No wynika to z nauki KK opartej na tym samym NT. Zauważ, że @Neuro podaje tylko, że "aionion" może oznaczać co innego, ale przecież nie musi....

No to na jakiej podstawie KK uznał że na pewno chodzi o 'trwający bez końca', szczególnie że twierdzisz że obecnie dusze są w piekle, mają być tam bez końca, a równocześnie że czeka je jeszcze Sąd, czyli tak czy inaczej jakaś przerwa, zmiana, na dodatek mają dostać ciała chwalebne? Serio to Ci się układa w sensowną całość? Tak serio i z głębi duszy?

Jak ktoś nie ma zamiaru sie nawracać, to mu wtedy żadna Ewangelia nie potrzebna.







To dla każdego potępionego to też jest dobra nowina? świadomość że trafi się do piekła jest dla nich czymś dobrym?




Skąd ten pomysł?
A wyznawcy Istamu nie chcą iść do Nieba?
Gdyby to była prawda to by istniała jedynie jedna religia chrześcijaństwo, bo jak są inne religie wraz ze swoimi wyznawcami, to znaczy że to nasze katolickie Niebo, nie jest czymś aż tak atrakcyjnym, żeby każdy do niego chciał zmierzać.
Zresztą spytaj się jakiegoś Buddysty czy Katolickie Niebo to coś do czego zmierza, to ci odpowie.





Pytałem sie kiedyś na tym forum, po co sąd ostateczny skoro mamy sąd szczegółowy, no ale jakoś nikt mi sensownie na to nie odpowiedział.

Och, a któż z nas nie walczy z Bogiem?

Podoba mi się rozmowa z jednym księdzem, którą kiedyś czytałem bodajże w (tak, wiem: szatańskiej) Gazecie Wyborczej. Ów ksiądz powiedział jak on to widzi:

Zmagamy się z Bogiem, chcemy żeby było po naszemu. I chodzi o to, aby nie zawsze kibicować sobie, ale przynajmniej czasem w tym sporze kibicować Bogu

Walka z Bogiem...ja ją toczę mimowolnie, odruchowo. I z tego co widzę, to inni ludzie również. Jest to generalnie zatwardzanie swojego serca ("Słysząc Głos Pana, serc nie zatwardzajcie"), stawianie oporu wobec nurtu życia. Jest to postawa nie-akceptacji "dnia, którego dał nam Pan", jest to wybór naszego ego zamiast woli Boga.

Na przykład czuję naturalne natchnienie, inspirację, aby coś zrobić (takie zaproszenie), ale nie ufam temu, więc szukam wymówek. Kieruję się lękiem zamiast inspiracją - w ten sposób stawiam opór Bogu i zamykam się na Jego łaskę.

Nie potrafię tego w tej chwili tak jednoznacznie, prosto i zwięźle opisać, ale mogę zaproponować dwie chrześcijańskie książki, które mogą trochę przybliżyć temat:

"Zwyciężyć kłamcę" - jest to książka napisana przez pastora
"Sztuka Wyboru" - to jest książka katolicka (nihil obstat), napisana przez Carlos G. Valles SJ

@Teresse

Owszem, ale skoro nie musi to znaczy, że nie wynika z treści iż mamy trwanie bez końca

@Robek

Ale może będzie miał zamiar jeśli się go postraszy piekłem?

Nie wiem dokładnie na jakiej podstawie Kościół tak uznał, ale wierzę w to czego nauczali Ojcowie Kościoła i Doktorzy...A jeśli wśród nich był choć jeden, który nauczał, że piekło nie jest wieczne to się bardzo zdziwię...ufam Magisterium Kościoła...tak jak ufam linii lotniczej i nie sprawdzam samolotu przed wejściem...

Choć też bym wolała, żeby piekło nie istniało...

Sąd Ostateczny ma chyba polegać na tym, że całe piekło będzie wrzucone gdzieś indziej i zostaną zamknięci w nim też szatani...

Szczerze nie widzę tutaj jakiegoś większego problemu...jeżeli już się przełknie samo istnienie piekła...



A jak Go słyszysz? Jak to odróżnić od złudzeń?

@Teresse, co do walki z Bogiem, to u Eckharta Tolle zaprzestanie jej było radykalnym wydarzeniem - jak dla mnie coś na miarę tego co spotkało św. Pawła

Fragment książki Eckhart Tolle - Potęga Teraźniejszości:

"Przeszłość niewiele mnie obchodzi, rzadko więc o niej myślę; chciałbym jednak pokrótce opowiedzieć, jak zostałem nauczycielem duchowym i jak doszło do powstania tej książki.
Zanim skończyłem trzydzieści lat, żyłem w prawie ciągłym niepokoju, a jedynym urozmaiceniem tego stanu były napady depresji, którym towarzyszyły myśli samobójcze. Czuję się te­raz tak, jakbym mówił o jednym ze swoich poprzednich wcie­leń lub wręcz o cudzym życiu.
Wkrótce po dwudziestych dziewiątych urodzinach obudzi­łem się nad ranem, ogarnięty bezgraniczną zgrozą. Wielokrotnie zdarzało mi się już budzić z takim uczuciem, lecz tym razem było ono silniejsze niż kiedykolwiek. Nocna cisza, niewyraźne kontury mebli w ciemnym pokoju, daleki turkot przejeżdżają­cego pociągu - wszystko to wydawało się tak obce, wrogie i bezsensowne, że napawało mnie głębokim wstrętem do świata. Ale najohydniejsze było moje własne istnienie. Po co dalej żyć, dźwigając brzemię niedoli? Po co przedłużać nieustanną szarpaninę? Czułem, jak głęboka tęsknota za unicestwieniem, za niebytem, wyraźnie bierze górę nad instynktownym pragnieniem, żeby jednak jeszcze pożyć.
„Dłużej już ze sobą nie wytrzymam". Ta właśnie myśl na­suwała mi się raz po raz. I nagle zdałem sobie sprawę z jej osobli­wości. „Jestem jeden, czy jest mnie dwóch? Jeśli nie mogę ze sobą wytrzymać, to widocznie jesteśmy dwaj: z jednej strony »ja«, który mówię te słowa, a z drugiej jakaś - powiedzmy - osoba«, z którą już nie wytrzymuję. A skoro tak, to może tylko jed­no z nas istnieje naprawdę".
To raptowne odkrycie tak mnie oszołomiło, że mój umysł stanął jak wryty. Byłem w pełni świadom, ale nie miałem w gło­wie ani jednej myśli. A potem wciągnęło mnie coś w rodzaju energetycznego wiru. Najpierw był powolny ruch, a później przyspieszenie. Owładnął mną przemożny lęk i cały zacząłem dygotać. Usłyszałem słowa „niczemu się nie opieraj"^ jakby wypowiedział je jakiś głos w mojej piersi. Czułem, że wsysa mnie próżnia. Miałem jednak zarazem takie uczucie, jakby ist­niała ona we mnie samym, nie zaś na zewnątrz. I nagle znikł wszelki lęk, a ja pozwoliłem sobie wpaść w tę próżnię. W ogóle nie pamiętam, co było dalej.
Obudziło mnie ćwierkanie ptaka za oknem. Nigdy przed­tem nie słyszałem takiego dźwięku. Pod zamkniętymi powieka­mi ukazał mi się drogocenny brylant. No właśnie: gdyby brylant mógł wydawać dźwięk, brzmiałby on dokładnie tak jak ten ptasi śpiew. Otworzyłem oczy. Przez firanki wlewał się do pokoju pierwszy brzask. Zanim zdążyłem cokolwiek pomyśleć, już czu­łem, już wiedziałem, że światło to coś nieskończenie bogatsze­go niż my, ludzie, zdajemy sobie sprawę. Sącząca się przez fi­ranki łagodna świetlistość była samą miłością. Łzy zakręciły mi się w oczach. Wstałem i przeszedłem się po pokoju. Bez trudu rozpoznałem w nim własny pokój, ale wiedziałem, że tak na­prawdę widzę go pierwszy raz w życiu. Wszystko było świeże i dziewicze, jakby właśnie przed chwilą zaistniało. Biorąc do ręki kolejne przedmioty - ołówek, pustą butelkę — zdumiewałem się, jakie są piękne i żywe.
Tamtego dnia chodziłem po mieście, bezgranicznie zdzi­wiony cudownością życia na Ziemi, jakbym dopiero co przyszedł na świat."

Nie wiem jak to jest u innych, bo ja akurat jestem czuciowcem, ale ja to odbieram jako spontaniczną inspirację, która w naturalny sposób ze mnie wypływa, jakby ze Źródła, które jest w głębi, głębiej niż ja sam.

Pewne wskazówki daje św. Ignacy Loyola, gdy mówi o rozeznawaniu duchów. Pewnie wolisz się poruszać w katolickich ramach, więc na początek mogę polecić Ci to

Generalnie zasada ogólna jest taka, że wzmacniasz to, czym się kierujesz.
"Nie praktykuj tego, czym nie chcesz się stać" - Jordan Peterson

Neuro, ja wiem, że każdy się buntuje, gdy mu zły mod coś wytnie, więc broni słuszności swych racji, ale miejscem składania skarg i zażaleń jest inny wątek, ewentualnie PW.

Ad rem:


Autorytatywnie? Gdzie? Kiedy? Jak?
Dla mnie głębia przytoczonego cytatu była niepojęta, dlatego wyraziłam swoje niezrozumienie. Zawsze można próbować mnie oświecić, a nuż załapię.


No dobrze, ale jakie widzisz podobieństwa terapii oferowanej przez Tolle z przytoczoną przez Ciebie terapią Gestalt?


Co w doktrynie katolickiej piekła wydaje Ci się absurdalne? Czy to, że żyjesz pomimo, że wolałbyś się nie urodzić jest przejawem sadyzmu Boga?


Mnóstwo? Chyba masz na myśli różne opinie wierzących. Jest jedno oficjalne nauczanie, zawarte w Katechizmie Kościoła Katolickiego.


Skąd ten ktoś wie, że zostanie potępiony? Z Bogiem przy piwie o tym dyskutował?

Od wielu lat żyje w grzechu ciężkim, i nie mam zamiaru tego zmieniać, więc jakieś straszenie piekłem nie robi na mnie wrażenia.
No bo widzisz, że nie ma gwarancji że to piekło istnieje, i nawet po przeczytaniu wszystkich ewangelii to również nie ma gwarancji że piekło istnieje, i powiem jeszcze więcej, bo nawet jakby było pewne że Niebo istnieje, to i tak to mi za wiele nie daje, bo wszelkie romanse które za życia doczesnego zacząłem, w Niebie przecież nie będe kontynuował, więc co by sie później nie działo, to i tak są same straty.

No cóż, ja też miałam takie ekstazy, cukierki duchowe...zebraloby się nawet na
"apokalipsę wg Teresse"...

Takie uniesienia mogą być złudzeniem...niczego nie udowadniają...a na pewno nie racji "unoszonego"...

Tu i teraz. Uważność.

Niekoniecznie.

Absurdalnym byłoby dla mnie, gdyby dobry Bóg chciałby abym kierował się jakąś kompulsywną, wewnętrzną emocjonalną presją.

Slucham.

W Katechizmie są 3 wersje:

1) Niewyspowiadany grzech śmiertelny w chwili śmierci ----> Piekło
2) Niewyspowiadany grzech śmiertelny w chwili śmierci i brak żalu (doskonałego?) za niego----> Piekło
3) Samo-wykluczenie się poprzez bunt wobec Boga -----> Piekło

Ale to nie koniec

"Pięć następnych miesięcy przeżyłem w niezmąconym, głę­bokim spokoju i błogości. Później intensywność tego stanu nie­co osłabła - a może tak mi się tylko wydawało, ponieważ stał się on dla mnie czymś naturalnym. Nadal potrafiłem funkcjonować w świecie, chociaż zdawałem sobie sprawę, że nic nie mogę zrobić, aby wzbogacić to, co już mam.
Wiedziałem oczywiście, że przydarzyło mi się coś głęboko istotnego, lecz w ogóle tego zdarzenia nie rozumiałem. Dopiero po kilku latach, kiedy już naczytałem się różnych tekstów o te­matyce duchowej i spędziłem trochę czasu z nauczycielami duchowymi, pojąłem, że przytrafiło mi się właśnie to, czego wszyscy szukają. Zrozumiałem, że pod ogromnym naciskiem cierpienia, jakiego doświadczyłem owej nocy, moja świadomość musiała zapewne zaniechać utożsamiania się z nieszczęśliwym i głęboko zalęknionym Ja", które w sumie jest tylko stworzoną przez umysł fikcją. Zaniechanie to było widocznie tak całko­wite, że fałszywe, cierpiące Ja" natychmiast runęło - niby na­dmuchiwana zabawka, z której wyciągnięto zatyczkę. Pozostała jedynie moja prawdziwa natura, rozumiana jako wiecznie obec­ne Ja jestem": świadomość w stanie czystym - sprzed utożsa­mienia z formą. W późniejszym czasie nauczyłem się z pełną świadomością wnikać w tę nie poddaną czasowi, niedostępną dla śmierci sferę wewnętrzną, którą zrazu uznałem za próżnię. Osiągałem stany tak nieopisanie błogie i święte, że blednie przy nich nawet to pierwsze, wspomniane na wstępie przeżycie. Nad­szedł w końcu czas, kiedy na płaszczyźnie fizycznej wszystko, ale to wszystko utraciłem. Nie łączyły mnie żadne związki z ludź­mi, nie miałem pracy, domu ani tożsamości społecznej. Prawie dwa lata przesiedziałem na ławkach w parku, czując niesłycha­nie silną radość.
Lecz nawet najpiękniejsze doznania pojawiają się, aby kie­dyś przeminąć. Zapewne ważniejszy od wszelkich doznań jest podskórny nurt spokoju, który od tamtej pory ani na chwilę mnie nie opuścił. Czasem bywa on bardzo silny, niemal doty­kalny, tak że potrafią go odczuć również inni ludzie. Kiedy in­dziej schodzi na dalszy plan i dobiega stamtąd niby odległa melodia.
W późniejszych latach zdarzało się, że ktoś do mnie pod­chodził i mówił: „Chcę mieć to samo, co ty. Czy możesz mi to dać albo pokazać, jak mógłbym to zdobyć?", a ja odpowiadałem: „Już to masz. Po prostu jeszcze tego nie czujesz, bo twój umysł robi za dużo hałasu". Z tej odpowiedzi wyrosła z czasem ta oto książka.
Zanim zdążyłem się połapać, znów miałem zewnętrzną toż­samość: zostałem nauczycielem duchowym."

PS: Edytowałem wcześniejszego posta, odpowiadając na Twoje pytanie o rozróżnianiu głosu Boga, nie wiem czy zauważyłaś

PS2:

A u nas katecheta podawał to jako argument - że po spowiedzi ktoś się czuł taki lekki, jakby Bóg go nosił na rękach

Teresse , jak rozróżniam - Tak samo jak sen od rzeczywistości. Dobrym wyznacznikiem jest moim zdaniem spójność, logiczność, oraz owoce - to co daje wewnętrzny spokój, wprowadza w życie więcej Miłości, Piękna, Wolności jest ok, bo niby na jakiej podstawie uznać że to coś złego i nieprawdziwego, oczywiście mówię o jakiejś dłuższej perspektywie, a także o ocenie innych osób, bo jeśli otoczenie widzi że dzieje się z Tobą coś złego to warto zwrócić na to uwagę.

Piszesz, że wierzysz Magisterium, ale w Twoich postach czuć, że masz poważne wątpliwości, że szukasz potwierdzenia, jakiś dowodów... Nie dziwi mnie to - wątpliwości to oznaka myślenia.

Ja nie pomogę, bo wybrałam kierowanie się swoim 'sercem', nie chciejstwem, nie oczekiwaniami, ale 'sercem', wewnętrznym głosem, tym samym który sprawił że spojrzałam na chłopaka i wiedziałam że to ten z którym mój los jest spleciony... Nie zawsze jest łatwo, bo 'serce' prowadzi mnie po bezdrożach, ale gdy go nie słucham, bo wydaje mi się że prowadzi na trudne szlaki to właśnie wtedy żałuję, czuję się źle i w końcu i tak robię to czego ono pragnie. Serce to dla mnie najwyższa ekscytacja,inspiracja, wewnętrzny głos, coś innego niż intuicja.

Cukierki duchowe, ekstaza.... można się nauczyć je rozpoznawać od zetknięcia się z Prawdą...
Prawda wytrzymuje próbę czasu, z czasem staje się coraz wyraźniejsza ,a cukierki tego nie wytrzymują, stają się mdłe...

Mam tak samo jak Ircia Widocznie będę się z nią w jednym kotle smażyć

Tylko dlaczego szatan miałby przynosić dobre owoce, a Bóg złe? Tylko po to, żeby po śmierci powiedzieć: "Serpraaajs! Tto wszystko było na opak!" ?

To jest właśnie dla mnie absurdalne

No, ale jeśli ten gostek nie jest chrześcijaninem - to musimy uznać, że się myli i że to są złudzenia...



No cóż ja też tak sądziłam do momentu "apokalipsy wg Teresse"



Już czytam...

Dlaczego?

I co to znaczy być chrześcijaninem? Oprah kiedyś go zapytała, czy uznaje bóstwo Jezusa i on odpowiedział, że tak

To znaczy?

Hehe może jutro napiszę, ale to muszę mieć flaszkę do tego
Z tego by mogła by być powieść, na pewno chcecie wiedzieć?

Opisałam już trochę tutaj: ( te mało drastyczne przykłady)

https://forum.wiara.pl/viewtopic.php?p=1018882#p1018882