No, jest plaża, woda, słońce, fajne, gorące laski i tyle alkoholu i miękkich dragów ile dusza zapragnie

Osobiście uważam, że człowiek nie jest szczęśliwy nie tylko wtedy gdy nienawidzi Boga, lecz zawsze gdy czegoś lub kogoś nienawidzi, z tego powodu, że uważam, że nienawiść sama w sobie jest cierpieniem, bez względu na jej obiekt.

Ja myślę, że nienawiśc i szczęście się nie wykluczają

Możesz to wytłumaczyć? Nienawidzić i mieć z tego satysfakcję to rozumiem, ale żeby szczęście?

Nie chodzi o to, żeby czerpać szczęście z nienawisci. Po prostu nienawiść do jakiejś osoby nie przeszkadza mi w byciu szczęścliwym, np. w kochaniu kogoś innego i czerpianiu z tego szczęścia

Ach, to jest szczęście szczególne, a nie ogólne - odnoszące się do wszystkiego i wszystkich. Jednak szczęście szczególne nie jest prawdziwe, lecz złudzone. Dlaczego? Każdy jest na swój sposób szczęśliwy (najczęściej kosztem drugiego), a jeśli wszyscy są szczęśliwi, to powinniśmy mieć niebo na ziemi. Ale nie mamy. Bliżej nam raczej do piekła. Z tego wnioskuję, że to szczęście o którym mówisz, jest... hmm... zawodne.

Nikt nie ma lepszego przepisu na moje szczęscie niż ja sam

Z pewnością nikt nie ma lepszego przepisu na twoje własne szczęście niż ty sam. Natomiast zdarzyło mi się zaobserwować, że wśród osób które spotkałem w swoim życiu nie ma takiej osoby która znałaby dobry sposób na szczęście innych ludzi.

To jest precyzyjnie to, co nazywamy "grzechem pierworodnym".
Bowiem to, co sprawdza się wobec polityków, niekiedy rodziców i prawie zawsze przyjaciół nie sprawdza się wobec Boga.
Mamy pewność że Bóg wie dobrze co dla mnie dobre.
Możemy Mu zaufać... albo nie.

Marku wiara chyba polega właśnie na tym, że człowiek wierzy m. in. w to, że Bóg to największe szczęście.

Jendak ja nie jestem osobą wierzącą, nie potrzebuję Boga, nie jest mi do niczego potrzebny. Wiem, że najłątwiej jest mi odpisać "tylko Ci się tak wydaje". Nie rozumiem i nigdy nie zrozumiem jakie szczęście może dawać przebywanie z transcendentną istotą w miejscu gdzie nie ma już nic do osiągnięcia.

W nieskończonym Bogu możez w nieskończoność odkrywac coś nowego.

Jak w bycie prostym coś nowego odkrywać?

A poza tym kłóci się to z wszechwiedzą o której pisałeś.

Pełną wiedzą o sobie.
Boga - z samej definicji - nigdy do końca nie poznasz - to zadanie na wieczność bo On jest nieskończony.

W katechiźmie jest napisane, że jest bytem prostym - czyli nie złożonym - czyli jak można kolejne rzeczy odkrywać? Po prostu nie trzyma mi się to.

"Byt prosty" to określenie filozoficzne które chyba niewłasciwie rozumiesz.

Byt prosty to tyle co :
Byt samoistny. Byt pierwszy. Jedyny byt pierwszy. Absolut. Byt konieczny. Pierwsza przyczyna sprawcza.
Minimalna przyczyna sprawcza.
Dostateczna racja istnienia.

Św.Bonawentura :
19. Ponadto jeśli istnieje byt złożony, istnieje również byt prosty: ponieważ to, co złożone nie ma istnienia w sobie, więc konieczne jest, żeby od czegoś prostego brało początek; lecz bytem najprostszym, nie mającym nic ze złożenia, jest tylko byt pierwszy, każdy zaś inny byt wskazuje na Boga.

Święty Tomasz Pojedyncze rzeczy, stanowią substancje, byty samodzielne. W ich skład wchodzą: istota (essentia) i istnienie (existentia). Rola Boga polega na implikowaniu tegoż istnienia, ale istota przedmiotów stworzonych nie dokonuje implikacji istnienia i z ich istoty nie wypływa ich istnienie. W Bogu, widzi św. Tomasz, Byt Prosty, albowiem jest to byt niezbędny ( jego istnienie wypływa z jego istoty) i niezależne ( jego istnienie wypływa z jego natury). Natomiast stworzenie stanowi byt złożony, zbudowany jest co najmniej z essentia i existentia. Podstawową różnicę między światem ducha i światem ciała stanowi to, iż to, co cielesne zbudowane jest z formy i materii, a na czystą duchowość składa się sama forma. Tego rozróżnienia dokonał Tomasz w oparciu o myśl Arystotelesa, który możności przeciwstawił akt. A więc byt możliwy - byt rzeczywisty. Bóg stanowi najczystszy akt, zaś stworzenie opiera się na czynniku potencjalnym, który sukcesywnie urealnia się. Istnienia Boga nie można uznać za prawdę zbudowaną na rozumowaniu a priori : nie wypływa z pojęcia Prawdy, ani też z pojęcia bytu idealnego. Dowody na istnienie Boga powinny być oparte na empirii. Św. Tomasz mówił o pięciu dowodach na istnienie Boga: