Woda święcona - wierzyć.

Anonim (konto usunięte)

Rozwania niektorych osob na temat wody swieconej nie maja sensu i jest to doprawdy tzw. chlopska filozofia ( nieobrazajac chlopow).

Proponuje podchodzic do istoty sprawy powaznie i nie wyszukiwac problemoa ktorych nie ma, moze ta odpowiedz ksiedza na pytanie taka powage sprowadzi.

Proszę księdza, może to, o co chcę zapytać jest mało znaczącym drobiazgiem, ale dla mnie to ważne: czy kiedy się wychodzi z kościoła po Mszy św. trzeba podchodzić do kropielnicy i żegnać się wodą święconą? Widzę różne praktyki ludzi. Jedni zatrzymują się przy kropielnicy, inni po błogosławieństwie idą do domu. Krystyna

Nie ma spraw nieważnych. Ważne jest to, abyśmy potrafili – i chcieli – każdą relację z Bogiem, nawet tę najdrobniejszą, przeżywać w duchu wiary, w sposób świadomy i pełny.

Zanim odpowiem na to pytanie, chciałbym abyśmy zatrzymali się na samym geście zwilżenia palców wodą święconą i znaku krzyża, a także na symbolice tzw. kropielnicy.

Kropielnica - to inaczej zbiornik na wodę święconą, umieszczany w kruchcie (przedsionku) kościoła. Również niekiedy kropielnicą nazywa się naczynie (tzw. kociołek) z wodą święconą służącą do pokropienia wiernych podczas nabożeństw (tzw. aspersja) lub błogosławionych przedmiotów. Używamy też słowa kropielnica na określenia małego naczynia na wodę święconą umieszczanego w naszych domach.

Kropielnica wywodzi się prawdopodobnie z naczynia, w którym wierni przed wejściem do wczesnochrześcijańskiej bazyliki obmywali sobie głowę, ręce, stopy. Z czasem gesty te zredukowane zostały do symbolicznego umoczenia palców i uczynienia znaku krzyża. Od X wieku kropielnice w Kościele Zachodnim umieszczano w kruchcie kościoła i przy wejściu bocznym.

Ciekawe – i nie bez znaczenia dla teologicznej wymowy – jest to, że od XIV w. kropielnice coraz bardziej zaczęły upodabniać się do chrzcielnic. Bywało i tak, że w kościołach ustawiano nowe chrzcielnice, a dawne przenoszono do kruchty, gdzie pełniły rolę kropielnic. Przez wiele wieków były one wykonane z kamienia, bogato zdobione, zwykle wolnostojące. Później pojawiły się kropielnice mosiężne, czy przyścienne. Często miały kształt kielicha. W tradycji ludowej, bardzo piękniej i sporadycznie jeszcze praktykowanej, upowszechnił się zwyczaj umieszczania małych glinianych lub mosiężnych kropielniczek i wieszania ich przy wejściu do mieszkania.

Przypomnienie chrztu
Tyle ogólnej historii. Dlaczego jest ona tak ważna? Ponieważ pomaga zrozumieć sens i znaczenie powszechnego dziś gestu zmoczenia palców wodą święconą i znaku krzyża, wykonywanego po wejściu do świątyni. Mówiąc kolokwialnie: kropielnica to bliska kuzynka chrzcielnicy. Podkreśla to architektura, podobieństwo obu przedmiotów i wspomniana wymienność (chrzcielnice pełniące role kropielnic). I nie jest to przypadkowe. Omawiany gest ma nam przypomnieć przyjęty chrzest, przywileje i zobowiązania zeń płynące. Przypomina, do kogo należymy. Co się stało w momencie naszego chrztu. Przypomina o naszym „zanurzeniu” w śmierci Chrystusa i powołaniu do nowego życia. O zrodzeniu się w nas „nowego człowieka”. Woda święcona, ze swej natury, pełni funkcję egzorcyzmującą. Obmywa z brudu grzechu (odniesienie do pierwotnego gestu: obmycie wiernych, którzy przyszli do świątyni niosąc na nogach kurz wędrówki…), oczyszcza. Ilekroć żegnamy się wodą święconą, towarzyszą nam modlitwy całego Kościoła o naszą świętość. Chrzest to nic innego jak właśnie wejście w obręb duchowego, uświęcającego oddziaływania całego Kościoła. Jego centrum jest właśnie Eucharystia. Znak krzyża towarzyszący zmoczeniu dłoni w kropielnicy i znakowi krzyża (często towarzyszy temu także ucałowanie krzyża) to odniesienie do Golgoty i zmartwychwstania, w które zostaliśmy włączeni przez Chrystusa. Także jest to wprowadzenie w centrum całej historii zbawienia. Pokazuje to dobitnie jedna z modlitw towarzyszących aspersji (pokropienia wodą święconą):
Panie, nasz Boże, wspominamy wspaniałe dzieło stworzenia, i jeszcze wspanialsze dzieło naszego odkupienia. Wysłuchaj próśb swojego ludu i pobłogosław tę wodę. Stworzyłeś ją, aby przez nią użyźniać ziemię oraz umacniać i oczyszczać nasze ciała. Woda była również narzędziem Twojego miłosierdzia: przez nią wyprowadziłeś Twój lud z niewoli i ugasiłeś jego pragnienie na pustyni. Prorocy zapowiedzieli wodę jako znak nowego Przymierza, które miałeś zawrzeć z ludźmi. Wreszcie przez wodę, którą Chrystus uświęcił w Jordanie, odnowiłeś w odradzającej kąpieli naszą upadłą naturę.

Niech ta woda przypomina nam przyjęty chrzest i dzięki mocy Ducha Świętego dopomoże nam wytrwać we wszystkich jego zobowiązaniach. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

Rozesłanie
„Czy kiedy się wychodzi z kościoła po Mszy św. trzeba podchodzić do kropielnicy i żegnać się wodą święconą?”. Nie znalazłem w żadnym z dokumentów wzmianki, który by o tym mówiła. Pisze się o aspersji na początku Mszy św. (szczególnie tzw. sumy), o jej znaczeniu teologicznym, roli introdukcyjnej wobec Eucharystii itd. Wydaje mi się, że ani rezygnacja z tego gestu, ani też znak krzyża dłonią zmoczoną wodą święconą nie jest błędem. Niektórzy mówią tu o mnożeniu znaków – Msza św. kończy się przecież rozesłaniem wiernych w imię Trójcy Przenajświętszej, „w pokoju Chrystusa”. Odnoszenie się jeszcze raz do symboliki chrztu jest niejako podwojeniem tego znaku. Ale oba, przeżywane w duchu wiary i odpowiedzialności za zbawienie swoje i innych, mogą nieść w życie tylko dobre rzeczy. Ważne by nie było to tylko magicznym niezrozumiałym gestem, ale osobowym odniesieniem do Chrystusa. I by towarzyszyła temu wiara i świadomość swojej przynależności do kościoła.

I tak na koniec: może warto byłoby powrócić do starej praktyki umieszczania kropielniczki przy wejściu do domu. Nasi przodkowie wychodząc z domu czynili żegnali się wodą święconą tam umieszczoną. Było to przypomnienie, kim mają być dla świata i tego, że idą do niego nie sami, ale wyposażeni w moc Ducha Świętego.