach tej samej Miłości powinniśmy oddać cząstkę siebie, tę wątpiącą, przekorną, oddać, by nie wracała.
I jeszcze jedno...chyba najważniejsze - wierzącego prawdziwie poznaje się po jego uczynkach. Niekoniecznie po potępianiu wszystkiego, co jest niezgodne z jego wiarą. Potępienie grzechu, ale umiłowanie Boga w każdym człowieku, nawet tym, który Boga jeszcze nie znalazł, bądź utracił. Co o tym sądzicie?

Rację masz. Potępieniu grzechu powinna towarzyszyć miłość do bliźniego. A nade wszystko miłość do Boga.
Jezus sformułował przykazanie miłości. Ono nie wyklucza nikogo. Nie odnosi się wylącznie do osób wysnajacych tę samą religię ci ja. Nie zawęża się tylko do chrześcijan, ani monoteistów. Obejmuje cały rodzaj ludzki. A nawet więcej, cały świat.

Nie rozumiem, jak można kochać Boga i równocześnie nienawidzić ludzi.

wiara w co?
wiara komu?

Wierze sobie w wizje nieba, która mi najbardziej pasuje

Wiara - w Kogo!
I wiara - Komu!