Chciałbym podejść do tego od strony psychologicznej.
Co skłania ludzi do tego, że uznają się za tych znających się na interpretacji a następnie do pouczania innych.

Jakie mogą mieć pobudki. Które są zacne a które nie?

Podstawową sprawą jest oparcie się na autorytecie.
Jeśli ktoś kogo uważam za autorytet głosi pogląd, z którym mogę się zgodzić (nie zawsze autorytet musi być "od wszystkiego") to go przyjmuję rozeznając za racjonalny i godny przyjęcia.
Gdy ktoś inny podaje inny pogląd, który jest tak samo racjonalny i tak samo prawdopodobny to po rozeznaniu można uznać, że oba są właściwe, ale ze względu na autorytet jeden z osób można skłaniać się w osobistych postawach do tego od autorytetu pochodzącego.

Jeśli ktoś przedstawi pogląd racjonalniejszy i w osobistym rozeznaniu lepiej tłumaczący daną rzeczywistość wówczas leży przyjąć ten.

Jeśli wchodzi się w sferę wiary, to wówczas dochodzi jeszcze jeden element- zgodność z Prawdą Objawioną, czyli z tym co samo z siebie jest autorytetem i czego się nie podważa.

Ktoś kogoś uważa... Ale najpierw ten ktoś uznaje siebie za właściwego do wyboru autorytetu którego słowami będzie się kierował. Jak się to dokonuje? Jak ocenić że jesteśmy tak racjonalni i mamy takie doświadczenie, które jest wystarczające to tego abyśmy mogli właściwie ocenić kto jest autorytetem. Próbuję przekazać że na początku poznania jesteśmy my z całą swą niedoskonałością.

Kierowanie się autorytetem nie jest niczym dziwnym bo nikt nie jest w stanie samodzielnie uzyskać pełnej wiedzy umożliwiającej podejmowanie racjonalnych decyzji w każdej sytuacji. W wielu wypadkach oparcie się na autorytecie jest korzystniejsze niż nie podjęcie decyzji lub podejmowanie ryzyka samodzielnej decyzji przy braku wiedzy potrzebnej do jej podjęcia.
Tak więc nie ma możliwości w ogóle się na żadnym autorytecie nie opierać. A skoro musimy się na autorytecie oprzeć to powstaje problem wyboru spośród dostępnych autorytetów. Od tego wyboru nie możemy się uchylić. A na jakiej podstawie mamy go dokonać, jak nie na podstawie jedynych doświadczeń do których mamy dostęp i ktore są najpewniejsze (co nie znaczy że całkowicie pewne), czyli do swoich własnych?

Masz wolnosc wyboru autorytetu. Jesli czyjes wyjasnienia do ciebie przemawiaja, to bedziesz tej osoby sluchal i przyjmowal lub rozwazal ich interpretacje. Jesli ktos mowi slowa, ktore uderzaja w ciebie brakiem sensu lub sprzecznoscia z sumieniem, to przestajesz sluchac i odrzucasz osobe jako autorytet.
Najlepiej jest, jesli sam starasz sie znalezc odpowiedzi, a innych sluchasz jako opinie z innych punktow widzenia.
To nie dana osoba narzuca innym swoja interpretacje do przyjecia, ale sluchacze czynia go autorytetem.
Od dziecka przyjmujemy czyjs autorytet. Najpierw to sa rodzice, potem nauczyciele, moze ksiadz, koledzy i znajomi. Dopoki sie nie utworzy wlasnych pogladow, bedzie sie jak choragiewka na wietrze przyjmujac za wlasne zdanie coraz to innych osob.