Bóg kocha Ciebie takiego jakim jesteś, jesteś dla Niego kimś jedynym, niepowtarzalnym, umiłowanym. Miłość Boża jest źródłem poczucia własnej wartości.
"Ponieważ drogi jesteś w moich oczach, nabrałeś wartości i Ja cię miłuję, (...)Nie lękaj się, bo jestem z tobą. "Iz 43:4-5
Bog Ciebie nie opuści i będzie Ci wierny nawet gdy czujesz się przez ludzi opuszczony i wyśmiewany, Bóg da Ci siłę i oparcie w trudnych chwilach. Pójdziesz do nowej szkoły staraj się od razu nawiązać z kimś przyjaźń. Pamiętaj też że w każdej chwili Twego życia jest przy Tobie Jezus, z Nim możesz przezwyciężać wszystko to co trudne.
Jeszcze raz zachęcam Cię do wejścia w jakąś wspólnotę chrześcijańską np oazę a także dobrze jest wyjechać w wakacje na rekolekcje i spotkać się z rówieśnikiami by znaleść się w nowym srodowisku, w którym znajdzie się przyjaciół i będzie się czuło dowartościowym i akceptowanym.

Z Twoich wypowiedzi wniskuję (mogę się oczywiście mysić), że masz dość zaawansowany kompleks "narzuconej wiary" jakby ktoś łamiąc Twoją wolną wolę "zmusił" Cię lub nadal "zmuszał" do wierzenia w Boga...
Spokojnie: nikt Ciebie nie zmusza, był wyznawał wiarę na siłę.
Jezus, gdy posyłał swoich uczniów kazał im mówić tylko to co widzieli i czego byli świadkami... jeśli nie miałeś tego szczęścia i nie dane Ci było doświadczyć Boga to go nie głoś... bo możesz innych skrzywdzić swoim gadaniem...

Co do sakramentów, to są one "ważne" niezależnie od Twojego na nie spojżenia. Sakrament to widzialny znak działania Boga, jednak sama treść sakramentu jest ukryta dla "niewierzących".
To prawda, że rodzice przygotowują dzieci (młodzież) do bierzmowania, ale trudno mieć o to do nich pretensje - zobowizali się do tego na chrzcie: publicznie zobowiązali się do przekazania Wiary.
Faktem jest niestety również to, że wielu rodziców (zapewne ja też) przekazywanie wiary ograniecza do "odfajkowania" rytuałów kościelnych...
a tymczasem Wiara powinna być żywa...
Miej jednak litość nad nami rodzicami, może kiedyś ktoś ulituje się nad Tobą jak okaże się, że nie dorosłeś do tego by przekazać jakiekolwiek wartości...

Sakrament bierzmowania to wylanie Ducha i umocnienie na drodze kryzysów wiary, a nie ich zatopienie i likwidacja... to jakby zasiać ziarno, ale trzeba go jeszcze podlewać i ochraniać... na pewno to nie jest umowa cywilnoprawna... bo nie to prawo tu obowiązuje!!!...
Jeśli porównywać z umowami z KC to raczej proponuję popatrzeć na umowę darowizny (bez podatku)...

Powiem ci jedno.. zaufaj całkowicie Bogu.. może wydawac się to niedorzeczne ale wszystko ma swój cel... Życie to lekcja "słuchaj" jej z pokorą bo robienie wszystkiego na własną ręke tylko z pozoru daje nam pewność że ominelismy dany problem.. wiem cos o tym ponieważ sam wiele razy uciekałem od problemów... jednak obruciło sie to przeciwko mnie ze zdwojoną siłą... problemy które omijasz kumulują się aby potem dać o sobie znac wszystkie naraz. i przychodzi taki momęt w którym żałujesz ze uciekałeś od wszytkiego zamiast Powiedzieć : "Boże niech sie dzieje Twoja wola bo ty wiesz lepiej co dobre dlamnie"...
A co do Boga to pamiętaj badz prosty jak dziecko w kwestjach wiary...
Bo im bardziej starasz się pojąć Boga (zamiast zbliżać sie do niego poprzez sakramęty i codzienne życie)tym bardziej zaczyna ci się wszystko nie miescic w głowie. A wtedy albo popadasz w dziwactwa i choroby umysłołe o podłożu religijnym albo pożycasz wiare bo nie jesteś w stanie zgłębić wszystkich jej tajemnic.... Dlatego uważaj na ateistów Wdawaj sie z nimi w dyskusje tylko wtedy gdy czujesz ze nic nie jest w stanie zachwiac twojej wiary... I pamiętaj o jednym. Że twoja wiara najbardziej wzmacnia sie w chwilach rozpaczy... Wtedy kiedy mówisz ze twoje zycie to dno jednak dasz rade bo masz cel ..Boga. codziennie na świecie mase osób popełnia samobujstwa .. są to zarówno ateisci jak i osoby wieżące ktorym życie wali sie na głowe... Dlaczego to robią? Bo zamiast zwracac sie ku Bogu odwracają sie od niego ..odzucaja a nie widząc dalszego celu istnienia zabijaja się..
"Jak trwoga to do Boga" a zobvaczysz ze dasz radę.