Dużo już czytam tego forum, ale dalej mam wątpliwości.
A mianowicie:
1.Jeśli wszystko da się racjonalnie wytłumaczyć to wiarę przecież też. Znane pewnie są Wam poglądy że ludzie sobie wypełniają tą "dziurę" którą każdy ma w sobie i którą musi czymś zaspokoić aby być spełnionym: sexem czy innymi atrakcjami które nam dzisiejszy świat proponuję, albo właśnie wiarą. Czy wiara to nie jest tylko zaspokajanie potrzeb człowieka jak np.poczucie że po coś jednak żyjemy. I weźmy też piramidę Maslowa: czy ona jest "katolicka"?
2.Wstyd mi że to piszę, ale to dlatego właśnie że szukam Boga i bardzo chcę wierzyć i staram się o to: modlę się brewiarzem czytam często ewangelie i rozważanie do niej z dnia, modlę się, ale nie czuję obecności Boga, nie zawsze ale często. W wakacje czy inne wolne dni staram się spędzać czas na różnych rekolekcjach i wtedy czuje obecność Boga ale po chwili to słabnie. I właśnie tu się zastanawiam czy po prostu te rekolekcje przez swój program nie wzbudzają mi w mózgu tej wiary i dzięki temu czuję tą obecność Boga. Czuję że już kolejnej np.pielgrzymki już tak nie przeżywam. To mi może już powszednieje?
3.Gdy patrze na moich rówieśników którzy imprezują piją alkohol, palą. Patrząc na nich widzę jedno: oni nie maja Boga na 1 miejscu (wszyscy deklarują się jako katolicy). I są szczęśliwi. A ja się czuję wśród nich nieszczęśliwy, a staram się żyć poprawnie. Dlaczego Bóg pozwala na to?

Jestem młodym człowiekiem (18lat) jeśli to ma jakieś znaczenie dla Was.

mogę zgodzić się z tym zdaniem, jeżeli usuniesz słowo "tylko" człowiek potrzebuje wiary, ma to naturalnie "zakodowane" w głowie i nawet jeżeli odetnie się go od społeczności wierzących, to sam sobie wymyśli jakiegoś boga. może to być Zeus, a może to być komputer albo seks.
Niespokojne jest serce człowieka, dopóki nie spocznie w Panu ...
pewnie słyszałeś o zakładzie Pascala jest niedoskonały, ale mnie przekonuje.
dlaczego by nie wierzyć? moim zdaniem, jest bardziej prawdopodobne że Bóg jest, niż że go nie ma. bardzo dużo za tym przemawia.
wszystko zależy w jaki sposób patrzysz na świat...

mam podobnie. ale to przecież nie jest dowód na to, że Boga nie ma, tylko na to, że jesteśmy słabi, grzeszni. On może nam pomóc. dobrze, że próbujesz. pomyśl, jakie smutne byłoby życie bez tego próbowania. ateiści często swoje frustracje przelewają np. w nienawiść do krzyża czy propagowanie antykatolickich wartości. nie mają tak naprawdę celu w życiu, więc zaprzątają swoje umysły takimi rzeczami.

naprawdę uważasz że to daje szczęście? mam za sobą okres znajomości z podobnymi ludźmi (chociaż oni nie byli na tyle zakłamani żeby udawać wierzących - wprost deklarowali że nienawidzą religii). mam za sobą dekadenckie imprezy, spanie u obcych ludzi, nocne rozważania w kiblu nad sensem życia z rzygającą koleżanką. mam za sobą papierosy, alkohol, trawę.
i powiem Ci - to nie daje szczęścia. ci wszyscy ludzie byli cholernie nieszczęśliwi.
chociaż jeżeli mam być w 100% szczera - nie żałuję, że był taki okres w moim życiu. to pozwala mi patrzeć na rzeczy z różnych perspektyw.
i kiedy postanowiłam zaufać Bogu, to była wyłącznie moja świadoma i dobrowolna decyzja. nie była związana z wpływem środowiska, rodziny, znajomych, tradycji etc.
najnormalniej w świecie stwierdziłam że WARTO. poszłam do kościoła na mszę po raz pierwszy od dwóch lat. prawie całą przeryczałam, zwłaszcza przy "Panie, nie jestem godna abyś przyszedł do mnie"... wyspowiadałam się, choć czułam się niezręcznie (bo jednak te 2 lata...).

ja też więc Cię rozumiem niefajny wiek. w ogóle ciężko jest być nastolatkiem. mam nadzieję że potem będzie łatwiej

viewtopic.php?t=10094 - Blaise Pascal "Zakład"

aterciniss Czy zadowala Cię takie myślenie? " człowiek potrzebuje wiary, ma to naturalnie "zakodowane" w głowie i nawet jeżeli odetnie się go od społeczności wierzących, to sam sobie wymyśli jakiegoś boga. może to być Zeus, a może to być komputer albo seks." Wg mnie to z wiarą jak i z wszystkim "albo na maxa albo szkoda sobie głowę zawracać"

Kornelio, wydaje mi się że wszyscy albo większość miewamy takie dylematy, trudności i niestety nie ma na nie gotowej recepty, zawsze skutecznej. Też jestem jeszcze młody i też poznałem takie życie i już wiem że imprezy, alkohol, używki nie dają szczęscia a je zabijają. Świat jest przepełniony sztucznością i młodzi ludzie takie życie nazywają szczęsliwym, może z boku ono tak wygląda, ale od środka jest puste, albo przepełnione bólem. Bo czym są imprezy zakrapiane alkoholem, z używkami itd., dla mnie to raczej takie painkillery, zabijacze bólu, ogłuszacze tylko na chwile bo ból wraca. Człowiek szczęscie może znaleśc tylko idąc przez życie z Bogiem, choć przecież nigdy ono nie jest łatwe a taka droga jest trudniejsza, bo droga do nieba prowadzi przez krzyż. Sory za banały.

A kto może powiedzieć że w kwesti wiary osiągnoł tego maxa, nie wiem, wydaje mi się że jednak nie tak jak ze wszystkim.

O chwilach kiedy wierzacy nie czuje Bozej obecnosci wiele juz napisano. Np sw. Jan od Krzyza o "nocy ciemnej", ktora jest niezbednym elementem na drodze duchowej. Ale ostatnio przeczytalem cudowna ksiazke, ktora o tym mowi w sposob niezwykle prosty i przystepny. Siegnijcie do "Za piec godzin zobacze Jezusa" Jacques Fesch. Nieslychane swiadectwo czlowieka obdarzonego laska odczuwania Bozej obecnosci w niespotykany sposob. I czasem to poczucie bliskosci z Bogiem znikalo. Fantastyczne jest jak on sobie z tym radzil, jaka przyjmowal postawe.
Szczerze polecam

Nie czuję obecności Boga,także.

jak to sobie wyobrażasz?
jesteśmy ludźmi. nie jesteśmy idealni. jedyne co możemy to się starać. to nie znaczy że zawsze będzie się udawało...
nie możesz wszystkiego robić na maksa. nie jesteś w stanie, więc nie próbuj. szczerze Ci radzę musimy godzić się z tym, że nie wszystko co postanowimy się uda. perfekcjonizm wyniszcza i burzy.
dlatego staram się być dobrą katoliczką. czasami wiara mnie opuszcza. mam gdzieś Boga i jego nakazy. ale potem odzywa się gdzieś wewnątrz głosik "heloł heloł chyba troszkę pobłądziłaś". i próbuję od nowa. takie jest życie.
wiarę na maksa będziesz miał po śmierci, jeżeli uda Ci się trafić w pobliże Boga. wtedy będziemy widzieć więcej, rozumieć więcej. teraz mamy jedynie przebłyski...

Na maxa czyli ile jestem w stanie, dążenie ciągle do ideału- do świętości. Upadki to normalka wiem:)

kornelio: jak sam napisałeś, jesteś jeszcze młody. Twój umysł dopiero od 6-7 lat potrafi pracować abstrakcyjnie. Twój światopogląd dopiero się układa, zaczynasz weryfikować wiedzę, którą wchłonąłeś (i jeszcze przez kilka lat będziesz wchłaniał od starszych). Obserwuj, czytaj, rozmawiaj. Sprawdź, co się sprawdza, a co jest bajką.

Rozwijaj swoje talenty,nie ograniczaj się.Czasy współczesne to okres wielkich wyzwań

Z całym szacunkiem cytuję
" Pan Bóg to nie perfumy żeby Go czuć"

polecam artykuł "Co na to Kościół czyli kapłańskie dialogi na cztery nogi"
" Niedziela nr 44 z dnia 30 X 2011

"Błogosławieni, którzy nie widzieli a uwierzyli"....

Zakład Pascala? Jeśli uznajesz takie merkantylne podejście do wiary, to bardziej kalkuluje się... ateizm! Dlaczego?

Przeanalizujmy możliwe sytuacje:

1. Żadnego boga nie ma. Prawdopodobieństwo: spore, skoro przez tyle wieków usilnych starań nie mamy nie tylko dowodów, ale nawet silniejszych przesłanek. Konsekwencje: ateista trochę zyskuje, teista trochę przegrywa, bo marnuje czas i środki na niepotrzebne rytuały, odmawia sobie różnych fajnych rzeczy – seksu przedmałżeńskiego, jedzenia wieprzowiny, ryzykuje niechciane ciąże i choroby nieużywając prezerwatyw itp.

2. Bóg jest, tylko że innej denominacji. Prawdopodobieństwo: spore, biorąc pod uwagę fakt, że już doliczono się jakoś 10 tysięcy wyznań. A nie jest powiedziane, że ta prawidłowo określająca oczekiwania Boga już istnieje... Konsekwencje: paradoksalnie ateista będzie w lepszej sytuacji niż teista, który źle trafił z religią. Powszechny jest bowiem zapis „antykonkurencyjny” (jak brzmi już pierwsze przykazanie chrześcijaństwa?) - religie są dziwnie zazdrosne o o innych bogów... W takiej sytuacji ateista będzie mniej grzeszył od pechowego teisty!

3. Jest Bóg i teista trafił w wyznaniem. W kontekście powyższych prawdopodobieństwo: znikome. Konsekwencje: w różnym stopniu w zależności od religii lepsza sytuacja teisty.

Sumując nadzieje matematyczne poszczególnych opcji wychodzi, że stanowczo bardziej opłacalne jest wybranie ateizmu!

Pomijam już zupełnie aspekt etyczny udawania wiary w celach koniunkturalnych i oceny przez Boga takiej wyrachowanej dewocji, bo będzie to różnie wyglądać w przypadku różnych wyznań.

Błogosławiona byłaby religia, w której byłby co zobaczyć...