Zdarzają się takie przypadki kiedy rodzic kochający swoje dzieci oddaje swoje życie w obronie dziecka. Tak zupełnie świadomie, wiedząc że ta decyzja będzie nieodwołalna.
Wierzący mogą liczyć na bilet prosto do nieba i bycie świętym.
Jednak rodzic który nie wierzy w życie po życiu oddaje swoje życie nie licząc na nagrodę. Oddaje zupełnie wszystko co ma dla życia kogoś kogo kocha.
Takich przypadków nie ma dużo, ale czasami możemy usłyszeć o niektórych.

Czy Bóg byłby zdolny aż do takiego wielkiego aktu miłości wobec kogoś, kogo bardzo kocha?
Nie mówię o oddaniu 3 dni swojego nieskończonego istnienia. Jezus umarł jako człowiek, a nie jako Bóg. Bóg nigdy nie umarł.
Czy jego miłość jest aż tak wielka, że mógłby oddać całe swoje istnienie w zamian za pomoc jednej konkretnej osobie?

Patrząc na to pytanie, to wydaje mi się, że jest bez sensu. Bóg jako taki jest, moim zdaniem, istnieniem przenikającym wszystkie żywe stworzenia i cały ten świat. Jest źródłem, z którego pochodzi każdy element naszej rzeczywistości, wszechświata itp. Jest z tym wszystkim nierozerwalnie związany, zrośnięty, jak np. ziemia, w której jest zakorzenione drzewo.

A więc: poświęcając swoje istnienie dla jednej osoby, czyli - chyba o to Ci chodzi - unicestwiając się, unicestwiłby również cały ten świat i wszystkie jego elementy, w tym ludzkość. I osobę, dla której by się poświęcił w tym teoretycznym przykładzie. Nie można wyrwać drzewa z ziemi i oczekiwać, że poradzi sobie bez niej i przeżyje, pozostawione na pastwę losu.

Temat bez sensu. Jeśli Bóg mimo iż niczego nie poświęca, pozwala nam umierać w cierpieniu, to dlaczego miałby poświęcić siebie dla jednostki?

temat bez sensu.

Eandil - nie wiem, w jakich kategoriach postrzegasz Boga lub samą możliwość jego istnienia. Dla mnie na przykład nie ma rozdziału Bóg i świat, te elementy są jednością. Bóg doświadcza poprzez tę więź bólu i cierpienia każdego - każdego! - człowieka, niezależnie od tego, czy jest to cierpienie duchowe, psychiczne czy fizyczne. Nie stoi obok, nie przygląda się z góry - doświadcza tego samego, może nawet mocniej, bo jest świadom tego, że dzieje się krzywda komuś, kogo kocha.

Niektórzy z Was chyba by chcieli, żeby Bóg - jeśli jest taki wszechmocny - kiwnął palcem i zlikwidował całe zło tego świata. Ale wtedy nikt z nas nie mógłby się rozwijać, zniknęłaby cała nasza wolna wola. Nie ma chorób i cierpienia - nie wiesz, co to współczucie i empatia, nie wiesz, co to jest chęć niesienia pomocy i poświęcenie, nie cenisz własnego życia i zdrowia. Nie ma wojny - nie wiesz, czym tak naprawdę jest pokój i ile można poświęcić w jego imieniu. Nie ma nienawiści - nie wiesz, czym jest tak naprawdę miłość, bo nie masz żadnego punktu odniesienia, nie wiesz, dlaczego jest najwspanialszym uczuciem, jakie może się przytrafić człowiekowi. Ogólnie - nie ma ciemności, więc nie wiesz, czym jest tak naprawdę światło. Tak by to wyglądało.

Bóg umarł. Wziął na siebie dobrowolnie ogromne cierpienie. Mówię oczywiście o Jezusie
Natomiast to, o co Ci dokładnie chodzi... To pytanie jest nielogiczne. W Bogu istota i istnienie są tożsame - Bóg nie może nie istnieć z samej swojej natury

Sądze, że cierpienie nieświadomych istot nie wpływa na wolną wolę. Jeśli Ty cierpisz, czy ja, mogę to zrozumieć, mogę zrozumieć dlaczego jestem doświadczony, ale malutkie dzieci, czy nieświadome zwierzęta? Dlaczego?



Nie ma chorób i cierpienia - nie wiem czym są choroby i cierpienie, nie ma wojny - nie wiem czym jest wojna, nie ma niuenawiści - nie wiem czym jest nienawiść i wiesz... uważam, że wcale ta wiedza potrzebna mi nie jest. A świat nei jest czarnobiały, dla przykładu oprócz stanu miłości i nienawiści są jeszcze stany neutralne, mogę kogoś kochać lub nie, uczucie nienawiści nie jest mi potrzebne do zrozumienia miłości.



Nie muszę poznać najciemniejszego miejsca, żeby wiedzieć czym jest światło.



Chyba w kategoriach paradoksu, a jak wiemy paradoksy nie mają racji bytu.

Kamyk proszę rozwiń to zdanie, bo nijak nie mogę "rozkminić" jego sensu

W samej istocie Boga jest zapisane to, że On istnieje.
Bóg, który JEST, nie może nie być.

Gdyby mógł nie być, nie byłby Bogiem.

Ale przecież w samej istocie krzesła, też jest zapisane to, że ono istnieje.
Krzesło które JEST, nie może nie być.

Gdyby mogło nie być, nie byłoby krzesłem.

A więc albo jest i jest Bogiem, albo Go nie ma, i wtedy nie jest Bogiem, bo Bóg aby być Bogiem, najpierw musi być.

My przypuszczamy, Bog wie jak jest w niebie i zna nature czlowieka, dlatego pozwala nam zyc i cierpiec na ziemi w NAGRODE nadchodzacego.

Po pierwsze w odniesieniu do Boga JEST to Jego imię- imię oznaczające jednocześnie Jego naturę. Zatem naturą Boga jest być, istnieć. Nie może nie istnieć.

A krzesło, które może nieistnieć nadal jest krzesłem (to w moim pokoju może nieistnieć, a krzesłem jest).

Bóg również może nie istnieć, a Bogiem będzie, w umysłach katolików jako idea. Może nie istnieć w rzeczywistości (szeroko pojętej)

Czyli rozumiem to tak Bóg jeśli istnieje, to nie może nie istnieć, a jeśli nie istnieje to nie jest Bogiem. Zatem jedyne co istnieje to idea Boga.

Jeśli istnieje, to istnieć musi i nie może przestać, a jeśli nie istnieje to nigdy zaistnieć nie będzie mógł! Bo nie będzie Bogiem. Bóg jest od zawsze (bez początku).