Dla mnie nie ma czegoś takiego jak " zwykły " mit. Takie stwierdzenie wyraża jakąś dziwną pogardę dla mitu, i w ogóle dla intelektu człowieka. Mam taką ciekawą teorię - od pewnego czasu wydaje mi się, że to jest chyba bardzo istotny dla mnóstwa ludzi problem, który, być może, stanowi ukrytą przyczyną większości w ogóle problemów z wiarą. Człowiek rozumuje " albo-albo ". Albo istnieje Bóg, i wtedy człowiek nie ma kompletnie, zupełnie nic do roboty, i nic, co robi nie ma żadnego znaczenia ( jest np. " tylko zwykłym mitem ", czytaj: bezwartościowym śmieciem ) - albo człowiek jednak ma coś do roboty, tyle, że w tej mentalności to " coś " od razu zamienia się we " wszystko " - nie można mieć " czegoś " do roboty, musi być wszystko albo nic. A jeśli jest wszystko, to z kolei, rzecz jasna, Bóg nie ma nic do roboty, co jest równoznaczne z Jego nieistnieniem ( moim zdaniem większość ludzi mówiących " Boga nie ma ", tak naprawdę chce powiedzieć: " Bóg niczego nie robi " ). Tymczasem wiara Izraela od początku opiera się na Przymierzu - a przymierze nie polega na tym, że jedna strona robi wszystko, a druga nic. To jest, oczywiście, tylko takie przypuszczenie.



Tym bardziej.



No dobrze, ale " ośrodek religijności " i " indoktrynacja katolicka " to już jest co innego niż strach przed śmiercią



O tym, czy i jaką prawdę warto cenić dyskutuję wyżej z No Zapraszam do włączenia się



No kiedy właśnie nie wiem. Nie wytłumaczyłeś mi, dlaczego z tego, co napisałeś wynika, że którychś dróg trzeba unikać.



Dlaczego właściwie droga się liczy ? Czy to jest na zasadzie: " lepiej gonić króliczka niż go złapać " ? Ale co za sens, kiedy nie ma króliczka ?



Nie rozumiem. Trudno uznać marzenie za rzeczywistość, bo z samej definicji marzenie nie jest rzeczywistością, tylko raczej pragnieniem jakiejś rzeczywistości.



No ja Cię bardzo przepraszam, ale wiara z całą pewnością czymś takim nie jest. Ty opisałeś jakiś buddyzm, a on wiele wspólnego z wiarą nie ma.

Wziąłeś fragment mojego posta, źle go zinterpretowałeś i doszedłeś do dziwnych wniosków. Nieco dłuższy fragment mojej wypowiedzi: Użyłem słowa "zwykłych" dla podkreślenia różnicy między dwoma stanowiskami:
a) stanowiskiem mówiącym, że Biblia jest zapisem prawdziwego Słowa Boga i zapisem Jego przymierza
b) stanowiskiem mówiącym, że Biblia jest zbiorem mitów semickich (nie ja to wymyśliłem, przeczytałem to na tym forum)

Słowo "zwykły" podkreśla nieoryginalność drugiego stanowiska, jego powtarzalność, jego wtórność: "mity zapisane w Biblii" mają taką samą prawdziwość, ten sam cel, to samo pochodzenie co inne "zwykłe" mity: mity greckie, nordyckie czy słowiańskie. "Zwykły" w przeciwieństwie do "niezwykłości" stanowiska "a".

Słowo "zwykły" odnosi się więc do mitów, ale Ty w jakiś dziwny sposób przekładasz "zwykłość" takiego czy innego zbioru mitów na pogardę dla mitu i na pogardę dla człowieka. Nie rozumiem jak doszedłeś do tych dwóch wniosków.

Ale oddalamy się od głównego zagadnienia tego tematu.

Jeżeli tak, to dobrze zinterpretowałem Twoją wypowiedź.



To wnioski, czy założenia ?



No nie wiem, może ja mam dziwne skojarzenia, ale jak widzę słowa typu wtórność, powtarzalność, nieoryginalność ( zwłaszcza obok siebie ), to odnoszę wrażenie, że jest to mowa pogardliwa. Jeżeli błędne, to przepraszam.

No właśnie, oddalamy się, więc dość o tym. Ja chciałem tylko powiedzieć, że twierdzenie: " religię stworzył strach przed śmiercią " nie jest wcale taką oczywistością, jak to się niektórym wydaje.

kurczę, ten temat został przez niektórych określony jako głupi, a jednak w nim dyskutują... ba wielu w nim dyskutuje... ciekawe

A ja mysle ze dlatego wlasnie nie wierza bo sie boja

A ja myślę, że zanim zaczniesz zdanie od "a ja myślę" to przedstaw taka tezę, żeby nie zaprzeczała temu początkowi.

Rozgryzłeś mnie. Nie wierzę bo się boję piekła. Czyli boję się czegoś w co nie wierzę. Twoja analiza skłoniła mnie do porzucenia tchórzliwej postawy jaką jest ateizm.
To samo można zarzucić wierzącym, że wymyślają bajeczki bo boją się że Boga nie ma. Boicie się, że Boga nie ma?

Owszem, boję się, że Boga nie ma. Obawiam się że się mylę i jeśli okaże się że Boga nie ma to runie cały sens mojego życia.

Jednak rozsądny człowiek nie wymyśla bajeczek z lęku, bo nie zmieni to faktu, czy rzeczywiście Bóg istnieje/nie istnieje. Wiara to nie wymyślanie bajeczek, ale głęboka więź z Tym, o którym się czuje że istnieje.

Do czegoś takiego potrzeba typowo "wierzącego" rozumowania

No i co w tym strasznego? Jeśli Boga nie ma to i tak się nawet o tym nie dowiesz...

Tego że nie ma Wisznu, Zeusa i Światowida, też się boisz...?

Straszne jest nieistnienie.

Istnieje też opcja, że po śmierci ateista dowie się że jednak Bóg istnieje.


Nie boję się, bo nie jestem emocjonalnie związana z mitologią. Natomiast w Bogu chrześcijańskim pokładam cały sens swojego życia.

W jaki sposób? Co jest strasznego w nieistnieniu?
Nie istniałaś 14 miliardów lat przed urodzeniem, było strasznie?
Kompletna abstrakcja...

Zaistniałam w czasie i od tego czasu pojawiła się świadomość istnienia.
Straszna jest utrata tej świadomości istnienia i wielka nicość.

O tym że nie istniejesz, nawet się nie dowiesz, ani w żaden sposób nie odczujesz.

I to w tym jest właśnie strasznego. O niczym się nie dowiem, nic nie będę myśleć ani odczuwać.

Nie pojmuję.
Do odczuwania tak abstrakcyjnych i bezsensownych lęków trzeba być wierzącym. I tyle.