Tylko że ja tu nie widzę ludzkiej wrażliwości, wręcz przeciwnie. Tylko ja "nie mogłabym żyć, oddychać", ja "wyszłabym z tego jako kaleka psychiczna do końca życia", ja "wyszłabym z tego jako zero psychiczne, pokiereszowana tak mocno, że nie byłabym w stanie żyć", ja "byłabym niezdolna by kochać, by się modlić, by żyć".

A gdzie poszkodowani moimi działaniami? Dla nich już nie starczyło wrażliwości? Skoncentrowanie na sobie i popadanie w przesadę, które to "ujdą w tłoku" w przypadku 15-latki, ale nie dorosłej osoby.

Co do emo, to nie jestem mocny w tym temacie, ale wydaje mi się, że to też wrażliwe dzieci. Tyle, że sobie z tą wrażliwością nie radzą, nie potrafią jej spożytkować i popadają w samodestrukcję.



Tak wnioskuję. Wprost nie zostało to powiedziane (chyba, że coś przeoczyłem), ale


Gdyby nie miał dzieci, to zakładam, że Karussssela napisałaby "ale on ma żonę, ja męża".

Hola, hola, dochodzi chyba do jakiegoś niezrozumienia tematu. Ile może trwać zauroczenie, nieogiczne przekonanie że to "ta prawdziwa miłość"? Ja nie mam 15 lat i nie jestem żadnym cyborgiem. Na razie trwa ponad rok, zobaczymy co dalej, może się okaże że to jeden wielki boski blef a może, że jednak przeznaczenie. My ludzie się mylimy, ale może Bóg też się czasem myli? Czy wiemy o nim wszystko? Może Bóg też patrzy z góry i potrafi rozwiązać węzły splątane utaj na ziemi po to by na now dać człowiekowi miłość? Jeżeli to co piszę, jest dowodem że już opętał mnie Szatan....., to tym bardziej nic już ze mnie nie zostanie. Już przesądzone wszystko.

Na pewno nie chcę przykładac reki do rozpadu swojej rodziny ani rodziny tego mężczyzny (choć gdy tak o nim piszę, to czuję się fatalnie, jest mi najbliższy, jak mogę o nim pisać tlko "ten mężczyzna"?), ale nie potrafię także bez niego zyć i ten rozdźwięk mnie zabija.

Nie chcę czynić zła, a jednoczesnie wiem że bez niego w moim zyciu zostanie już tylko zło, choćbym nie wiem jak gorliwie się modliła....

Nie mam pojęcia, ale jak ktoś pisze takie teksty jak Ty, to uważam, że popadł w jakiś emocjonalny obłęd.

Karusssela, czego ty od nas chcesz?
Zebysmi ci powiedzieli: tak, ta milosc jest od Boga, wydrukujesz to sobie i pojdziesz z tym do meza i rodzicow i pokazesz, ze "forum" uwaza, ze masz prawo i podstawy do tego, zeby sie od meza wyprowadzic i wprowadzic do "tego mezczyzny"?
A on tego by w ogole chcial? Moze juz tez sie wyprowadzil od rodziny? A moze mu sie ta sytuacja po prostu podoba? tu rodzina, tam (potencjalna) kochanka?
Moze tobie ta sytuacja tez odpowiada? Tu maz, ktorego Boze bron nie ranisz, a w pracy odskocznia w uczucie i uzalanie sie nad swoim losem?

Probujemy ciebie przekonac, zebys sama sie zastanowila, czego ty chcesz. I ze niepodejmowanie decyzji=ktos inny podejmie ja za ciebie.
Ale moze tobie to odpowiada, wiec nie ma sprawy.

Też tak na początku kombinowałem, ale potem w ogóle nie było żadnej mowy, żadnej wzmianki o dzieciach itd. (wciąż tylko o "tym mężczyźnie" i jego żonie), więc stwierdziłem, iż tamto zdanie chyba trochę niezgrabnie ujęte zostało po prostu.

Czy Bóg się pomylił, czy ja? Teraz to już nie ma znaczenia. Może jestemn zbyt słaba, zbyt małej wiary i woli ale nie potrafię sama podjąć decyzji ponieważ wydaje mi się, że każda decyzja kogoś zrani, mnie, męża, tego faceta, jego żonę i dzieci, ktoś wyjdzie z tego pokiereszowany na całe życie. jedyne co mogę zrobić, to czekać-Bóg znajdzie sposób by rozwiązać tę sytuację, tylko nie wiem czemu wcześniej tak ją zapętlił....
Módlcie za mnie, ale nie o to bym została przy mężu, albo przy tamtym mężczyźnie, nie chcę tego tak formułować. Módlcie się, abym była chociaż raz w życiu szczęśliwa, tak po ludzku bo nigdy tego nie zaznałam-normalnej rodziny z dzieckiem, po prostu normalności. Nie chcę złotych gór, pieniędzy, rozkoszy ani bogactwa, chcę kogoś kto będzie mnie tutaj na ziemi po prostu kochał-człowieka z krwi i kości. Jeżeli to ma być mąż (w co wątpię) niech to będzie on, niech Bóg da znak. Jeżeli to ma być jednak ten mężczyzna-to niechaj też się to spełni.Módlcie się, aby ta sytuacja w końcu mi się w którąś stronę rozwiązała.

Moim bardzo skromnym zdaniem wiara w moc modlitwy ma na Ciebie zgubny wpływ... Podobno św. Ignacy Loyola powiedział: "Módl się tak, jakby wszystko zależało od Boga, a działaj, jakby wszystko zależało tylko od ciebie".

Rzeczy przeważnie nie dzieją się same i nie można wszystkiego zrzucić na Boga. To Ty sytuację zapętliłaś i Ty powinnaś usiłować ją rozwiązać. Bierność i zaniechanie słusznych działań samo w sobie jest szkodliwe. Jak wypadniesz samochodem z zakrętu, to nie dlatego, że Bóg tak chciał i Bóg tak zakręcił drogę. I jak w wyniku wypadku są ranni, to też nie należy czekać, aż Bóg coś z tym zrobi. Co się stało to się nie odstanie, ale należy działać, bo można minimalizować straty.

Wszystko oczywiście tylko moje prywatne zdanie, mam nadzieję, że nigdzie nie pisałem zbyt ostro. Decyzje będą Twoje, bo to Twoje życie, więc działaj (albo i nie działaj) tak jak uważasz za słuszne.

Oby Twoje pragnienia się spełniły i oby nikt nie cierpiał z Twojego powodu. Trzymaj się ciepło

To Ty ją zapętliłaś, na swoją odpowiedzialność.



Rozumiem, że gdy idziesz na przystanek autobusowy i widzisz, że autobus zaraz podjedzie, to nie podbiegasz, ale stajesz w miejscu i zaczynasz się modlić: "Boże, niech zdążę na ten autobus"? Zapewnie nie.

To tak jak w tym żarcie: Mężczyzna modli się codziennie przez kilka lat do Boga: "Boże, niech wygram szóstkę w totolotka.". Robi to codziennie. Pewnego dnia Bóg traci cierpliwość i mówi mu: "No dobrze, ale zagraj wreszcie!".

A gdy masz bałagan w mieszkaniu to sprzątasz czy się modlisz: "Boże spraw, żeby nie było bałaganu, żeby bałagan się posprzątał."?

Znasz wolę Bożą. Zadziałaj. Jeżeli ktoś tu potrzebuje czasu, to nie Bóg, żeby na Twoje widzimisie uporządkować Ci wszystko, tylko Ty, żeby zrozumieć, że Bóg Ci mówi co jest Jego wolą - przez Biblię i Kościół, żeby zrozumieć, że musisz zrobić krok, a nie czekać. Sam autobus nie podjedzie. Sam porządek się nie zrobi. Sam totolotek się nie wygra, jeśli nie będziesz grała. Życia też nie wygrasz, jeśli nie będziesz grała. A wiesz co zrobić, żeby wygrać. Mówi Ci to wszechwiedzący i idealnie kochający Bóg - ten, który wie wszystko i wszystko potrafi - przez Biblię i Kościół.

Powodzenia w pójściu za wolą Bożą!
Trzymaj się!

Nie, ja akurat gram w totolotka, ale nie wymagam wygrania szóstki. Nie wymagam, że mi się posprząta cały dom, albo że samo mleko się kupi. Co to to nie, nigdy nie siedziałam biernie, zabiegałam o uczucie, starałam się ale nie wyszło, a kiedy już wiem, że wyszło to okazuje się że facet żonaty. Czyli generalnie, nie mam co liczyć na szczęście i ustabilizowanie w życiu. To po prostu nie jest mi pisane. I nie mówcie, ze sama to czynię. Czasami człowiekowi dany los jest po prostu pisany. Jakaś dziewczyna z baru przykuje nagle wzrok znanego fotografika bo ją zauważył, gdyż przypadkiem tam pił piwo i zaproponował sesje próbne i teraz jest bogata, a nawe nic nie robiła w tym kierunku. Inna ładna chce wziąść życie za rogi, chodzi na castingi, działa, nie modli się tylko coś robi a i tak jej nie wyjdzie, nie mówcie mi więc, że zawsze aktywne działanie jest najwłaściwsze. Czasami właśnie spokój, przeczekanie, nawet dłuższe-jest lepszym wyjściem, niż działanie "na wariata". Módlcie się za mnie.

Karusssela,
przede wszystkim zostaw żonatego faceta jego żonie. On nie jest wolny, bo związany małżeństwem i nie powinnaś nawet patrzeć w jego stronę ( i dosłownie i w przenośni)
Wiesz, ja jestem taką żoną, którą mąż zostawił dla innej kobiety, takiej jak Ty. Zostawił mnie i dzieci.
Nie masz pojęcia jaką nam wyrządził krzywdę, traumę. Nie wiem, czy kiedykolwiek się z tego otrząsnę, i nie wiem jak to wpłynie na dorosłe życie moich dzieci.....
Wiem jedno, tamta kobieta miała pełną świadomość, że wiąże się z żonatym facetem i nie potrafię jej tego wybaczyć.
Wiadomo, że winny jest też mój mąż.
Spróbuj się postawić na miejscu żony "Twojego" mężczyzny. Pomyśl o jego dzieciach.
Widzę z Twoich postów, że myślisz tylko o sobie i swoim szczęściu. Czy nie wiesz, że szczęścia nie zbudujesz na krzywdzie innych osób ?

Otrząśnij się Karusssela ! Bo Ty chcesz iść po trupach do celu - swojego szczęścia, przyjemności, chorej miłości - chcesz po prostu ukraść męża innej kobiecie.
Wybacz ostre słowa, ale to co piszesz, to dla mnie czysty egoizm.

Boże, arola, chyba źle przeczytałaś moje wypowiedzi! Ja właśnie napisałam, że nie chcę się wiązać ani z żonatym, ani zostawiać męża, że jestem w potrzasku....Nigdy nie rozbiłabym czyjejś rodziny! Czy Ty dobrze przeczytałaś moje posty, bo chyba nie?!
Napisałam, że nie wiem co robić bo życie tak mnie doświadcza i że czuję, że nic już dobrego mnie w tej sytuacji nie czeka!
To, że napisałam że kocham tego faceta nie równa siętemu, że chcęrozbijać mu związek!!!!!!!!!!!!
Ja wiem, że to ja w końcu zostanę sama, nigdy w życiu nie miałam szczęścia, zawsze myślałam tylko o innych, o mnie nikt a kiedy w końcu chcę pomyśleć o sobie, to nie jest mi to jednak jak widzę dane-i już nie mam siły się zastanawiać czy to Bóg tym kieruje, czy nie....

Jeśli Cię źle zrozumiałam to Cię przepraszam; to dobrze, że nie chcesz rozbijać niczyjego małżeństwa.
Tylko, że musisz zdawać sobie sprawę, że wszelkie spotkania, rozmowy, więź psychiczna z tym mężczyzną mogą doprowadzić w końcu do rozbicia jego małżeństwa. On w którymś momencie stwierdzi, że z Tobą dogaduje się lepiej niż z żoną i będzie chciał od niej odejść. To, że nie było zdrady fizycznej nie znaczy, że tamten mężczyzna nie zaczął, pod Twoim wpływem, oddalać się emocjonalnie od swojej żony ! A tak to się zaczyna: najpierw oddalenie psychiczne, a potem fizyczne, i grunt do zdrady jest przygotowany.

Piszesz, że nie wiesz co robić, a więc Ci jasno podpowiem:
Zakończ wszelką znajomość z tym człowiekiem, utnij kontakty, rozmowy telefoniczne i spotkania. Musisz Ty sama podjąć takie radykalne zerwanie z tym mężczyzną, a nie czekać, że samo się wszystko jakoś rozwiąże.
Jeśli ten mężczyzna nie jest zdecydowany przerwać waszą znajomość musisz to zrobić Ty. I to natychmiast, bo im dłużej to trwa, to będzie trudniej.
Znasz ten fragment Ewangelii, który mówi, że jeśli twoje oko, ręka, noga jest źródłem grzechu, to ją odetnij. I Ty tak zrób. Dopiero wtedy z czystym sercem będziesz mogła sobie powiedzieć: nie rozbiłam niczyjego małżeństwa

Trudne to? Ale to jedyne wyjście z tej sytuacji.

Powracam na forum po pewnym czasie próby. Postanowiłam zrezygnować z własnej woli z sytuacji, które nas z żonatym mężczyzną w jakiś sposób łączyły (praca, spotkania itd.). Teraz dopiero się zaczęło! Codzienna rozpacz z obu stron, setki maili, sms-ów, potajemne spotkania gdyż po paru tygodniach "pękłam" a on aż się ciężko rozchorował. Nie jem, nie śpię, on też. Ludzie! Żonaty żonatym, ale tak nie wygląda zauroczenie. Siła, pragnienie życia z tym facetem, pragnienie dziecka z nim, szaleństwo. Wiem, może to jest szalone ale rozstanie nie tylko nie pomogło ale wręcz nas umocniło w pewnych przekonaniach. Mój mąż? Ma swoje życie. Dawno już przestał dawać mi czułość, zaufanie i wsparcie. Jeżeli dowodem, że mnie kocha jest to że po prostu JEST to cóż mogę powiedzieć....Drzewo przed blokiem, książka na półce, one też SĄ. Ja nie oczekiwałam nigdy wielkich uniesień, chcę tylko normalnej rodziny, męża który będzie mnie naprawdę kochał i dziecka. Nie chcę pieniędzy, zagranicznych wyjazdów, nocnych szaleństw. Chcę normalności i spełnienia. Co mam zrobić teraz kochając żonatego? Jak być z kims kto ma żonę, dzieci? Co zrobić z mężem i nieskonsumowanym związkiem? Jak dalej żyć? Żyję właściwie na krawędzi, codziennie zapłakana, wiele razy sięgałam po tabletki by ze sobą skończyć, by zniknąć, napisałam list pożegnalny, chcę odejść bo jestem śmieciem żyjąc bez miłości. Nawet dla Boga jestem nikim, nic nie potrafię mu ofiarować w takim stanie, tylko swój bol który rozrywa serce na pół, ból miłości do żonatego faceta. Cholerny banał, który stał się faktem.

To nie masz innego wyjścia, jak tylko zerwać z nim wszelkie kontakty. A czas ... leczy rany, więc i tę wyleczy i zagoi. Nie ma tu innego rozsądnego rozwiązania.



Teraz tak czujesz. Wraz z upływem czasu będziesz potrafiła spojrzeć na to bardziej "chłodnym okiem". Czasem jest tak, że tę nieszczęśliwą miłość trzeba przecierpieć, przepłakać, zamknąć ten rozdział, skoro nie ma takiej możliwości, aby odchodząc do żonatego faceta - kogoś nie zranić.


A czy ty jemu dajesz czułość, zaufanie, wsparcie?
Oczekujesz, chcesz czerpać garściami, ale sama jesteś nieobecna w swoim małżeństwie i mam wrażenie, że męża, któremu ślubowałaś miłość, wierność i uczciwość małżeńską, oraz że go nie opuścisz aż do śmierci - spisałaś już dawno na straty.

Nie możesz żyć myśląc bez przerwy o czymś, co nie ma przyszłości, bo popadniesz w obłęd. Za wszystko przyjdzie nam kiedyś zapłacić. Za czyjeś cierpienie, którego było się przyczyną, za zniszczone swoje i czyjeś małżeństwo też. Nie boisz się tej odpowiedzialności przed Bogiem?

Rzeczowe argumenty, abyś dała sobie z tym wszystkim spokój nie pomogły jak widać.

Zróbcie więc tak, jak Marcinkiewicz z Isabel. Alleluja i do przodu.
Inni - co tam! Mogą cierpieć. Liczy się tu i teraz. Tylko później nie płacz, że Bóg cię odrzucił i nie dostajesz w konfesjonale rozgrzeszenia. Nie użalaj się na Kościół, księży i nie miej pretensji do Boga, bo to twoje własne wybory determinują twoje życie.

Przepraszam za ostre słowa.