Ponieważ ten temat ciągle wraca, poukrywany po różnych wątkach, postanowiłem go wydzielić. To pytanie wcale nie jest głupie - sam zadałem je sobie kiedyś bardzo poważnie. I moja odpowiedź była jednoznacznie negatywna - najważniejszym argumentem był fakt, że nie znalazłem ani jednego dobrego powodu do bycia ateistą, który nie byłby jednocześnie sprzeczny z istotą bycia ateistą.

Przykładowo, chyba najważniejszy argument: należy być ateistą, ponieważ Bóg nie istnieje.

Odpowiedź: owszem, powiedzmy, że Bóg może nie istnieć ( choć jest to twierdzenie absurdalne i wewnętrznie sprzeczne ),

Istotne jest to, że 1) jeżeli Bóg, który nadaje sens istnieniu, nie istnieje, to znaczy, że nie istnieje również sens istnienia, a zarazem sens bycia ateistą,

2) to, że być może Bóg nie istnieje w żadnym razie nie oznacza, że wiara w Niego nie ma sensu.

Być może nie istnieje również np. wolność - nie oznacza to jednak, że nie ma sensu życie tak, jakby się było wolnym ( wręcz przeciwnie ).

Główny argument drugi: wiara w Boga odbiera wolność, ponieważ trzeba się stosować do reguł, zakazów, rytuałów.

Odpowiedź: niezależnie od tego, czy się wierzy w Boga czy nie, i tak trzeba się stosować do różnych reguł, zakazów i rytuałów - tyle, że świeckich.

Co więcej - wobec braku Sensu generalnego jakiekolwiek prawa również nie mają sensu, i to nie mają go w takim samym stopniu.

Argument piąty: należy być ateistą, ponieważ dopiero to daje szczęście, bez ciągłego wpatrywania się w tamten świat i życie wieczne w Niebie.

sens życia jest to najgłupsze pojęcie jakie wymyślono w historii ludzkości.

I właśnie dlatego wielu ludzi wybiera ateizm.

Naturalne.

Umożliwiają istnienie społeczeństwa. Oto ich sens.

Powiedzmy że to pozwala się skupić na tym życiu

A zatem zgadzasz się, że bycie ateistą nie ma sensu.

Czyli gdybyście nawet wiedzieli, że wolność nie istnieje, i tak byście byli ateistami.
Typowe..

Dokładnie, podobną naturalną funkcję sprawowała w Izraelu Tora.[/qupte]

Podstawowe zasady można sobie opisywać na setki róznych sposobów i na setki różnych sposobów je modyfikować i interpretować. A w gruncie rzeczy wynikają z samej natury. Człowiek to zwierzę stadne. A owo stado które nazywamy społeczeństwem nie mogło by istnieć i funkcjonować bez tych zasad.




A jaki jest sens istnienia stada szympansów albo roju szerszeni?
Po prostu życie w społeczności leży w naturze naszego gatunku.

A zatem zgadzasz się, że bycie ateistą nie ma sensu.

Czyli gdybyście nawet wiedzieli, że wolność nie istnieje, i tak byście byli ateistami.
Typowe..

Dokładnie, podobną naturalną funkcję sprawowała w Izraelu Tora.[/qupte]

Podstawowe zasady można sobie opisywać na setki róznych sposobów i na setki różnych sposobów je modyfikować i interpretować. A w gruncie rzeczy wynikają z samej natury. Człowiek to zwierzę stadne. A owo stado które nazywamy społeczeństwem nie mogło by istnieć i funkcjonować bez tych zasad.




A jaki jest sens istnienia stada szympansów albo roju szerszeni?
Po prostu życie w społeczności leży w naturze naszego gatunku.

3. Używanie i sens życia.
3.Używaj życia
Jak mówi poeta, żyjemy tylko raz. Mędrzec nie marnuje więc żadnej okruszyny używania jaką mu życie daje.
Uwaga! To przykazanie obowiązuje tylko w ramach zasady umiaru (6). Porównaj także przykazanie (6.31).
Powyższą zasadę można sformułować w postaci przykazania maksymalizacji:
3.1.Dbaj o to byś miał jak najwięcej przyjemności i jak najmniej przykrości
Tak ujęta zasada wydaje się oczywista, jako że jest odpowiednikiem jednego z podstawowych praw życia, ale człowiek i bodaj on tylko może i to prawo gwałcić. Niektórzy filozofowie podnieśli nawet to pogwałcenie do godności maksymy moralnej.
Otóż aby móc używać życia, to życie musi mieć sens. Mieć sens w życiu i być szczęśliwym nie są tym samym. Kto na przykład ucieka przed grożącym mu niebezpieczeństwem, albo stara się usunąć wielki ból ten ma sens w życiu, ale trudno go nazwać szczęśliwym. Sensowność nie jest, więc wystarczającym warunkiem szczęścia, jest jednak jego warunkiem koniecznym.
3.2. Dbaj o to, aby twoje życie miało zawsze sens
Życie człowieka ma w danej chwili sens, jeśli on w tej chwili dąży do czegoś, ma jakiś cel, albo jeśli używa tej chwili (przy czym jedno nie wyklucza koniecznie drugiego).
Istnieją w tej sprawie dwa przykazania mądrości. Pierwsze dotyczy celu i brzmi:
3.21 Miej zawsze przed sobą cel do osiągnięcia
Wiadomo, że wielu ludzi choruje, a nawet umiera po przejściu na emeryturę. Powodem zdaje się być utrata zadań do pełnienia, to jest celu do osiągnięcia. Tymczasem istnieje w świecie każdego człowieka olbrzymia ilość możliwych celów i zajęć. Jeśli chodzi o wspomnianych emerytów, jedną radą, którą można im na przykład dać, jest by przed przejściem w stan spoczynku przygotowali sobie nowe cele do osiągnięcia.
Ale życie ma także sens, gdy człowiek do niczego nie dąży lecz używa chwili. Takie używanie jest obok dążenia drugim, wystarczającym warunkiem sensu życia. Stąd zasadnicze przykazanie:
3.22 Używaj chwili
Pogwałcenie tego przykazania prowadzi do zjawiska zwanego uczenie “mediatyzacją”, to jest do pojmowania wszystkiego bez wyjątku jako środka do celu. Na przykład, budzę się i myślę o myciu się, jako o czymś koniecznym, aby pójść na dworzec; chcę pójść na dworzec, aby pojechać do Berna; pojechać tam, aby spotkać przyjaciela; spotkać go, aby prosić o pomoc w pewnej pracy; prosić o nią, aby... W ten sposób całe życie, albo prawie całe, przechodzi zmediatyzowane. Taka mediatyzacja pozbawia życie ludzkie sensu. Jeśli łańcuch celów nie ma być pozbawiony sensu przez śmierć musi być w życiu miejsce na używanie, na rozkoszowanie się tym, co jest czego zażywamy bez żadnego dążenia
Tę samą myśl można by także wyrazić słowami:
3.221 Umiej żyć w teraźniejszości
Mamy tutaj jedno z najczęściej gwałconych przykazań, Ludzie gonią za celami, pojmują swoje życie wyłącznie jako dążenie do czegoś, są pędzeni od jednego celu do drugiego bez przerwy, bez wytchnienia.
Nasuwa się tu pytanie o wzajemny stosunek powyższych przykazań. Czy należy dać pierwszeństwo celom przed używaniem, czy odwrotnie? Nie ma ogólnej odpowiedzi stosującej się do wszystkich okoliczności. Pewnym jest tylko, że człowiek mądry stara się zawsze albo dążyć do jakiegoś celu, albo używać chwili. Można powiedzieć, że jego życie jest mieszaniną dążenia z używaniem. Ich wzajemny stosunek będzie zależał od okoliczności wieku. Nie trzeba jednak zapominać, że i samo dążenia , praca, działanie, powinno być używaniem.
Ludzie gwałcący przykazanie używania chwili cierpią nieraz z powodu świadomości dystansu między teraźniejszością a przyszłością, między środkami a celem. Nacisk jaki się kładzie na dystans jest jednym z głównych powodów niezadowolenia i co za tym idzie, nieszczęścia.
Otóż można tego uniknąć przez pojmowanie środków nie jako takich, ale jako celów. Stąd dalszy nakaz:
3.222 Staraj się pojmować środki jako cele.
W powyższym przykładzie: zamiast widzieć w myciu się, innych czynnościach tylko środek, trzeba patrzeć na nie jako na czynność nie pozbawioną przyjemności, godną zachodu niezależnie od dalszych celów.

Bóg, który nadaje sens istnieniu,

Johnny jak każdy ateofob jak ja takich nazywam, wiele mówi o "istocie bycia ateistą" której obraz zbudował sobie głównie z własnych urojeń.

2) to, że być może Bóg nie istnieje w żadnym razie nie oznacza, że wiara w Niego nie ma sensu

Główny argument drugi: wiara w Boga odbiera wolność, ponieważ trzeba się stosować do reguł, zakazów, rytuałów. Odpowiedź: niezależnie od tego, czy się wierzy w Boga czy nie, i tak trzeba się stosować do różnych reguł, zakazów i rytuałów - tyle, że świeckich.

Argument czwarty: należy być ateistą, ponieważ życie jest wtedy trudniejsze. Odpowiedź:hmm, bez komentarza.