Po prostu szacunek dla rozmówcy, dla Boga, dla wiary.

Ale przyznaje racje w tym, że zdecydowana masa wierzących, to barany. Albo lemingi. Wykonujący rytualne czynności, powtarzający wbite do pał regułki. I co gorsza, uważających się z tego powodu za lepszych, od innych. I żal mi ich (siebie samego też), bo przyjdzie zimny prysznic na Sądzie. I rozczarowanie, że niebo i piekło nie jest takie, jak je malują dla maluczkich.

Pragnienie dobra zależy od woli. Zdecydowanie. Choć jest trudne. Mi zajęło to wiele lat. Walki z z sobą. Z odruchami. A jeszcze i teraz ulegam emocjom, uczuciom, które potrafią czasem górować nad rozumem. Wydaje mi się jednak, że już mam to we krwi. Ale wyraźne dawanie temu świadectwa, to cel do osiągnięcia. Nie wiem, czy życia starczy. Jednak uważam, że gradient jest ważniejszy niż poziom.

Kwestia poziomu wiary jest mocnym obciążeniem Kościoła w krajach, w których chrześcijaństwo stało się powszechne. A w pewnych okresach nawet "obowiązkowe". To przyczyna powierzchownej religijności. A nawet religijności bez wiary. Co gorsza Kościół pogłębia ten stan debilną nauka religii, gdzie wbija się do łbów regułki bez przekazywania etosu zaprezentowanego przez Chrystusa.
Zresz5tą religia w szkole, to kolejny przedmiot. A dzieci nie lubią się uczyć, mieć dodatkowych obowiązków. Chyba, że nauczyciel kocha to, czego uczy i potrafi rozbudzić ciekawość wiedzy. Mi się trafiła tylko jedna nauczycielka przez cały okres nauczania. Starsza pani, jeszcze przed II Wojną nauczona fachu. Poza szkołą miałem też księdza, do którego każdy się chciał zapisać na lekcje. Prowadził je w największej z dostępnych sal, bo żadna nie pomieściła jego grupy. Siedzieliśmy ściśnięci na ławach i zainteresowani. Poza tymi dwoma wyjątkami wszyscy inni byli rzemieślnikami odwalającymi robotę. Lepiej lub gorzej. Z księżmi też nieciekawie. Większość to też rzemieślnicy wykonujący swój zawód. Powołanie, jeśli było, to wygasło. Została rutyna. Odwalanie obowiązków. Bez zrozumienia i bez zapału, który porywałby ludzi. I niestety, też bez szczególnych zdolności intelektualnych. Sądzę, że Kościół wróci do elitarności. Małych wspólnot pełnych autentycznej i zaangażowanej wiary. I chyba dość wyizolowanym ze społeczeństwa. Takie grupki dziwaków.

Tylko czy Bogu taka elitarność się spodoba? Pomyślmy - Bóg tworzy świat, w nim ludzi, diabeł Mu to psuje owocem w Raju - więc Bóg podejmuje działania naprawcze. No i jeśli, jak twierdzi KK , celem Stworzenia jest Zbawienie - czy "elitarność" tych działań naprawczych jest dobrym kierunkiem?
Inne pytanie, czy aby prawdziwe są twierdzenia o zbawieniu? Bóg, tak bardzo sprawczy w Stworzeniu, nagle mało skuteczny w Dziele nawracania? Naprawdę wam te klocki pasują do obrazka?