Ależ Rito: oczywiście, że to było subiektywne. I to bardzo! Bo właśnie z pozycji człowieka wierzącego, to co napisał Polonium210 jest przerażające. Jeśli jest tak, to właściwie jako osoba wierząca, ponieważ obowiązuje mnie troska o Twoje zbawienie, powinnam Cię dopaść i zmusić byś przyznała, że wierzysz. A że chodzi o coś co ma wartość najwyższą (dalej z pozycji wierzącego) powinnam użyć wszelkich środków. Kiedy w końcu, przypuszczalnie po wyszukanych torturach to przyznasz- że wierzysz...obie pójdziemy do nieba.
To jest tak kosmicznie nielogiczne...
Prawda jest taka, że Ciebie- ateistkę mogę tylko namawiać byś nie zamykała się na możliwość Jego istnienia. A co do mnie: mogę mieć tylko nadzieję, że nie utracę tego, co jest treścią i sensem. – prawdę powiedziawszy, pytanie czy ateizm jest grzechem jest podobne do pytania: czy śmierć jest grzechem.
- dokładnie

Taż moe do końca, bo śmierć jest ostateczna, a wiara/niewiara płynna. Ale to tylko czepianie się słów, bo z sensem się zgadzam.

Chyba jesteś w nielicznej elicie wierzących katolików, którzy tak uważają. Chociaż może nie jesteś katoliczką.
W takim razie pozostaje jeszcze kwestia KrK. ktoś wie, jakie jest oficjalne stanowisko?

Grzech rozumiany jest jako naruszenie i zerwanie więzi z Bogiem, złamanie przykazania Bożego, sprzeciw wobec Boga, dotyka więc relacji Boga z człowiekiem, który od Boga odchodzi.
Ateizm jako taki byłby więc grzechem przeciwko I przykazaniu, gdyż dość poważnie uderza w istotę Boga przez człowieka który tą więź z Bogiem odrzuca lub neguje.
Ale różne czynniki w życiu, że ktoś jest ateistą bo nie spotkał Boga w swym życiu z przyczyn niezawinionych mogą tę odpowiedzialność przed Bogiem zmniejszyć lub zredukowac do minimum.

Hmmm, przepraszam, ale mam w tej chwili w głowie obrzydliwą i bardzo dobrze przemyślaną koncepcję religii. Wiecie - jesteście z nami, to grzeszycie - bo nikt nie jest doskonały. Ale na szczęście my [w sensie Kościół/księża] możemy Wam tę winę odpuścić. Jeśli nie jesteście z nami, odchodzicie od wiary i religijności, to grzeszycie, a my już nie możemy Wam tej winy zmazaći zostaje ona z wami. Trochę jak straszenie dzieci, że jak wejdą do ciemnego pokoju to spod kanapy wyjdzie potwór i je pożre. Dla dziecka to bardzo sugestywne, u wierzącego, który nawet traci wiarę też budzi to niekopój. Tak więc, gdybym wymyślał religię i chciałbym, żeby ludziom trudno było od niej odejść, to pewnie zastosowałbym ten sam trick.

BTW, akacjo, jak wyjaśnisz tę sprzeczność, że działanie niezgodne z własnym sumieniem jest złe wg KK [nawet, jeśli to sumienie jest błędne], a z drugiej strony odejści od Boga [jeśli się go nie widzi i jawi się on jako absurd] też jest złem?? Czyżbyśmy mieli sytuację, że czy tak czy inaczej postąpimy i tak dostaniemy po tyłku i i tak będziemy postępować źle? Jeśli tak, to ja wolę jednorazowy grzech w postaci odejścia od Boga, niż permanentny grzech w postaci postępowania wbrew swojemu sumieniu.

Pojecie dobra nie jest monopolem katolikow, juz nie wspomne o wielu innych religiach, ktore roznia sie w tej sprawie co jest dobrem a co zlem. Dla ateisty a katolika co innego jest dobrem a co innego zlem. Dla ateisty dobrym czynem bedzie zamiana kosciola na biblioteke a dla katolika bedzie to zlem. Dla katolika dobrym bedzie poswiecenie kropidlem armaty i potepienie prezerwatywy, a dla ateisty na odwrot. Dla ateisty religia jest zlem a dla katolika dobrem itp, itd.
Katolicy moga conajwyzej oceniac samych siebie.

Ja (ani nikt mi znany) w zwiazku ze swoim ateizmem nie odczuwa zadnego cierpienia, wrecz przeciwnie.

?

LAF: już wyżej wyjaśniałam, że to jest napisane z pozycji człowieka wierzącego- do człowieka wierzącego. Dla kogoś kto ma wiarę jest ona czymś bardzo cennym, czymś najważniejszym. Utrata wiary to właściwie utrata sensu.

Grzech rozpatruje się w kategorii zerwania więzi z Bogiem, czyli osobowej relacji z Bogiem.
Dlatego też ateizm to bezpośrednie uderzenie w osobę Boga, przez człowieka który od Niego odchodzi i tę więź z Nim odrzuca.

Jakub, nie rozumiem jak bycie przy Bogu miałoby być działaniem wbrew sumieniu.

Nie jest takim grzechem, bo w pierwszym przykazaniu nie chodzi o to, że wszyscy na świecie mają wierzyć tylko i wyłącznie w Boga, tylko o to, że wierzący w Boga nie powinni mieć w życiu rzeczy ważniejszych niż Bóg.

I przykazanie Boże zakazuje mieć bogów cudzych przed jedynym Bogiem. Określa więc relację jaką człowiek powinien mieć z Bogiem, człowiek powinien więc uznawać i przyjmować Boga w swoim życiu, czcić Go i adorować, stawiać Go na pierwszym miejscu w swym życiu, mieć z Nim jakiś kontakt i modlić się do Niego.
Odrzucenie i zanegowanie Boga jakim jest ateizm byłoby więc grzechem przeciwko I przykazaniu Bożemu.

Uważam, że nadinterpretujesz, Akacjo. Ateista nie ma "bogów cudzych" przed Bogiem, więc I przykazania oczywiście nie łamie. To co piszesz można porównać do sugerowania, że osoba żyjąca w celibacie łamie nakaz monogamii.

I przykazanie nakazuje czcić jedynego Boga i oddawać mu pokłon.
Przez odrzucenie jedynego Boga następuje zwrot ku "bogom cudzym" jakim może być kariera, pieniądze, władza, własne "ego", konsumpcjonizm itp

Moja interpretacja zgodna jest z KKk (2140) " Ateizm odrzucając lub negując istnienie Boga, jest grzechem przeciw pierwszemu przykazaniu"
I o ateizmie według KKK:
http://www.teologia.pl/m_k/prz-02.htm#h

Czy Ty masz inną Biblię niż ja, Akacjo? Bo w mojej jest napisane:
Ja jestem Pan, twój Bóg, który cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli. Nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie! Nie będziesz czynił żadnej rzeźby ani żadnego obrazu... itd.
Nie ma tam nic o nakazie czczenia Boga i oddawania mu pokłonu. Dla mnie i innych nie-katolików interpretacja KRK jest tak samo dobra jak każda inna, więc jeśli mamy o czymś dyskutować to dyskutujmy o fakcie, a nie jego interpretacji. Faktem jest to, że w dekalogu nie ma nic o nakazie czczenia Boga.

Dla ateisty nie istnieje pojęcia zerwania więzi z Bogiem, bo dla ateisty taka więź nie istnieje. Ateista Boga nie odrzuca. Ateista w Boga nie wierzy i wierzyć nie potrafi.


Jak wyżej: ateista Boga nie odrzuca. Dla ateisty Bóg nie istnieje. A poza tym ja nie chcę tu wytykać błędów i w ogóle, ale patrząc chociażby na bogactwa Watykanu, czy chociażby co poniektórych księży... Dajcie już spokój z tymi opiniami typu "ateista jest be, bo jest ateistą". Wiara w Boga nie daje monopolu na czynienie dobra. Z tym, że ateista jest dobry dla idei i z potrzeby serca a katolik dla Boga (ale mam nadzieję, że nie zawsze jednak). Ateista tak samo jak katolik może być pazerny, egoistyczny itp.
Może Cię to zdziwić akacjo, ale na prawdę niektórzy chcą być dobrzy, bo chcą i żaden Bóg nie jest im do tego potrzebny.