Byc moze, ale jednak trzeba sie opierać na faktach, a nie na odczuciach.



Nie wchodząc w dyskusje o ateizmie Japończyków i jakościa wiary Polaków, chciałbym jednak zwrócić uwagę, ze udowodniono iż modlitwa pomaga w leczeniu. Nie ma w tym niczego nadzwyczajnego, jest to oddziaływanie na psychikę, a zwiazek psychiki i ciała to oczywisty kanon.

To po pierwsze.
Po drugie - z logiki wcale nie wynika samobójstwo. Przedstawione rozumowanie jest wadliwe, co widać na pierwszy rzut oka. W życiu występuje wiele chwil cierpienia, ale życie nie składa się wyłącznie z cierpienia, ani nawet niekoniecznie cierpienia jest w nim więcej. Tymczasem wnioskowanie zawiera ukryte założenie, że życie to tylko cierpienie. Ukryte pod pozornie obiektywnym stwierdzeniem "życie zawiera dużo chwil cierpienia". Ukryte, ponieważ wtedy nie trzeba tezy o wyłącznie cierpieniu uzasadniać ani bronić, ani nawet w ogóle odnosić się do niej choćby frazą "o ile jest prawdziwe". Ukryte, bo napisanie wprost "życie jest tylko cierpieniem" ukazuje natychmiast sedno faktycznego (a nie tego przedstawionego na piśmie) rozumowania. Założenia, które nie jest prawdziwe --- a przynajmniej nie jest bezdyskusyjnie prawdziwe -- mimo że użyte zamiast niego punkty 1 i 2 są.

Trzeba jednak zastrzec, że ktoś może subiektywnie odczuwać życie jako pasmo niekończącej się udręki, czy choćby cierpienia przeplatanego krótkimi tylko chwilami szczęścia, bo... no właśnie. Bo tak mu mózg filtruje dane, których później jego umysł doświadcza *). Pytanie, czy da się mózg tak narychtować, aby filtrował dane inaczej, nie uciekając się do znaczków z kwasem albo buddyzmu; czy dostrojenie filtrów należy do władz duszy chrześcijańskiej. Należy?
____________
* Przy czym nie twierdzę tutaj, że umysł jest od mózgu niezależny; może być po prostu procesem błąkającym się "po neuronach", obudowanym różnymi "modułami narzędziowymi", co obrabiają surowe dane z narządów zmysłów i, powiedzmy, qualia produkują.

Ależ oczywiście! Ale nie w tym rzecz.
W zapisanych założeniach występuje zastępczo teza formalnie obiektywna, trudna do zanegowania. Ale faktycznie we wniosku użyto -- niejawnie! -- tezy z nią nietożsamej, subiektywnej, dyskusyjnej, o bardzo wątpliwej prawdziwości, trafiającej tylko do podobnie udręczonych życiem. Ergo: to nie z logiki ani nie z obiektywnej prawdziwości użytych w niej orzeczeń wynika, że bez Boga lepiej popełnić samobójstwo, ale z nastroju i odpowiadającej mu subiektywnej oceny życia.

Tylko do pewnego stopnia. Silna wola i praca nad zmianą swojego nastawienia, chociaż są potrzebne, nie zawsze wystarczą. Podobnie jak dodatkowe obciążenie pracą fizyczną czy innymi obowiązkami dla odciążenia od uporczywych negatywnych myśli. Jestem przeciwny łykaniu jakichkolwiek farmaceutyków bez silnie uzasadnionej potrzeby, ale na pewno stanowią jedno z rozwiązań wspomagających w trudnych przypadkach.

Trzeba przyznać. Nie, ja leków odstawiać nie zamierzam, za duże ryzyko; zresztą przeglądam właśnie swoje notatki z psychozy i widzę jak na dłoni, że teraz a wtedy... no, patrzę na świat cokolwiek bardziej zdrowo..

Widzisz Eubulidesie, nie było tak źle, jak Ci się z razu wydawało. Forma tylko szorstka, a pod formą szczera życzliwość. Wracaj i pisz swoje, do czorta.

"3. Jeśli po życiu nie ma większego dobra a jego przerwanie nie prowadzi do większego zła, to życie nie jest warte podtrzymywania."
- myślę, że punkt 3 może być samodzielnym argumentem, bez 1 i 2.

Nawet gdyby życie było samym pasmem radości, to jego koniec skutecznie je wymazuje.
Co mi po byłych radościach i cierpieniach, jeśli ich nie pamiętam?
O jakich wartościach życia chcesz mówić, skoro masz pewność, że żadna z nich nie przetrwa?

Ja? O żadnych. Życie samo w sobie nie ma żadnej wartości; ono po prostu jest, więc nie ma sensu szukać odpowiedzi w nim i dookoła niego. Trzeba zauważyć, że życie jest pasmem doświadczeń powiązanych immanentnie z doświadczającym i że doświadczenia te można samodzielnie kształtować, a wtedy życie objawi się się jako fenotyp przedłużony przeżywającego, jako pieczęć jego formy, którą on odciska w swoim otoczeniu, jako immanentna cząstka człowieka, jako jego duch. Wtedy możesz zauważyć, że wartościując negatywnie swoje życie, w istocie wartościujesz negatywnie siebie samego. Dlaczego zaś uważasz własnego ducha za nic niewartego, dlaczego masz siebie samego w pogardzie? Na to pytanie już musisz odpowiedzieć sobie sam.

Pomylilo Ci sie zycie doczesne z zyciem duszy.
Jesli ktos nie nadaje wartosci zyciu doczesnemu ciala, a jedynie zyciu wiecznemu duszy to cialo umrze, ale dusza bedzie zyla, bo jej zyciu za zycia doczesnego nadawales wartosc.

Zwroc uwage takze na to ze wiara i postepowanie zgodne z wiara wydluza Twoje zycie.
To ze zmniejszasz sobie przyjemnosci to nie ma znaczenia, bo przyjemnosc doczesna to jedynie stan umyslu, ktoremu ulegasz, co w praktyce jest pozbawianiem sie swojej wolnej woli, np. palac papierosy stajesz sie niewolnikiem papierosow, nawet sex staje sie nalogiem jesli przestajesz sie kontrolowac. Ogolnie, to zycie niezgodne z Wiara katolicka na pozor daje Ci wiecej "przyjemnosci", a tak naprawde pozbawia Cie wolnej woli i upodla.

Nic mi się nie pomyliło; dusza nie jest tożsama z duchem w tym ujęciu, dbać należy i o jedno, i o drugie. Komponenty człowieka są trzy i tylko z jakiegoś powodu w Okcydencie (i w Oriencie chyba też) nikt nie wpadł na to, ze ducha należy szukać zewnątrz ciała, a nie wewnątrz. Mamy przełom?

Odnośnie przyjemności, radziłbym doczytac na poprzednich stronach, że mamy do czynienia z człowiekiem na krawędzi i przestać p... od rzeczy, żeby potem się nie musieć się głośno dziwić: "zabiłem? jaaaa?".

Chyba ze uznajesz ego za ducha.

Zwroc uwage takze na to ze przyjemnosc jest jedynie bodzcem, i tak samo jak np. bol moze stac sie przyjemnoscia, tak samo odwrotnie.
Palac pierwszy raz dusisz sie dymem, czyli nie jest to przyjemnoscia, a pod wplywem szpanowania przed kolegami palisz wiecej, az palenie zaczyna stawac sie przyjemnoscia.
To samo z bolem fizycznym, wielu np. dawnych wojownikow (i nie tylk) obrazenia ciala odczuwalo jako przyjemnosc.
Roznica jest taka ze kontrolujac swoje postepowanie i nie poddajac sie pokusom dajacym poczatek falszywej przyjemnosci mozesz udoskonalac swoj stan swiadomosci i dojscia do jej wyzszego poziomu, a pakujac sie w falszywe przyjemnosci otumaniasz swoj umysl i pozbawiasz sie swojej wolnej woli.

Równie dobrze mógłbyś powiedzieć, że w ogóle nie warto oglądać filmu, bo po dwóch godzinach przecież i tak się skończy.

Tak sformułowane pytanie jest dosłownie nonsensem. Jeśli po śmierci przestajesz istnieć, to nonsensem jest mówić, że po śmierci coś pamiętasz lub nie pamiętasz i że wówczas coś masz lub nie masz z przeżytych radości lub cierpień. "Dopóki jesteśmy, nie ma śmierci, a gdy ona przychodzi, nie ma nas". Kogo nie ma, ten ani nic nie zachował, ani nic nie utracił, ani cokolwiek dla niego dobre, ani złe -- bo go nie ma.

Ja mam ducha w pogardzie? Ja negatywnie wartościuję życie?

Ja sprzeciwiam się temu co powiedziałeś "życie objawi się jako fenotyp przedłużony przeżywającego, jako pieczęć jego formy, którą on odciska w swoim otoczeniu, jako immanentna cząstka człowieka" - w znaczeniu zredukowania naszej indywidualnej, osobowej tożsamości, do rodzaju fragmentarycznego odbicia w otoczeniu. Przecież nie jesteśmy tylko składowymi interpersonalnego otoczenia. Jednoznacznie zaistnieliśmy jako indywidua, nie jako anonimowe zbiory.
Życie to nie jest stan równowagi, życie jest dynamiczne, jego cechą jest wzrost. Życie to nie bączek, kręcący się ze stałą prędkością. Przeglądanie się w odbiciu innych, było by tylko powrotem do punktu wyjścia, życie w takie formie nie posiadało by swojego podstawowego atrybutu, jaką jest ekspansja.
Wybacz Ergo, ale to Ty twierdzisz powyżej "Życie samo w sobie nie ma żadnej wartości, zarzucając mnie, że wartościuję go negatywnie. Czy takie stwierdzenie, nie negowało by istnienia twórczej odwagi, którą posiadamy?

Ja widzę to tak: Bóg nam dal to nieprzyjemne życie, abyśmy je przeżyli. Za skrócenie tego życia czeka nas niewyobrażalnie potworna kara. Jeśli przeżyjemy i się nie zabijemy, czeka nas nagroda.

Nie rozumiem.

Napisałem przecież wyraźnie: życie samo w sobie nie ma żadnej wartości. To znaczy, że nie da się mu przypisać żadnej wartości: ani pozytywnej, ani negatywnej; nie da się go zwartościować w ogóle. Zdaje mi się, że chwat popełnił tutaj błąd techniczny.

To, co da się zwartościowac, to człowiek, in extremis samo jego istnienie. Byt jest podobno lepszy od niebytu. Dlaczego chwat więc mi się sprzeciwia? Eubulidesie (akruku?), pomocy.