Od dawna się zastawiam dlaczego pewni ludzie chociaż nie mają pewnej wiedzy na niektóre tematy to i tak zachowują się jakby ją mieli? Czy nie zdają sobie sprawy ze swojej niewiedzy? Jakie jeszcze mogą być przyczyny takiego zachowania?


Rozumiem że przyjmując taką postawę łatwiej swą pewnością wesprzeć starania ewangelizacyjne. Ale czy jest to uczciwe?

Wiem, że wiara to nie wiedza. Dlatego dziwi mnie pewność z jaką wielu głosi swe Prawdy bez zaznaczenia, że tylko w nie wierzy ale nie ma wiedzy. A takich pewnych siebie wyznawców jest wielu w różnych wyznaniach. Więc tak naprawdę ta pewność nie jest żadnym rzetelnym argumentem. Jednak ona działa i przyznam, że czasem czuję się nią onieśmielony

Wierze ze Bog jest a jest bo przeciez w niego wierze... Bledne kolo...

Pomiajac tak napisali w Biblii a tak ogolnie to tyle miliardow ludzi nie moze sie mylic... Tak jakby miliardy nie wierzyly ze ziemia jest plaska.

Wiara to pewność. Jeśli ja wierzę komuś to mam pewność, że ta osoba mówi prawdę. Zatem z całą pewnością mogę mówić o prawdach wiary, bo ja wiem, że tak jest. Skąd? Bo tak powiedział Bóg. A ja Bogu wierzę i ja mam pewność, że to prawda.
Proste.
Można to odwrócić, dlaczego niewierzący z taką pewnością mówią, że Boga nie ma, że nie stworzył On świata, etc... Przecież nie mają na ten temat wiedzy...

Wiara zakłada pewność.

Ja nie mam wiedzy o istnieniu Boga.

A co powiedział Allah? Pewnie nic. I ci którzy mają pewność, że on coś powiedział pewnie się mylą.

Dla mnie ta pewność jest absurdalna. Ale to tylko moje zdanie. Mnie Bóg tego nie powiedział.

Szumi, Ty wiesz czy wierzysz?

Powiedział? czy ktos uslyszal wewnetrzny glos?

Wierzę, a moja wiara jest pewna. Bo wiem Komu wierzę.

Nie potrzeba żadnych wewnętrznych głosów. Wystarczy czytać to co już zapisano, a są to Jego słowa (facta et verba). Być może, że któryś z proroków miał wewnętrzne głosy.

Trzydzieści trzy lata żyję na tym świecie, a z tego dziesięć w bliskiej relacji z Bogiem. Wiem, że nigdy nie posiądę o Bogu takiej wiedzy, która usatysfakcjonowałaby niewierzącego tak, żeby mógł powiedzieć: "miałeś rację, Bóg jest". Moja wiara cały czas szuka zrozumienia, z doświadczenia wiem, że nie kłóci się z rozumem. Pewności nabiera się z doświadczeniem. Nie polega to tylko na tym, że kiedy czegoś bardzo pragnę to się tak zepnę i uwierzę, że to się stanie. Zdarza się, że Bóg sam prowadzi w jakimś kierunku, pokazuje jakiś krok do zrobienia i to taki, że sam bym go nigdy nie brał pod uwagę (bo nie, bo nie umiem, bo się boję itp.)
Nawet Apostołowie, chodząc z Jezusem co dzień musieli zdobyć się na krok wiary. Wiedzę o Jezusie mieli wszyscy wokół, ale jak widać to nie wystarczyło. Pewność, którą mam nie polega na świadomości spójności systemu wartości, który się nazywa chrześcijaństwo, ale na bliskości Osoby i zaufaniu.

Ale czemu tak mocno wierzą muzułmanie? Nie kierują się rozumem? Nie mają doświadczeń które interpretują jako działanie Allaha?

Widziałbym trzy możliwości:

1. Dany człowiek faktycznie wie coś z "nadludzką" pewnością (np. doznał jakiegoś prawdziwego Objawienia czy Oświecenia), dającego pewność nieosiągalną dla zwykłych śmiertelników.

2. Dany człowiek jest święcie przekonany o tym, że coś wie. Czyli może się mylić, ale nie zdaje sobie z tego sprawy.

3. Dany człowiek jest świadomy tego, że może się mylić, ale celowo "blefuje" pewnością, aby osiągnąć określony efekt.

Moim zdaniem jedynie postawa 3. jest nieuczciwa.



To już Twój problem, że działa na Ciebie jakaś technika perswazji, co do której uważasz, że nie jest oparta na żadnym rzetelnym argumencie. Nie zasłaniałbym się nieuczciwością głoszących pewnie swoje poglądy, a raczej uczciwie się zastanowił, dlaczego robi to ma mnie wrażenie

Skąd mamy wiedzieć ile trzeba mieć wiedzy i doświadczenia żeby być pewnym w sprawach tak skomplikowanych jak religia ? To mnie bardzo frapuje.

To że czuję pewność co do czegoś nie znaczy, że mam rację.
Czy następuje moment w którym człowiek wierzący unika jak może tej świadomości? Czy boi się zniszczenia podstaw swej psychiki jaką jest wiara?

Zaufanie. To jest podstawą wiary. Ja mam pewność, że to w co wierzę, jest prawdą, bo wiem, że ten, który to mówi, mówi prawdę- ufam, że mnie nie okłamie.

Pytania, które zadałeś dotyczą bardziej człowieka który wiarę traci.

Szumi, to czemu nie zaufać Allahowi?

Ja będąc do pewnego momentu katolikiem też ufałem. I cóż z tego? Teraz nie wierzę.

Najsłabszym ogniwem tego rozumowania jest "wiem, że ten, który to mówi, mówi prawdę". Moim wejść w posiadanie takiej wiedzy można jedynie na dwa sposoby:

1. musiałbyś znać prawdę; ale wtedy nie byłoby sensu słuchać pośrednika.
2. musiałoby w jakiś nadludzki sposób zostać Ci objawione, kogo słuchać.

Innej możliwości nie widzę. Jeśli natomiast wiedza, kogo słuchać, oparta jest na czysto ludzkim przekonaniu, to... jest niepewna