To trudne chwile, napewno. Napewno każdy przezywa kryzysy wiary.
Kiedy walczac z jakimś grzechem nagle przegrywamy... przebywajac dlugo wsrod ludzi ze swiata zniechecamy się... . Mysle że u mnie to są największe powody.

Dobrze natomiast na chwile zniechecenia wpływa napewno czas z wierzacymi, rozmowa z Panem w pozornej ciszy np. szum drzew w lesie . Duże umocnienie daje słowo Boże. Obietnice dane przez Pana Boga bardzo zachęcają gdy je sobie przypomnimy czytajac Biblie.
Powinniśmy też chcieć zachęcać innych. Kilka słów innej osoby pobudzajacej do dążenia drogami Pana też ma wielką moc.

Cześć Atri.
Raczej nie ma ludzi którzy doświadczyli wiary a nie doświadczyli zwontpienia i upadku. Tak rodzi się prawdziwa wiara, nie chwilowe uniesienie ale codzienny trud. Wiara to doświadczenie. Żeby je zdobyć trzeba poznać jak to jest kochać ale i jak to jest gdy tej miłości w nas nie ma.
Z tego co napisałaś wnioskuję że poznałaś obydwie strony i chcesz wrócić tam gdzie już byłaś. Przypomnij sobie co Cię doprowadziło do Boga. Jaka była droga, może możesz nią pojść jeszcze raz?
Doświadczenie Bożej Miłości sprawia że mamy wrażenie jakby otaczała nas wokoło istota potężna i dobra. Jeśli wierzysz w Boga to również wierzysz że jest wszechmocny, miłosierny i łaskawy. Jeśli tak , to zwróć się do Niego z twoim problemem. Przecież prosić o wiarę to wspaniała prośba i bardzo miła dla Boga. Przecież tak jak miłość tak i wiara pochodzi od Boga . Poproś Go o nią. Piszę to z własnego doświadczenia i może trochę niudolnie próbuję przekazać Ci to że musisz sobie wytłumaczyć fakt że wiara to dar Boży a zwątpienie to sprawka sztana. Aby naprawdę i głęboko uwierzyć to trzeba Bogu po prostu bezgranicznie zaufać. A jeśli komuś ufasz to wierzysz że wszystko co od niego otrzymasz będzie twoim dobrem. A zwątpienie to zadawanie zbędnych pytań: po co? dlaczego?
Bardzo niewielu ludzi potrafi wyrzec się własnej mądrości a w to miejsce "wstawić" ślepe, dziecięce zaufanie.
Módl się o wiarę a wiara sama cię znajdzie w tej czy innej postaci.
Szczęść Boże.

Ja Ci, Kochana powiem jedno -WALCZ! Z całej siły! Ja przeżywałam już w swoim życiu różne uniesienia - wydawało mi się że jestem już bardzo blisko Boga, że wiem, czego On ode mnie oczekuje i wiem , co powinnam robić w swoim życiu. Ostatnio przechodzę kryzys, wywołany poniekąd także poprzez to, że nie wiem, co mam robić. BÓG postawił na mojej drodze wspaniałego, mądrego człowieka , żyjącego Duchem Ewangelii pewnie sto razy bardziej niż ja. Dzięki niemu jeszcze bardziej się do Boga zbliżyła. A tu co? Nagle ten człowiek "znika" (nie dosłownie, rzecz jasna). Moja podpora pada. Przyznam że wiele było we mnie żalu i rozgoryczenia, uciekałam od tego, co do niedawna stanowiło centrum mojego życia - nie potrafiłam się z tym pogodzić. Dzień za dniem mijał a ja upadałam coraz niżej... jeszcze się nie podniosłam, jeszcze leże ale już mam DOŚĆ tego!! Nie chcę tkwić w nicości, chcę na nowo odkryć drogę prowadzącą do OJCA! jeśli czujesz, że ten stan w którym obecnie jesteś nie jest dobry, to walcz! bo już samo takie poczucie, że chce się coś zmienić jest ŁASKĄ!

Cześć, pozdrowienia. Takie chwile zdarzają mi siębardzo, ale to bardzo często... a raczej: "zdarzały" . Kilka dni temu w moim życiu zdarzył się prawdziwy cud i przynajmniej chwilowo czuję się przekonana, że on nade mną czuwa. Byłam w górach i upadłam, bardzo groźnie, wyłącznie z włąsnej głupoty - i nic mi się nie stało. Myślę, że w życiu każdego z nas są tego typu sytuacje - i pamięć o nich pomaga mi wierzyć.

Przepraszam bardzo: oczywiście miało być "On nade mną czuwa" - koniecznie z wielkiej litery.

Marto, ja nie jeden raz doświadczałem Jego opieki, zwłaszcza wtedy kiedy prowadziłem samochód. O tych przypadkach mógłbym napisać wiele opowieści.
Moja żona zmarła - tak na ludzką logikę - przedwcześnie. Wprawdzie ciągle narzekała na ból głowy ale zawsze jej lekarze powtarzali, że wiecej niż co druga niewiasta miewa migreny. A to był tętniak w mózgu. I pękł i żona umarła bardzo młodo. Powie ktoś: A jaki w tym fakcie przejaw Bożej opieki? Wlaśnie. Bóg mi udowodnił, że potrafię sam należycie wychować synów, że granie roli "mamotaty" nie jest znów tak straszne. I coraz częściej dochodzę do wniosku, że tak było trzeba. A jak to się dzieje, że ja, któremu uznany powszechnie autorytet kardiolog już dziesieć lat temu przepowiedział, że jeśli się nie poddam operacji serca, to ani roku nie pociągnę a tymczasem już dziesięć lat od tej przepowiedni mija i ja wcale się jeszcze do lepszego świata nie wybieram. I nie jestem w gorszym stanie niż wielu moich rówieśników.
Pax et bonum!