Pytanie, które jest tematem tego wątku mnie zastanawia.
Może dlatego, że ja tego nie doświadczyłam. Nie wiem jak to jest i czy to jest możliwe? Na pewno tak, bo są przecież ludzie, którzy byli ateistami a teraz wierzą.

A może ktoś z Was zna taką drogę? Może zechciałby się podzielić refleksjami na ten tenat?

Fascynuje mnie ten proces ( zdarzenie, natchnienie, przemyślenia, wątpliwości, które przerodziły się w pewność , że " Ja Jestem, Który Jestem") przemiany człowieka niewierzącego (ateisty) w osobę, która wierzy w Boga, wierzy Bogu.

Wydaje mi się, że aby to mogło się stać musiało nastąpić całkowite przewartościowanie najgłębszych tajników osobowości, poglądów takiego człowieka, musiało zmienić się jego centrum, jego istota bytu ( nie wiem jak to określić ).

W końcu to przecież nie takie proste tak radykalnie zmienić swoje dotychczasowe zapatrywanie na otaczający nas świat i to w taki sposób, że moja dotyczczasowa niewiara przeradza się w pewność, że Bóg jest.

Aniu,
To jest całkiem proste wierz mi, samo uwierzenie w Boga to wewnętrzna deklaracja. Potem przychodzi czas na poznawanie, połębianie - zżycie się z Bogiem, nabaranie całkowicie emocjonalnego "stosunku" do Boga (sorry za zwrot ale jest wcześnie i nie formuuję jeszcez dobrze swoich myśli )
I tak to

pzdr

<oczywiście mówię o sobie>

A gdyby zapytać: od deklarowanej wiary do wiary żywej??

To dopiero przemiana serca! Tu już nie jest tak łatwo, jak chciałby Spoonman. Jak to jest, że człowiek, który biernie deklaruje katolicyzm, bywa na mszy, bo tak go nauczono, żyje w miarę przyzwoicie, ale jednak nie do końca dobrze - jak to jest, że taki człowiek nagle zaczyna naprawdę wierzyć? To ci dopiero zagadka! To dopiero zadanie dla nas!...

Pozdrawiam!

Jasne Alipiuszu

Od deklaracji: 'wierzę'
do deklaracji: 'nie żyję już ja, ale żyje we mnie Jezus'
droga długa i bardzo niełatwa.

Ale sam punkt zwrotny to naprawdę nic o czym można by pisać elaboraty - oczywiście mówie o sobie :D

O ile Cię dobrze zrozumiałam to w Twoim przekonaniu ateista wystarczy , że powie sobie wewnętrznie : Chcę wierzyć , wierzę i już gotowe?

Nie chcę Cię urazić, może w Twoim przypadku taka była droga, ale ogólnie wydaje mi się to raczej dziwne aby osoba niewierząca - ateista - osoba , która ma już przecież jakiś ukształtowany własny światopogląd, własne rozumienie świata ( w którym nie ma miejsca na Boga, religię) nagle powie sobie : " a ja teraz chcę wierzyć" i uwierzy?

Zgadzam się Alipiuszu to również jest fascynujące , może nawet bardziej , bo jak słusznie zauważyłeś dotyka nas bezposrednio.

Również pozdrawiam.

Ja przeczytałam

I muszę przyznać, że mnie Twój tekst zainteresował jako przyład dochodzenia do Prawdy.

Rozumiem, że w tym przypadku , proces przemiany osoby niewierzącej w kogoś kto wierzy,( zaczyna wierzyć) odbywa się na drodze rozumowej.
Ktoś zaczyna stawiać pytania i szukać na nie odpowiedzi?
Dlaczego ? Dlaczego istnieje wszechświat ? Czy istnienie, rzeczywistość bytów ma jakiś określony sens?

Piszesz PTR w swoim liście :

" [...] Hipoteza o istnieniu Boga nadaje sens całemu naszemu doświadczeniu i czyni to lepiej niż jakiekolwiek inne wyjaśnienie, które możnaby zaproponować. To właśnie stanowi podstawę wiary w jej prawdziwość."

Inaczej mówiąc odpowiedź Boga o sens ludzkiego istnienia jest, może być powodem tego , że człowiek uwierzy.

No cóż Aniu, przykro mi, że Cię zawiodłem Jestem jednakowoż prostolinijnym zwierzęciem

Jak sobie zatem wyobrażasz nawrócenie Przy dźwięku trąb W rydwanach ognia Donośnego głosu z Nieba

pzdr

wiara, jak i samo nawrócenie jest darem od Boga i laską, którą mnie obdarza. Sam czlowiek po nią nie sięgnie, niestety. NIc sami nie możemy zdziałać co byloby na tyle dobre czy nawet doskonałe, jeśli nie będzie w tym ręki Boga

Właśnie bardzo dobre pytanie. Jak sobie wyobrażam nawrócenie?

Może to jest właśnie tak jak napisała Nikita. Łaska , która sprawia , że ten człowiek, który dotąd był ateistą nagle wierzy.

"Przy dźwięku trąb? W rydwanach ognia? Donośnego głosu z nieba?"

Może w ciszy wnętrza człowieka?
Może to radość , węwnętrzna radość, że dostrzegłem prawdę?

dziwacznie postawiony problem

ateizm polega na tym, ze z gory zaklada sie, ze boga nie ma

skoro z gory sie zaklada, ze go nie ma, to sie nie odrzuca boga, bo nie ma kogo/czego odrzucac

nie mozna tez uwierzyc w cos/kogos, co z gory sie uznaje za nieistniejace

zeby uwierzyc, trzeba by zaczac miec watpliwosci

ale uwaga, w ten sposob mozna sie wiary skutecznie pozbawic ;)

Ateizm polega na tym, że zakłada się, iż Boga nie ma. Koniec, kropka. Czy z góry czy z dołu - to nie decyduje o istocie ateizmu.


A tu z kolei "góra i dół" mają, wg mnie, znaczenie.
Jeśli ateista jest "odgórny": nie wierzy i nigdy nie wierzył, wtedy rzeczywiście - odrzuca nie tyle osobę Boga co (wiarę w) Jego istnienie (wbrew pozorom to nie to samo)
Trochę inaczej jest w przypadku "oddolności", gdy ktoś wierzył, ale przestał wierzyć. Tu należałoby przypadki ateizmu rozpatrywać indywidualnie, bo, w zależności od okoliczności i zdarzeń, można powiedzieć np. o odrzuceniu Boga, czego następstwem jest utrata wiary w Jego istnienie.
Zresztą i w "odgórnych" przypadkach jednak nie ma co generalizować, ponieważ mogą zdarzyć się sytuacje, w których niewierząca osoba stanie, na skutek czegoś, przed wewnętrznym (!) pytaniem o istnienie Boga i odrzuci je np ze względu na Jego obraz przedstawiany przez którąś z religii.


Dlatego mylą się i niezrozumienie głoszenia Boga wykazują ci, którym zdarza się mówić / myśleć : "nawróciłem tego a tego".
Nawrócenia dokonuje zawsze Bóg, a ten, kto Go głosi jest zaledwie narzędziem. Akt nawrócenia zawsze rozgrywa się jedynie między Bogiem i nawróconym.
Dlatego uważam, że - w przypadku wiary/niewiary - walka na argumenty jest tak samo bezsensowna jak na pięści, kałachy czy inne gazrurki.
Nie w słowach ni w sile argumentów, lecz w Bożej łasce tkwi tajemnica nawrócenia serca.


nie można pozbawić się czegoś, czego się nie ma

A jeśli jedynym Bogiem jest Allah lub inny Bóg? Tylko nie piszcie, że Jahwe i Allah to ten sam Bóg , tylko inaczej nazwany i czczony. Czy w Biblii jest wymieniony Mohamet z imienia? A tak wogóle to sądze, że często wybór tego w co lub kogo się wierzy jest zdeterminowany przez środowisko w ktorym sie wychowujemy.

To był mój problem kiedyś, kiedy byłem młody. Utraciłem wiarę, bo wolałem nieskrępowany seks, więc ją zwyczajnie porzuciłem, częściowo zachęcony przez otoczenie. Utraciłem ją na dwa lata. Powrót do wiary wymodliła mi moja dziewczyna, za co jestem jej wdzięczny na całą wieczność, mimo, że rozstaliśmy się. Powrót do wiary był u mnie w kościele, gdzie na rekolekcje zaciągnęła mnie dziewczyna. Nie było to nic spektakularnego - poprostu przyszła mi myśl, że Bóg jest i zdobyłem pewność, że tak jest. Pewność 17-sto latka. O wiele poważniejszą próbę wiary miałem po studiach. Wówczas myślałem również o ponownym porzuceniu wiary o ile nie znajdę przekonywującego dowodu na istnienie Boga. Taki dowód znalazłem - przekonywujący dla mnie, dla fizyka. Był to cud krwi świętego Januarego. Byłem wstrząśnięty, gdy przeczytałem o tym cudzie. To utwierdziło moją wiarę już na zawsze, zwłaszcza jak obejrzałem późniejszą relację filmową z tego cudu w telewizji. Widać, że zostały złamane zasady zachowania pędu i energii, które są podstawami współczesnej fizyki. Zatem już więcej nie potrzebowałem żadnego dowodu. Jedynie co teraz robię to dziękuję Bogu za łaskę okoliczności, że artykuł w Gościu Niedzielnym pojawił się akurat wtedy, gdy go potrzebowałem. Podobnież reportaż filmowy.