To co przynosi mi udrękę w życiu, to zdarzenia, które napotykam. Sartre (filozof egzystencjalizmu ateistycznego) mówi: "Piekło to inni". Twierdzenie to nie jest pozbawione wszelkich racji. Mam wrażenie, że życie jest pasmem ciągłego odrzucania mnie przez innych. Przeżyłem i zawód miłosny i wiele innych niepowodzeń, o których bliżej nie chcę tu pisać. Mam wrażenie, że prawie wszyscy otaczający mnie ludzie mówią mi: Nie. Nie czuję się ani potrzebny, ani chciany w społeczeństwie. Jestem sam zdany na brutalny los. Religia nie ma tutaj nic do rzeczy. To zdarzenia życia codziennego są nieznośne. Pascal mówi tak: Aby zdobyć wieczność, trzeba wytrzymać każde teraz. W tym momencie jest to jedyna myśl trzymająca mnie przy życiu. Mówię tylko to co czuję i co myślę.

Czyli nie tyle wierzysz w Boga, co traktujesz wiarę jako potrzebną dla ulgi?

Gdybym nie wierzył, już bym nie żył. Jestem prawdziwie przekonany o tym, że jest Bóg, ale nie znaczy to oczywiście, że wiara mi nic nie daje. Pytanie było jak się zdaje o cel (sens) wiary: "A po co człowiekowi Bóg?". Wskazałem więc na coś, co mi wiara daje. Gdybym autentycznie nie wierzył, nic by mi takie pocieszanie nie dało, skoro byłbym przekonany, że "i tak to nieprawda".

Istnieje. Bardzo dużo wydarzeń z mojego życia na to wskazuje.. ktoś nade mną czuwa.

U mnie tak samo. Nie mam tak wielkiej wyobraźni by sobie wyobrazić że Boga nie ma.

Zepchneli by go w ogień piekielny



U mnie to byłby krzyk, daj mi pieniądze
Bo problemem nie jest to że świat jest zły, tylko że nie ma pieniędzy na to żeby stał sie dobry.



A na co ci są potrzebni ludzie? nie mógłbyś żyć sam dla własnej przyjemności?

Dlaczego tak ogólnikowo? Rozwin temat.
Wyobraźnia to chyba jest potrzebna aby wyznawać Boga. A moze zresztą nie, wiara jest podawana przez religię i wyatarczy ją bezkrytycznie przyjąć.

"żyć sam dla własnej przyjemności" - to zwiedzenie

Zgadzam się. Fajnie jest być bogatym, ale tak nie jest w moim przypadku, dlatego widzę właśnie wszystko raczej w ponurych barwach. Pogrążyłbym się w zupełnym mroku, gdyby zgasło dla mnie światło wieczności, to znaczy, przestałbym je uważać za realne. Dla mnie samotność jest pewnym ciężarem, poza tym nie bardzo dla mnie jest możliwe "żyć sam dla własnej przyjemności". Po prostu nie pozwala mi na to sytuacja egzystencjalna. Z pewnością są ludzie (może Ty nim jesteś), którzy mają siłę żyć dalej, mimo, że życie nie zmierza do żadnego celu, w którym może być lepiej. Ja do takich nie należę.

Spójrz na to rozumowanie:
1. Żadne cierpienie, które nie jest środkiem do uzyskania większego dobra lub którego przerwanie prowadzi do większego zła nie jest warte podtrzymywania.
2. Życie zawiera w sobie dużo chwil przepełnionych cierpieniem.
3. Jeśli po życiu nie ma większego dobra a jego przerwanie nie prowadzi do większego zła, to życie nie jest warte podtrzymywania.

Tak widzę tę sytuację. Prawdziwość poprzednika wnioskowania w trzecim punkcie, nieuchronnie implikuje prawdziwość następnika, o ile punkty 1 i 2 są prawdziwe. Sądzę, że tak właśnie jest. Dlatego z filozoficznego punktu widzenia, jeśli Boga nie ma, to samobójstwo jest najlogiczniejszym wyjściem z tego impasu jakim jest życie. Poza tym wydaje się, że społeczeństwu będzie lżej, kiedy mnie już nie będzie. Usunięcie się ze świata wymagałaby zwykła przyzwoitość.

Mam wrażenie, że czekasz na jakiś dowód na istnienie Boga, obawiam się jednak, że to tak nie działa.
Ostatnio oglądałem program o Joannie Wronie - lekarze nie dawali żadnych szans jej córce, tam nie był potrzebny jeden cud, ale cała seria. Jak twierdzi Pani Joanna, stało się to dzięki modlitwie.
Teraz pytanie: gdyby Pani Joanna się nie modliła, czy jej córka by przeżyła? Jak to sprawdzić?
Ateiści mówią: to przypadek, ktoś, kto wg lekarzy powinien umrzeć, żyje, ktoś inny odwrotnie.
Czy istnieje jakiekolwiek zdarzenie, którego nie można wyjaśnić przypadkiem?
Jak w takim razie odróżnić działanie Boga od przypadku?
Jeśli modlitwa mi pomaga (i mam tu na myśli pomoc realną, nie tylko aspekt psychologiczny), to dlaczego mam tego nie robić?

Najgorzej gdyby była reinkarnacja

Aż strach pomyśleć. Ale odrzucając nieśmiertelność duszy odrzuciłbym i reinkarnację.

Dla mnie odkąd pamiętam ale coraz silniej jest wiara w to, że Bóg istnieje. Nie potrafię sobie wyobrazić że Go nie ma, kiedyś próbowałem wyobrazić że nie ma nikogo kto bez przerwy czyta w moich myślach, było to absurdalne i rodziło absurdalne konsekwencje, np. że mógłbym kogoś zabić bo skoro Boga nie ma. Więc w to, że istnieje Bóg nie mam najmniejszych wątpliwości.
Inna rzecz - czy się zgadzam z Bogiem, i która wersja religii jest prawdziwa. Obawiam się że może istnieć reinkarnacja i tylko mam nadzieję że nie. Dla mnie oczywistością jest że po śmierci będę miał świadomość.

Aktualne życie ci sie nie podoba? a to wieczne będzie takie wspaniałe?



Jeśli już patrzeć w ten sposób, to cierpieniem by była konieczność chodzenia do pracy, a większym dobrem wydawanie pieniędzy które udało sie zarobić.
I robienie czegoś takiego, jest warte podtrzymywania.



To może istnieć taki świat w którym, tego cierpienia mogłoby nie być?



Dla ciebie życie to jedna wielka tragedia? a tylko po śmierci może być lepiej?



Tutaj mamy zupełnie różne podejście do tego wszystkiego, ja na złość innym korzystam z życia, natomiast ty, dla dobra innych byś chciał popełnić samobójstwo.

Z pewnością w Niebie będzie lepiej