Dlaczego musiałaby to w ogóle być osoba? Dlaczego jedna osoba a nie pięć? Dlaczego miałaby małostkowo rozliczać jedne stworzenia - ludzi, a pozostałe stworzenia - nie. Dlaczego akurat ludzie mieliby mieć duszę? Dlaczego nie mogłoby być osiem wszechświatów, każdy mieć własne bóstwo, które zostało stworzone przez Superboga? Możliwości jest tutaj nieskończenie wiele, każde oparte na radosnej twórczości, czyli na bardzo słabym fundamencie.

Jakkolwiek powstał wszechświat, który także może być częścią wieloświatu, nie ma ŻADNEGO powodu sądzić, że wszystkie kolejno warunki są prawdziwe, a nawet którykolwiek z nich: że istnieje jeden stwórca wszechświata, że stwórca jest osobowy, że jest jeden w trzech osobach, że stwórca wyznaje etykę chrześcijańską, chociaż w naturze obowiązuje dobór naturalny, że posiada choć jedną z cech w rozumieniu ludzkim taką jak miłość czy sprawiedliwość, że nie ma nad nim nikogo, że istnieje piekło, istnieje niebo, że akurat monoteiści z jakiegoś powodu opisują tego stwórcę właściwymi cechami, i tak można to ciągnąć. Im więcej tych cech wymienić, tym bardziej jest to strzelanie kulą w płot bez żadnych podstaw.

Ateizm-agnostycyzm to taka pustynia bez wody. Nie wnosi nic pozytywnego do życia człowieka, nie daje nic jedynie potrafi odbierać. Nie daje szczęścia, miłości, radości, pocieszenia, nadziei, wsparcia..... Ateiści żyją bez nadziei, odebrali ją sobie i chcą odbierać ją innym, poprzez przekonywanie innych do swojej martwej pustyni na której sami zamieszkali. Na swoją martwą pustynie chcą ściągać innych, ponieważ żyją bez nadziei, a ich wiara to wiara śmierci. Śmierć i bezsens jest królową ich wiary, która obdziera człowieka z nadziei, a zamiast wody do picia daje im suchy piach. Karmią się tym suchym piachem i mówią że jest lepszy od wody życia. Nie mogą zrozumieć że prawdziwa wiara może ludzi uszczęśliwiać, bo ich wiara śmierci może ich karmić tylko suchym piachem którym omamieni nazywają że jest dobry. Żyją w tym łez padole, na wygnaniu i wierzą że to jedyny sens i cel ich życia. Kiedy odchodzą ich bliscy, wierzą że królowa ich wiary, śmierć która karmi ich suchym piachem....wierzą że tak królowa unicestwia na zawsze ich bliskich i sami dla siebie tego oczekują i w to wierzą. Ich wiara to synonim pustki i samotności, dlatego niektórzy chcą jak zombi ściągać innych na swoją pustynie i obdzierać ich z nadziei, tak jak sami się z niej obdarli. Suchy piach którym się karmią im nie wystarcza dlatego chcą żerować na nadziei innych i obdzierać ich z niej. Chcą żeby inni też się karmili suchym piachem, który przyjmują od swojej królowej śmierci i bezsensu.

Może wnieść też pozytywne cechy. Przydatne może być odarcie się z iluzji, kiedy się było wykorzystywanym przez zbyt poważne podejście do chrześcijańskich norm etycznych, biernie cierpiąc tutaj w nadzei na niebo zamiast zrobić coś ze swoim życiem tu i teraz.

Przeginanie w drugą stronę nie jest dobre. Skoro ktoś jest ateistą/agnostykiem, widocznie wnosi taki wybór coś pozytywnego do życia, inaczej by było to bez sensu.


To naturalne, że ludzie przekonują do swojego stylu życia innych. Motywacje mają różne, niemniej robisz to co @xantris spłycając możliwe interpretacje takiego stanu rzeczy.


Wiara wierze nierówna. Również wiara katolika może być synonimem pustki i samotności. Przez większość życia, tak wyglądała wiara Matki Teresy. To bardzo indywidualne doświadczenie i nie sądzę, aby można było ot tak, wyjaśniać to w jeden sposób.

Wiara nie każe biernie cierpieć, a cierpienie może być niezależne od nas. To wiara nadaje sens cierpieniu i bynajmniej nie ma nic wspólnego z biernością, jest dokładnie odwrotnie. Człowiek niewierzący też może cierpieć, niezależnie od siebie i trwale. Nie jest on nadczłowiekiem i są cierpinia z którymi trzeba żyć a one nas nie opuszczają. Dlatego to u człowieka niewierzącego, jego wiara smierci nadaje cierpieniu bierność i bezsens, a zmiany są tylko jego iluzją ponieważ na swoją królową wybrał śmierć i bezsens. Dla siebie i swoich bliskich widzi tylko jeden koniec, unicestwienie, które przecież może przyjść w każdej chwili i odbiera wszelki sens.

Może, ale nie musi - może być też spowodowane zachowaniem wierzącego wynikającym z jego wiary i w takim wypadku odrzucenie wiary to odrzucenie balastu ciążącego w codzienności, a to ciążenie jest w zamian za tak mało pewną obietnicę życia po śmierci.

Ale rozwiń swoją wypowiedz, o co konkretnie chodzi, bo troche to takie owijanie w bawełne. W domyśle jedyne co mi przychodzi wynikającego też z Twojej wcześniej wypowiedzi to wygląda to tak..... Chciałeś coś robić, co wiara potępia, nazywa złem, więc przez to cierpiałeś. Chciałeś to robić, ale cierpiałeś nie dlatego że robisz zło nazwane przez wiarę, tylko cierpiałeś bo wiara czyn do którego dążyłeś nazywa złem, a Ty chciałeś żeby to było dobre albo neutralne. Więc zrzuciłeś sobie ten balast, wiare odstawiłeś na bok, a zło nazwałeś se dobrem i już z czystym sumieniem mogłeś to robić.

Nikt jeszcze nic nie powiedział, co bylo przed wybuchem. Pisałem o czasie zero. Zero jest brakiem czasu i przestrzeni. Z każdym ułamkiem pikosekundy za sprawą Boga, od tego momentu datuje się powstawanie wszechświata z wielkościami fizycznymi charakterystycznymi dla niego.

Lepiej niech swoich wypowiedzi nie rozwija, bo w krótszych tekstach zapętlił się w sprzecznościach niemal na śmierć.

Nawet jak by życia po śmierci nie bylo, to co w chwili zgonu masz za zysk?

Są rozmaite spekulacje, oczywiście podbudowane rozumowaniami i wzorami. Jakieś brany, cuda-niewidy. Wszystko to przy milczącym założeniu, że prawa Natury były "zawsze" takie same.


A gdzie lokujesz Boga?

Boga nie da się ulokować w znanych nam wymiarach. Mamy ciekawą wypowiedź Chrystusa Pana, który zdradził apostołom, że dla Boga jedna sekunda to 1000 lat i odwrotnie. Chodzi zapewne o to, że wymiar czasu został podarowany nam śmiertelnym, natomiast Boga on nie dotyczy. W ST Bóg Mojżeszowi wyznał swoje imię ''Jestem Który Jest''.

No więc jednak poza granicami Wszechświata. Ergo ignoramus et ignorabimus, niezależnie od naszej wiary.

Endek

Jestem który Jestem. Ehjeh aszer Ehjeh. Tak to brzmi w/g Biblii. Niewielkie przeinaczenie i może być już inny sens tych słów. A sens jest głęboki i tajemniczy. Nie byłem, nie będę, tylko jestem. Zawsze Jestem.

Chodziło mi, że Bóg jest poza wszelkimi nam znanymi wymiarami.
@equuleuss
Imię Boga, to
''Jestem Który Jestem''