Wybrałem "ateista", bo boga nie ma.

Dla ciebie nie ma i wiedz że ja jako jeden z niewielu to szanuje Ja wierze że jest ale nie mam zamiaru się z nim spotkać po śmierci A to mało osób, zwłaszcza "katoli" szanuje, między innymi moja rodzina, co mnie irytuje.

Zmien rodzine!
Zycie w wiecznej irytacji, to zycie krotkie!

Dokładnie Dural, staram się jak najszybciej wyprowadzić, chodźby do pojedyńczego pokoju ze wspólną kuchnią i łazienką

Zmuszanie do wiary jest grzechem. Każdy powinien sam wybierać w co chce wierzyć. Takie jest moje zdanie

nie mogę się zaliczyć do żadnej z tych grup bo żadnej dokładnie nie znam
chodzę do kościoła katolickiego ponieważ, nawet jeśli są powody aby wybierać jakiś inny, to nie sądzę bym była na tyle "oświecona" by decydować która wiara jest najlepsza, ale jestem na dobraj drodze by do tego dojść. Mam nadzieje że kiedyś będę tego pewna... ;D

a tak poza tym

skoro istnieję ja , to dlaczego nie Bóg?
wiem że na tej samej zasadzie można by spytać ; dlaczego nie krasnoludki?
w sumie to nie neguję istnienia krasnoludków ,
właściwie w ogóle nie neguję istnienia
po prostu zakładam istnienie
skoro istnieję ;p

a no i jeszcze zapomniałam dodać

żeby wierzyć tak na prawdę w Boga to trzeba najpierw Go doświadczyć
Jego, czy też Jego działania
nie wystarczy po prostu ''widzieć cuda"
potrzebny jest jeszcze Duch Święty, czyli wpływ Boga na człowieka

wiara w istnienie Boga oparta na logicznym rozumowaniu czy też dowodach w postaci cudów
nie jest chyba prawdziwą wiarą
nie sądzę by można było naprawdę wierzyć bez Ducha Świętego

nie sądzę również że warto przekonywać kogoś do wiary w Ducha Świętego, Boga itd.
Warto raczej pomodlić się za kogoś i liczyć na to że Bóg go przekona ;D
Bo żadne "rozumowo-logiczne" argumenty tu raczej nie pomogą ;p

Trudno powiedzieć kim właściwie jestem.
Kiedyś byłem agnostykiem, a teraz raczej chrześcijaninem.

Tzn. uznaję Jezusa Chrystusa jako Boga, nie kombinuję tak jak to robi kościół katolicki.
Jestem kimś pomiędzy protestantem, a buddystą.
Nauki buddyzmy są bardzo mądre, a ja uważam Boga w trzech osobach jako całość wszechświata.
Nasza planeta Ziemia, ja, wy i filiżanka herbaty mają cząstkę Boga

Dobry temat, by rozpocząć. Witam wszystkich. Zaznaczam "inny" - bo nie znalazłem "chrystianizmu" (nie należy mylić z dzisiejszym "chrześcijaństwem"). Nie wiem, co konkretnie KK uznaje za sektę.

Jeśli nie jesteś zrzeszonym w żadnym Kościele
badaczem Pisma Świętego (lub coś w tym stylu), to sekciarzem nie jesteś,
a jeśli należysz oficjalnie do jakiegoś Kościoła Badaczy lub Wolnych Chrześcijan
(a one mają chyba organizację autonomicznych zborów),
to jesteś protestantem.

sekciarzem - w mniemaniu KK oczywiście. Nie, nie jestem Badaczem Pisma Świętego

Katoliczką. W drodze do chrześcijaństwa.

Formalnie jestem katoliczką- zostałam ochrzczona, do komunii świętej także przystąpiłam , do bierzmowania poszłam bo nie chciałam wychylać się z tłumu i tworzyć sensacji w mojej małej miejscowości, poza tym było mi potrzebne szybko dużo pieniedzy;) Chodzę do kościoła co niedziele, w święta ponieważ zmuszaja mnie do tego i naprawdę nie mam w tej kwestii nic do powiedzenia, co ciekawe od najmłodszych lat mimo że były mi wpajane wartości religijne związane z katolicyzmem nigdy nie byłam wierząca nawet przystępując do komunii nie było to dla mnie jakimkolwiek przeżyciem duchowym. Gdybym szczerze przystepywała do sakramentu spowiedzi bez wątpienia usłyszałabym skierowane do mnie słowa:ekskomunika;)Nieformalnie jestem wyznania bliżej nieokreślonego, wiąże się ono z moim specyficznym poglądem na życie, wierzę w ludzi wierzę że są na świecie jednostki wybitne, posiadające wyjątkową głębię uczuć , zdolne do czynów wyższych myślę że wyjątkową nagrodą dla tych osób nie jest raj lecz właśnie ta głębia uczuć, która pozwala dostrzegać tym jednostkom wszystko czego inni nie dostrzegają, przeżywać wszystko silniej takie jednostki są według mnie pod opieką sprzyjającej im siły wyższej.

Zaznaczyłam Ateista
Choć ogólnie od dziecka poznawałam dwie religie (chrześcijaństwo i islam) rodzice pozostawiali mi wybór, później poznałam jeszcze jako tako judaizm i choć na początku byłam pilnie "przyuczana" do religi chrześcijańskiej, wyjazd do kraju mojego ojca zmienił część mojego zapatrywania na kwestię religijną, gdyż tam chciano mnie przerzucić na islam. Później znajomi zapoznawali mnie ze swoimi religiami (czyt. buddyzm i judaizm) to nie umiałam się z żadnej z nich odnaleźć. Mimo mojego młodego wieku doświadczyłam dość dużo zła i jakoś nie potrafię uwierzyć w istnienie Boga. Jedne czego nie żałuję w moim krótkim życiu to fakt, iż nauczyło mnie ono niespodziewanej tolerancji (spotykając się z nietolerancją, pragnie się być innym).
Proszę wybaczyć taki chaotyczny styl wypowiedzi, ale ciężko mi było ująć wszystkie myśli w słowa (i tak większą część wykreśliłam), pozdrawiam.

Właśnie... tolerancja. Uważam, że tolerancja w tym kraju, prawie w ogóle nie istnieje.