Wolna wolą Potrafi planować i świadomie oszukiwać, a więc ma pojęcie dobra i zła.

A czy wolna wola (tj, idea kierowania się nią) nie zakłada przypadkiem udziału sumienia? W końcu to ono jest kontrą dla popędów.

Sumienie można w sobie zagłuszyć do tego stopnia, że nie będzie funkcjonowało i to własnie z własnej woli.

Możliwe, ale mówimy o autentycznych psychopatach. Oni mają tak fabrycznie.

Nie. Psychopatą nikt sie nie rodzi. Psychopatą się staje. Może na to wpływać dzieciństwo i najprawdopodobniej wpływa, ale nie pozbawia wolnej woli.

To nie jest prawda. Psychopaci mają zbyt słabo rozwinięty płat czołowy, który odpowiada za działanie sumienia, uczuć wyższych i kontrolę emocji.

Osłabienie funkcji płata czołowego, np. poprzez nacisk guza, skutkuje odhamowaniem i przekraczaniem zasad społecznych.

Co do psychopatów w świetle nauki KRK, kluczowy jest ten punkt:

KKK 1780 Godność osoby ludzkiej zawiera w sobie prawość sumienia i jej się domaga. Sumienie obejmuje postrzeganie zasad moralnych (syndereza), ich zastosowanie w danych okolicznościach przez praktyczne rozeznanie racji i dóbr, a w wyniku tego sąd o konkretnych czynach, zamierzonych lub już dokonanych.

Do przypisania człowiekowi odpowiedzialności za decyzje potrzebna jest, minimum, zdolność praktycznego rozeznania racji i dóbr. I choć psychopaci mają tę zdolność ograniczoną, nie jest ona całkowicie nieobecna.

Oczywiście Bóg, jako sprawiedliwy, bierze pod uwagę wszelkie ograniczenia. Ale by zupełnie zdjąć z kogoś odpowiedzialność za decyzje i czyny, potrzebna byłaby całkowita niepoczytalność.

Otóż to. Nie jest całkowicie nieobecna.

Ostateczne jest miłosierdzie Boga. Nie nam. ludziom sądzić kto będzie zbawiony, a kto potępiony. Prawidłowa odpowiedzią na egzaminie na pytanie, czy Hitler jest w piekle było powyższe.

Rzeczywiście, to rzecz trudna do zrozumienia. Nie będę udawał że wiem. Pewnym tropem jest to, że owi potępieni będą w piekle dlatego, że chcą być w piekle. A także to, że prawdopodobnie będzie to dla nas pewną zadrą nawet w Niebie. Ale od podobnych konstatacji do zrozumienia tego zagadnienia sprawa jeszcze daleka... jest to IMHO jedno z najtrudniejszych zagadnień, którego rozwiązanie (być może) poznamy dopiero po uwolnieniu z ograniczeń doczesności.
Tak, dokładnie.
Co nie zmienia faktu, że ta tajemnica niepokoi...

Niesamowite, prawda?
Jednak... czy nie widziałeś nigdy kogoś, kto działa wbrew swoim istotnym interesom, byle by tylko "przywalić" lub zrobić coś złego komuś, kogo nienawidzi?

A gdyby nie miała - czy wówczas miałbym prawo ją sztucznie uwarunkować, by była ze mną?

Nie. To ona działa wbrew swoim interesom.To bardzo ważne co napisałeś!
Ważne, ponieważ jest bardzo charakterystyczne - wprawdzie jesteśmy (i zawsze będziemy) dziećmi bożymi (podobnie jak zawsze będziemy dziećmi naszych Rodziców), jednak wiele osób jest skłonnych widzieć relację z Bogiem (nawet tę relację z człowiekiem w pełni odpowiedzialnym i znającym doskonale skutki swoich czynów, jakim jest człowiek po śmierci, uwolniony z doczesnej nieostrości poznania) jako relację pomiędzy małym dzieckiem a rodzicem.

Tymczasem my jesteśmy dorosłymi dziećmi Boga (w każdym razie po uwolnieniu z doczesności). To nie jest relacja pomiędzy kimś dojrzałym a kimś niedojrzałym - Bóg traktuje nas (słusznie!) jako osoby, jako kogoś, kto może i ma prawo do decydowania o sobie.

Bóg nie jest kimś, kto decyduje za nas, jak za nieletnie dzieci. Nie jest WIelkim Bratem, ani państwem opiekuńczym, które uważa że człowiek nie może decydować o sobie.
=================
SPRAWA SĄDU I ZBAWIENIA

Ponieważ widzę, że choć teoretycznie wątek odwołuje się do pewnego tekstu, niewiele osób do niego zajrzało, więc pozwole sobie zacytowac:



Jeśli żyjąc, czyniąc, myśląc upodobniłem się do Boga wówczas pragnę Boga. Jesli wartością było dla mnie coś przeciwnego Bogu, moje podobieństwo do Boga zrobiło się nikłe.
Tylko gdy jestem podobny do Boga, cieszy mnie Niebo.

I jeszcze Ratzinger:
„(…) poprzez śmierć człowiek wkracza w rzeczywistość niczym nie przesłonioną, wkracza w prawdę. Zajmuje teraz takie miejsce, jakie mu się rzeczywiście należy. Skończyła się maskarada, fikcje i pozory. Człowiek jest już tylko tym, kim jest w rzeczywistości. Sąd polega na zrzuceniu wszystkich masek, które dokonuje się w śmierci. Sąd jest samą prawdą, objawieniem się prawdy. Ale ta prawda nie jest jakimś obojętnym neutrum.”
„Przepaść, którą nazywamy piekłem, wybiera sobie sam człowiek. Rzecz polega w istocie na tym, że człowiek chce być całkowicie samodzielny. Piekło to chcieć być tylko sobą, wynik zamknięcia się człowieka w sobie. I na odwrót – do istoty tego, co nazywamy niebem należy, że można je tylko otrzymać, tak jak piekło można tylko dać sobie. Niebo, wypełnienie miłości, jest zawsze darem. Piekło jest osamotnieniem tego, który nie chce niczego przyjąć, odrzuca swój status żebraka i chce polegać na sobie (…)”


Myślę, że oboje macie rację. Bóg bierze pod uwagę to, co dostaliśmy na starcie, to, co dano nam w dzieciństwie, wszystkie uwarunkowania itd - ale to nie oznacza, że nie jesteśmy podmiotem naszych decyzji.
Miłosierdzie Boga jest ostateczną instancją, ale... człowiek ma moc je odrzucić.

Nie bardzo rozumiem. Sugerujesz cierpienie w niebie? Bo czymże ma byc ta zadra?
I usłyszałem donośny głos mówiący od tronu:
"Oto przybytek Boga z ludźmi:
i zamieszka wraz z nimi,
i będą oni Jego ludem,
a On będzie "BOGIEM Z NIMI".
I otrze z ich oczu wszelką łzę,
[b]a śmierci już odtąd nie będzie.
Ani żałoby, ni krzyku, ni trudu
już [odtąd] nie będzie,
bo pierwsze rzeczy przeminęły".[/b] (Ap21,3-4)

Niestety, jedyna uczciwa odpowiedź, jakiej mogę udzielić, to "nie wiem".
ZNowu autocytat:


To trudne, bo nasza niewiedza jest wielka, a Objawienie w tej sprawie oferuje nam tylko poszlaki.

===================================================================
Myślę też, że mówiąc "czy możemy być szczęśliwi, kiedy ktoś cierpi - choćby to była jego własna decyzja" (i podobnie mówiąc o Bogu) trochę antropomorfizujemy sprawę.

Dla nas, ludzi żyjących w doczesności, rozważanie tej sprawy (jak i w ogóle szczęście) jest w gruncie rzeczy kwestią emocji. Emocji często nieuporządkowanych i niekoniecznie uzasadnionych.
Być może po osiągnięciu doskonałości i uwolnieniu od pęt doczesności nasze pojęcie szczęścia będzie znacznie szersze - z pewnością nie "zubożone o emocje" ale być może te emocje będą mniej irracjonalne.
"Chcącemu nie dzieje się krzywda" - była to jedna z głównych zasad prawa rzymskiego.
Czemu - poza nieuporządkowaną emocją - mielibyśmy być nieszczęśliwi z tego powodu, ze ktoś robi to, co chce robić?
Nie jest przymuszony, nic go nie ogranicza - po prostu nie chce być z Bogiem (i z nami! nie zapominajmy o tym - potępieniec nie chce mieć nic wspólnego nie tylko z Bogiem, ale i z kimkolwiek będącym z Bogiem we wspólnocie).

==========================================
Jak widzisz, przedstawiłem wyżej dwie hipotezy rozwiązujące to zagadnienie, które na moje oko są (chyba) sprzeczne ze sobą (albo jedna jest prawdziwa, a druga nie, albo odwrotnie. Albo żadna nie jest...).
Tak naprawdę nie wiemy.

Oba cytaty (Jana Pawła II i kard. Ratzingera) dotyczą sytuacji człowieka żyjącego na ziemi, dotyczą doczesności.
Nie wiemy jak wygląda Niebo. Nie wiemy jak będzie wyglądał tam nasz "dzień" , ale wiemy, że osiągniemy pełnię w Bogu i będziemy przebywać z Nim na wieki. Czy nie wydaje Ci się, że gdyby Bóg do tego wiecznego szczęścia dołożył łyżkę cierpienia, to nie byłoby tej pełni? Przecież pełnia szczęścia to oglądanie Boga twarzą w twarz. Czy cokolwiek może ten obraz zakłócić?
A skoro "ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało"to wszelkie nasze spekulacje w tym temacie są tylko spekulacjami.

Pytanie jest takie co Bóg jako Rodzic - Ojciec ba nawet Abba czuje jak Jego dziecko cierpi?
I drugie pytanie jest takie czy Bóg daje swoim dzieciom upragnione szczęście w doczesności?

Nie wiem. Spotkałem się z twierdzeniem, że miłość permanentnie łączy się z cierpieniem - ale nie potrafię się do tego odnieść, ani umieścić w kontekście, w jakim padło.
100% zgody.

Obawiam się, że to jest właśnie perspektywa, która nas nieuchronnie wprowadza w błąd. Miłość Boga nie jest chyba "czuciem" - jest nieskończenie większa od naszej, ale jest w pełni logiczna i uzasadniona. To antropomorfizacja.
Z drugiej strony, jeśli sięgniesz do tekstu zobaczysz, że odnoszę się do tego zagadnienia (zresztą to co wyżej zacytowałem też się do niego odnosi). Bóg nie "cierpi" ale "współcierpi". Nie sądzę by emocjonalnie, ale myślę że nadzwyczaj realnie.
I tu dochodzimy do tego, dlaczego nazwałem piekło "heroicznym darem Boga".

Jestem przekonana, że dotyczyło ziemskiej miłości .

Przede wszystkim piekło jest tworem pozabiblijnym, wynikiem spekulacji teologów.