Bardzo dziękuję za wszystkie wpisy! Odkąd założyłem ten wątek wiele się w moim życiu wydarzyło i odkrywając powoli (przekopując się straaasznie powoli przez pokłady banału i hipokryzji) wracam do Chrystusa.

Powiem przewrotnie: jestem niemal pewien, że Dobry Bóg nie potępi nikogo, kto z czystym sercem szuka dobra i prawdy, nawet jeśli miałoby to być w takim oświeconym ateizmie, którym jest buddyzm. Jeśli z całego serca odda się praktykowaniu uczciwego życia, życzliwości dla innych ludzi, itp. i jeśli to się stanie dla niego celem nadrzędnym, nawet za cenę jego własnego zbawienia, to jestem pewien, że Bóg takiej duszy nie odtrąci. Mówię tutaj o prawdziwym, autentycznym buddyzmie, który polega na przyjęciu drogi głębokiego altruizmy mającego uwolnić od cierpienia wszystkich ludzi.

Pseudo-nawrócenia, polegające na noszeniu wisiorków na rzemyczku, siadaniu po turecku i obnoszeniu się ze swoim pseudo-buddyzmem są złe - tak samo złe, jak dwulicowy, płytki, banalny, pozbawiony refleksji katolicyzm (np. skupiający się w księdzu mówiącym z ambony, że kobiety powinny w domu siedzieć i dzieci rodzić, albo grupach oazowych, gdzie praktykuje się trzymanie za rączki i tamburynki, jak zabawy w przedszkolu, zamiast wychodzenia z Chrystusem do ludzi).

Jeśli odrzucamy Boga, bo jest dla nas niewygodny, halo-halo! Buddyzm to nie jest droga usiana landrynkami i truskawkami, to ciężka praca nad sobą i stopniowe uwalnianie się od wszystkich pożądliwości tego świata, co jest rzeczą KOSMICZNIE trudną! Zachowanie dystansu, właściwej postawy moralnej i osiągnięcie celów buddyzmu jest NIEZMIERNIE trudne, dla wielu ludzi często niewykonalne.

Buddyzm, ten prawdziwy, bez składania ofiary obcym bogom, bez modlenia się do nich i przyzywania ich, pozwolił mi odkryć w katolicyzmie, a szczególnie w naukach Jezusa nowe bogactwo treści - pomógł lepiej zinterpretować zamiary i intencje Jezusa! Wreszcie, całe zastępy świętych i majestat Matki Najświętszej nie może zostać dla człowieka czymś obojętnym. Dla mnie nigdy nie był - nie mógłbym się Ich wyprzeć, zapomnieć o nich, przestać się do nich modlić!

W buddyzmie szukamy wyjścia z samsary, zaklętego kręgu urodzin i śmierci, wypełnionego po brzegi cierpieniem - Jezus wyciąga do nas rękę i obiecuje nam, że nas z tego wyciągnie.

Myślę jednak, że z takiej zbłąkanej owieczki będzie miał więcej radości, niż z alkoholika-dewota regularnie biegającego na nieszpory i bijącego żonę klamrą od paska...

Grzech to świadome i dobrowolne przekroczenie woli Bożej - jaka jest wola Boża, czego dotyczy, jak ma się do dzisiejszego świata, tego nikt nas nie uczy, tego nikt nam nie wyjaśnia. Dobry katolik musi przebić się przez całe zwały banału i pustosłowia, żeby odkryć prawdziwą wiarę.

...Ale warto.

Jak nie dla siebie, to dla innych.

@zephyr7
Bardziej odpowiednim miejscem na odpowiedź wydał mi się temat:
viewtopic.php?f=6&t=24906&p=554886#p554886 (Czy chrześcijaństwo wyklucza buddyzm).

Elbrus - ale ja się zgadzam, buddyzm wyklucza chrześcijaństwo!

Buddyzm wyklucza Boga, chrześcijaństwo stawia Go w centrum.

Zatem, pytanie można sparafrazować, czy ktoś kto świadomie odrzucił Boga pójdzie do piekła?

Więc, wydaje mi się że w tym akurat jedynym przypadku nie.

Pytanie dotyczyło tego, czy ochrzczony nawracający się na buddyzm pójdzie do piekła.

Nie o tym był mój wpis - odpowiedziałem tam na twój wcześniejszy post.Zależy z jakich powodów i czy są okoliczności łagodzące.Jak przejdzie na buddyzm to idzie do piekła a jak na inną religię to nie?
Nie wiem czy dobrze zrozumiałem to ostatnie nie.Zawsze jest to sprawa indywidualna - przecież nawet ek-buddysta, który po chrzcie powrócił do buddyzmu może do piekła nie pójść.

POZDRAWIAM

pozatym juz Jezus wspominal ze nalezy wszystko zrobic aby znalesc i nawröcic zabläkanä "owieczke"

12 Co się wam zda? Gdyby który człowiek miał sto owiec, a zabłąkałaby się jedna z nich, azaż nie zostawia onych dziewięćdziesięciu i dziewięciu, a poszedłszy na góry, nie szuka zbłąkanej? 13 A jeźli mu się zdarzy, znaleźć ją, zaprawdę powiadam wam, że się z niej bardziej raduje, niż z onych dziewięćdziesięciu i dziewięciu nie zbłąkanych. 14 Tak nie jest wola Ojca waszego, który jest w niebiesiech, aby zginął jeden z tych maluczkich.

Hmmm no i właśnie
My wierzymy w naszą religię ale czy zatem wszystkie inne są złe? wg nas tak ale szanujmy wyznania innych. Postawmy się na miejscu człowieka który analogicznie jak my urdził się w danym kraju i przejął daną religię w którą uwierzył. Zrobił coś złego? Dlaczego ma być potępiony (jeżeli jest dobrym człowiekiem)

Najważniejsze jest to, jakim jesteś człowiekiem. Potępianie innowierców lub w ogóle niewierzących to relikt zamierzchłych czasów. W zasadzie dawniej twierdzono, ze nawet dziecko nieochrzczone zasługuje na potępienie, nie mówiąc już o odłamie protestanckim, których członkowie uznawani byli za heretyków. Aktualnie Kościół Katolicki w ten sposób nie podchodzi już do tych kwestii. Niektórzy teologowie posługują się nawet terminem wiary ukrytej w odniesieniu to ateistów, którzy pod względem moralnym są w zasadzie dobrymi ludźmi. Obecnie zauważyć można bardziej humanitarne podejście kościoła do człowieka. Ocenianie, skazywanie na karę wieczną czy doczesną, dyskredytowanie z powodu takiego czy innego stylu życia - to już raczej przeszłość. Byłoby nieuczciwe ocenianie człowieka na podstawie tylko jednego kryterium, jaki jest wiara czy jej praktykowanie. Znam wielu tzw. "wierzących niepraktykujących" z których niejeden katolik mógłby brać przykład. Bezmyślnie wyklepane zdrowaśki, albo uczestnictwo we mszy świętej - aby się pokazać - czy to ma się rzeczywiście podobać Bogu???
Osobiście jestem takim właśnie lekko wierzącym człowiekiem, mszę oglądam od czasu do czasu w telewizji, święta spędzam raczej w dość świecki sposób, tzn choinka, potrawy wigilijne zgodne z tradycją, kolędy- czemu nie. Nie mówię tego aby się chwalić, ale od kilku lat właśnie w okolicy świąt pomagam pewnej osobie ponieważ uważam że to jest wyznacznikiem człowieczeństwa i jednym z kryteriów oceny człowieka. Dlatego zanim ktoś rozpocznie rozważania na temat wyboru wiary i obrządku niech najpierw się zastanowi się jakim jest człowiekiem, jak traktuje drugą osobę, co tak na prawdę jest najważniejsze: modlitwa, nabożeństwo czy uczynki i postępowanie.

Mimo wszystko, wydaje mi się że na moje pytanie nie padła jednoznaczna odpowiedź Wszystko opiera się na "chcielibyśmy, żeby tak było, ale wiesz..."

Teraz, kiedy patrzę na kwestię obu wiar z perspektywy czasu, widzę jak bardzo zdegenerowana jest nasza wiara, przez jaki "beton" trzeba się przebić, żeby dotrzeć do jej istoty - która i tak często pozostaje niejasna... Chyba Święta Madeline Sophie Bara powiedziała, że "cierpienia ziemskie pozwalają duszy przyjąć taki kształt, jaki podoba się Bogu". Pismo Święte uczy, że aby stać się miłym Bogu trzeba wyrzec się nienawiści, chciwości, zawiści, pychy, bogactwa, przywiązania do rzeczy materialnych, przywiązania do władzy, pozycji społecznej, czy wreszcie do samego życia.
Czy to aby nie brzmi znajomo?

Modlitwa/medytacja, wykorzenienie żądzy i nieżyczliwości, powstrzymywanie się od kłamstwa i obmowy, przestrzeganie: nie zabijaj, nie kradnij, nie cudzołóż, nie mów fałszywego świadectwa, powstrzymywanie się od nadużywania alkoholu i sięgania po narkotyki, godne źródło utrzymania, dążenie do Boga - przecież to jest niemal słowo w słowo buddyjska "Ośmioraka Ścieżka"! Narzędzie, które wg. Buddy Sidharty prowadzi do oświecenia!

Zrozumienie sposobu w jaki myśli Buddysta pozwala odkryć całe bogactwo nowych znaczeń w Biblii i mnóstwo, mnóstwo podobieństw.

Jedyną fundamentalną różnicą jest pojęcie osobowego Boga, które w religiach buddyjskich teoretycznie nie istnieje.

Religia musi mieć jakiś element świętości, inaczej zmienia się w filozofię, wysublimowany ateizm, egocentryzm. Bez jakiejś boskiej moralnej doskonałości, człowiek traci układ odniesienia - a kiedy sam próbuje być dla siebie "bogiem", popada jeszcze głębiej w uzależnienia. Pomoc drugiemu zmienia się w działalność charytatywną, wszelkie standardy dla własnej wygody ulegają rozmyciu.

...dlatego w buddyzmie "teoretycznie" nie ma pojęcia boskości. Teoretycznie, bo w praktyce czci się w nich buddów i bodisatwów jako bogów. Tęsknota do "pełnej pustki, która wszystko pochłania i wszystko stwarza" nie jest wcale czymś tak zupełnie niezwykłym.

My za to mamy trzech mężczyzn, z których Jeden jest synem Pierwszego, a Trzeci jest Duchem.