Zastanawia mnie fakt, czy całowanie się jest grzechem? Przejrzałam wiele stron katolickich, na których pisze, że tak. Mimo to, nigdy nie spotkałam się z takim stwierdzeniem np. w szkole, na lekcji religi.

Całowanie się NIE JEST grzechem. Możesz być spokojna

Całowanie się w obecności teściów i na pożegnanie w rączkę pewno nie.
A to się już zmieniło, bo za moich czasów był to grzech ciężki.
To chyba ten deficyt w katolicyźmie jest przyczyną zmiany nakazów ...

Co innego całować się, a co innego czynić to w taki sposób który prowokuje dwoje ludzi do "pójścia o krok dalej", czyli tego co już jest grzechem. Jeśli jest dwoje ludzi którzy są sobie bliscy to naturalne i dobre jest gdy okazują sobie uczucie, gorzej jeśli robią to tylko dla czystej przyjemności zmysłowej, lub (już wogóle) jak robi to dwoje obcych sobie ludzi.

Ale jak mozna calowac sie nie dla przyjemnosci ? To chyba tylko u cioci na imieninach.

Nie chodzi o to, żeby przyjemność z tego wyrugować, ale nie można zapominać o miłości

Chodzi o to aby nie jedynie czysta przyjemnośc zmysłowa była tutaj celem, ale aby nad tym wszystkim była miłość. Przyjemności nie można usuwać, jak już Kamyk zauważył, ale mudi to być w zdrowej relacji która opiera się właśnie na miłości.

Nie można obecnością miłości usprawiedliwiać czegoś co jest zawsze i we wszelkich okolicznościach złem i poważnym naruszeniem porządku moralnego. Przypominam, że KKK mówi, że grzechem ciężkim jest każde użycie władz seksualnych poza prawidłowym stosunkiem małżeńskim W tym przypadku użyciem władz seksualnych jest stan podniecenia towarzyszący całowaniu.

Ale jak to się ma do mojej wypowiedzi, czy ja to kwestionuje?

czyli całować się wolno bo nie jest to:


czy

urzycie ich ????

Kiedyś od sióstr z oazy słyszałam, że całowanie jest grzechem przed zaręczynami. Czyli, że jak narzeczeni się zaręczą to dopiero wtedy mogą się całować bez grzechu... Sama już nie wiem jak to jest...

A tłumaczyły te siostry dlaczego dopiero po zaręczynach przestaje być grzechem? Bo moim zdaniem takiego poglądu się raczej obronić nie da WIST dość dobrze opisał tu tą sprawę.

Mówiły że po zaręczynach człowiek już jest pewny, że chce wejść w związek małżeński z konkretną osobą i że tylko z nią w życiu będzie sie już całował, z nikim innym. Mniej więcej o to im chodziło. Dla mnie ten pogląd jest niespójny i trochę bezsensu, ale dziewczyny chodzące na oazę upierały się, że tak właśnie jest...

Zaręczyny jeszcze nie ślub. Nie dalej jak tydzień temu jedna z par z naszej parafii (po odbyciu kursu przedmałżeńskiego już nawet i w poradni małżeńskiej) odebrała wszystkie dokumenty 2 dni przed ceremonią. I tak bywa. Narzeczeństwo to okres poznawania się STRICTE w kierunku przyszłego życia małżeńskiego. Nie każdy związek przechodzi ten czas owocnie.

Rzeczywiście bez sensu i niespójny pogląd Na jego niekorzyść świadczą przypadki ludzi, którzy już po zaręczynach się rozstali, co wcale nie jest jakimś bardzo rzadkim zjawiskiem. Zresztą czy to, że się w życiu całowało tylko z jedną osobą to jakaś wartość sama w sobie? Domyślam się, że przez te siostry i te dziewczyny przytoczoneby zostały słowa których używa się także jako argumentu przeciwko współżyciu przed ślubem, czyli mowa o byciu nadgryzionym cukierkiem. Niemniej jest to niemądra argumentacja bazująca na, co tu dużo mówić - niedojrzałym, podejsciu niektórych mężczyzn którzy nie są w stanie spojrzeć na kobietę jak na osobę, tylko patrzą zazdrośnie, jak na rzecz, która traci na wartości poprzez utratę np. dziewictwa. No ale ok, nie o dziewictwie to temat tylko o całowaniu - za bardzo odbiegłem. Jeśli mężczyzna patrzy na kobietę negatywnie (albo kobieta na mężczyznę, żeby nie było seksistowsko), bo już się z kimś kiedyś całowała to tylko źle świadczy o nim, bo jest widocznie zbyt niedojrzały aby zrozumieć, że nie jest pępkiem świata, a druga osoba jest wolnym człowiekiem który nie czekał na niego zamknięty w wieży. Ta druga osoba żyła własnym życiem, doznawała uczuć i okazywała je innym ludziom. Jeśli ten mężczyzna (albo kobieta ) nie potrafi tego zaakceptować i uważa, że jego kobieta ma być od początku do końca tylko jego, to podchodzi do owej kobiety przedmiotowo, jak do czegoś co mu się należy i co musi się zgadzać z jego wizją idealnego życia. To bardzo nierozsądne podejście, któremu brak mądrości i wyrozumiałości dla drugiej osoby. Powinien się raczej skupić na tym co jest, na tym jaka ta kobieta jest teraz osobą i co może zrobić aby ona była szczęśliwa, a myśląc o jej przeszłości cieszyć się, że nie była sama i była z kimś szczęśliwa.