Czy jest coś co należy do niego bez względu na czyjś pogląd?
Czy skład "ja" nie jest sprawą umowną?
A może "ja" nie istnieje?

Do pytania sprowokowała mnie m.in. wypowiedź Johnny'ego, stwierdzająca że jego uczucia nie są nim.

Zadałeś pytanie, na które nikt chyba nie zna odpowiedzi. Z punktu widzenia materializmu nie ma czegoś takiego jak "ja" - to, o czym mówi się "ja" to konglomerat tysięcy ( bo ja wiem jak to nazwać ) zjawień, bodźców, reakcji itd. Z punktu widzenia duchowego, tak mi się wydaje, "ja" to przede wszystkim wolność. Wolność musi mieć swój podmiot. Nie ma wolności "jako takiej", to ewentualnie ktoś jest wolny. Istnienie "ja" tak naprawdę zależy od tego, czy ktokolwiek jest wolny. Jeżeli nikt nie jest wolny, "ja" jest tylko złudzeniem.

W sensie biologicznym Ty, to żywe, połączone tkanki organizmu, zawierające jednolite dna. W sensie mentalnym, psychologicznym Ty, to Twoja pamięć - ona w pełni definiuje osobę. W sensie ezoterycznym Ty to ileś tam powłok materialno-astralnych. W sensie religijnym Ty to ciało i dusza.

Wymień wszystko co na pewno nie jest tobą a będziesz wiedzieć czym jesteś.

Zagadnienie "ja" równiez mnie nurtuje od jakiegoś czasu.
Jestem właśnie w trakcie długotrwałej i intensywnej psychonalizy własnej osoby i z dość sporym zdumieniem odkryłem, że mnóstwo cech (a w zasadzie wszystkie) które przypisywałem swojemu "ja" jako wrodzone, niezmienne, stałe itp. zostały mi nadane przez otoczenie w którym się znajdowałem (rodzina, znajomi, czy nawet zwierzęta, kamienie, przyroda...słowem wszystko).
Dotyczyło to nie tylko prostych rzeczy, ale także emocji, czy złożonych reakcji na daną sytuację. Jednocześnie odkryłem, że wszytkie te przymioty mogę w dużym zakresie kształtować.

Zgadzam się z Johnny'm99 , że "ja" można rozpatrywać tylko na zasadzie takiego właśnie "konglomeratu" na który wszystko ma wpływ. "Ja" wg mnie nie istnieje jako samodzielny twór, tylko jako sumę wszystkiego co nas otacza, jako dynamiczny układ zmieniający się co chwilę, kształtowany przez otoczenie (nawet przez wspomniane przeze mnie kamienie, bo dzięki nim możemy stwierdzić że nie jesteśmy kamieniami, jesteśmy od nich odrębni), ale także mogący je kształtować.

Wg. mnie jedyną właściwością, która jest niezmienna i tak naprawdę jedyną rzeczą które jest zupełnie "nasza" jest ta możliwość kształtowania siebie i otaczającej rzeczywistości, iskierka elektryczności dzięki której nasze mózgi działają i dzięki której możemy podejmować decyzje...można to też nazwać wolną wolą (wersja dla wierzących )

Pozdrawiam

Zastanawiam się nad czemu niekiedy nie robię tego co powinienem. Czemu rozsądne myśli nie zawsze wpływają na emocje, które z kolei popychają do właściwych czynów. Czemu pod wpływem cierpienia porzucam dobre działania. Dawniej nawet próbowałem się modlić o zrozumienie i większą władzę nad sobą. Efekt marny. Dla tego celu chcę się dowiedzieć kim jestem i jak istnieje. Drugi powód to wielkie pragnienie pozbycia się złudzeń (spróbować można) Nie jestem pewien nawet czy dobrze stawiam pytania. Czy nie ma w nich fałszywych założeń odnośnie "ja". Zabawne że gdy zacznie się drążyć w temacie "oczywistym" to przestaje on być taki oczywisty.

Jester, jeśli masz możliwość to napisz o czymś co mogłoby "mnie" i "innym" pomóc.

Jak wywoływać u siebie właściwe moralnie chcenia (wolę) i je podtrzymywać? JAK BYĆ DOBRYM?

To chyba o tym co mnie dręczy. Prawdę mówiąc nie rozumiem jak grzech może coś czynić i czemu tak się rozdziela ciało od ducha? Przecież myśli wpływają na ciało a ciało na myśli. Gdy jestem głodny pojawia się myśl aby się pożywić. Przykładem działania odwrotnego może być wywoływanie emocji i reakcji ciała przez myśli. Jeśli myśli mam o spokojnej treści to i ciało się uspokaja. Także emocje powodują pojawianie się myśli. Na przykład z powodu złości mogą pojawiać się nam się na myśli mało eleganckie stwierdzenia.
Jak zwiększyć kontrolę nad tym procesami i ich pojawianiem się?
Z Listu do Rzymian

@R6

Absolutnie nie czuję się kompetenty do dawania innym rad, czy wskazań w tej materii. Mogę jedynie podzielić się z Tobą ( i innymi ,którzy to czytają) tym co pomogło konkretnie mnie. Mam nadzieje że ktoś znajdzie w tym coś użytecznego.
Co do Listu do Rzymian: sam jestem osoba niewierzącą i kompletnie nie trafia do mnie argument grzechu jako prowodora "złych" zachowań. Każdy dorosły człowiek jest odpowiedzialny za swoje czyny i może wybierać co chce zrobić a czego nie, przy czym zawsze musi się liczyć z konsekwencjami swoich działań. Mnie zdarzyło się w życiu porzucenie tej odpowiedzialności i pozwolenie innym podejmowania decyzji za mnie. Zaowocowało to brakiem zrozumienia czego tak naprawdę chcę a czego nie. Podobnie jak Ty zastanawiałem się czemu robię to czego tak naprawdę nie chcę, albo to czego nie powinienem.

Pozwolę sobie zacytować jedno zdanie z Listu do Rzymian:
"15 Nie rozumiem bowiem tego, co czynię, bo nie czynię tego, co chcę, ale to, czego nienawidzę - to właśnie czynię."

Gdy tylko je przeczytałem natychmiast ujrzałem dawnego siebie...i jednocześnie rozwiązanie, dzięki któremy powoli udało mi się z tego stanu wybrnąć:
Musiałem zrozumieć siebie, swoje emocje, zachowania, mechanizmy reagowania na dane sytuacje...niemal cały czas sięgałem przy tym w przeszłość żeby znaleźć to co mnie kiedyś ukształtowało, co sprawiało że moje obecne "ja" doświadcza takich problemów. Znalazłem tam i rzeczy przyjemne i nieprzyjemne...ale nawet odkrycie nawet tych negatywnych zdarzeń przesłoniła radość z odkrycia faktu, że nie są one stałe, wrodzone i przez to niezmienne - czyli że mogę je zmienić.Po tym "rozliczeniu" z przeszłością zaczałem sam siebie kształtować na nowo, na początku nieświadomie, teraz już bardziej "kierunkowo".
W pewnym momencie zaczały pojawiać się odpowiedzi na niesamowicie trudne kiedyś pytanie: "czego chcę" czy "co powinienem zrobić".

Żeby więcej już się nie rozpisywać
To my tworzymy nasze życia nikt inny (jest to niby takie oczywiste, jednak obserwując siebie i ludzi dookoła mnie odkryłem, że często przestawało takim być) i my możmy pokierować rozwojem naszego "ja", mimo jego zależności od wielu czynników.

Kluczem dla mnie była właśnie silna analiza mojego "ja", wynikiem czego odarłem je z większości cech które mu przypisywałem, aż została tylko sama wola.
Za każdym razem gdy zdarzy mi się zrobić coś czego nie powinienem, albo coś czego nie chcę - zadaję sobię pytanie czemu tak postąpiłem? czemu tak się czuję?co mogło na mnie wpłynąć w tej sytuacji, i jak mogę tego uniknąć następnym razem. Unikam przy tym uogólnień typu "bo zawsze tak robię, bo ja już tak mam" i staram się dokopać do konkretów. Przynosi to wielką ulge i zrozumienie. Oczywiście nie jest tak że wszystkie moje wątpliwości i rozterki odeszły po tym jak za dotknięciem magicznej różdżki. Jest to ciężka, żmudna praca, nieraz ciężko było mi przyjąć coś czego dowiedziałem się o sobie w trakcie tego procesu...jednak tylko taka praca przynosi jakieś efekty, z których jestem bardzo zadowolony

Jeśli pod wpływem cierpienia porzucam dobre działania (cytując ) to wtedy staram się znaleźć źródło cierpienia..i zobaczyć co mogę zrobić by przestać cierpieć. Wierzę, że to jedyny sposób jakis istnieje by coś z tym zrobić.

Co do Twojego pytania: "Kim jestem?"
Uważam, że nie ma na nie klasycznej, jednozdaniowej odpowiedzi: "Jestes blablablablabla"
Ja traktuję to jako zagadkę...jeśli nie wiesz kim jesteś to jedynym sposobem rozwiązania tego dylematu jest....po prostu poznać siebie!
Ja w ten sposób odkryłem, że w ogromnej mierze mogę być tym kim chcę. Wymaga to tylko właśnie chęci zmiany, chęci do pracy, która tak naprawdę nigdy się nie kończy - ja sam czuję że dla mnie to dopiero początek tej drogi.

Kończę bo się rozpisałem
Musicie mi wybaczyć, bo mam wrażenie że trochę zjechałem z tematu...jednak rozterki R6 nie są mi obce i chciałem się w związku z tym podzielić doświadczeniami z pierwszej ręki.

Pozdrawiam

To już pytanie nie do mnie - jestem katolikiem



Ale tu z kolei trzeba zadać pytanie, na ile nasze decyzje są rzeczywiście naszymi decyzjami. Jeżeli jednak taka " iskierka " istnieje, to istnieje " ja ", i istnieje wolność. Nie ma znaczenia, jak bardzo jest mała. Nawet niekoniecznie musi tu chodzić o możliwość działania. Jak napisał ks. Tischner - można mnie zmusić do tego bym czynił zło, ale nie można mnie zmusić do tego, żebym tego zła chciał. Oczywiście, można też mi zrobić pranie mózgu - ale, jakby to napisał św. Paweł, wtedy już nie ja chce, tylko ci, którzy mnie zmuszają.

Założenie istnienia " ja " jest tak naprawdę podstawowym składnikiem bycia osobowego. Gdybyśmy odrzucili pojecie " ja ", nie bylibyśmy w stanie funkcjonować jak ludzie. To ( dla mnie, bo niewierzący się rzecz jasna nie zgodzą ) podobne założenie, jak istnienie Boga. Musimy przynajmniej milcząco, zakładać, że nasze czyny mają znaczenie, inaczej nie bylibyśmy w stanie funkcjonować.

Poleciłbym Ci kilka sesji z salvią divinorum, niestety rzeczona od bodaj piątku jest w naszym kraju nielegalną. Daje szczególne spojrzenie na strukturę niby-ja. Kiedy postrzegasz swoją pamięć/tożsamość z perpektywy bocznoskośnej, daje to (później) do myślenia - no bo skoro 'ja' jest tam, to co to jest to, co je tam postrzega? Z grubsza - 'ja' to sprawa nie tyle umowy, co przyzwyczajenia. Zastały konstrukt kilku rzeczy, z którymi z jakiegoś powodu sie identyfikujemy. Doświadczenie z dysocjantami (a salvia to szczególny takowego przypadek) czy innymi silnymi psychedelikami daje czasem dość bolesny wgląd w te sprawy,ale jest to pouczające - można zobaczyć jak wiele psychicznych struktur istnieje na zasadzie wręcz pasożyta, wczepionego w to czym jesteśmy , by ożywiane nasza energią móc podawać się za 'ja'. W istocie ból i strach , który wtedy się czuje nie są Twoim strachem i bólem. Przejście przez to mimo niego zmienia wiele.

Widzę to tak:

Ja jest po prostu świadomością (ściślej samoświadomością)

Na 'ja' jednak wpływają inne czynniki wewnętrzne - nazwijmy je umownie podświadomością. Dlatego 'ja' nie jest suwerenne.

Tutaj pojawiła się jeszcze jedna myśl, troszkę offtop:

Wolna wola nie istnieje, bo gdyby istniała, to człowieka nie dałoby się wychowywać. Tymczasem każdego można wychować na dobrego, lub złego człowieka (kreować jego przyszłe wybory). Zatem nasze wybory nie zależą tylko bezpośrednio od nas

Wolna wola istnieje i jest nie stopniowalna. To swoboda działania może być ograniczona.
Dlaczego nie dałoby się wychować? Można nas wychować jeśli chcemy tego, jeśli nie, to nawet indoktrynacja religijna nie pomoże.
Choć dzieci nie zdają sobie sprawę z wolnej woli, to w późniejszym okresie życia młodzi ludzie wychodzą poza standardy wychowania wpojonego im za dzieciństwa i dlatego, np. porzucają wiarę w Boga.
Mają wolną wolę.
Mamy wolną wolę.

Ale masz na to jakieś argumenty oprócz chcenia?

Argument jest prosty, pokażę go na zasadzie porównania.

Mamy bazę wojskową, zamkniętą i strzeżoną. Chcemy się tam dostać przez główne wejście, choć wiemy że to niemożliwe (jesteśmy zwykłym człowiekiem).

Wolna wola mówi: chcę wejść i nikt nie może mi zabronić myślenia "chcę wejść'.
Swoboda działania mówi: chcę wejść ale mnie odpychają i każą mi się oddalić od wejścia.

Tak więc, mogą mi zabronić wejścia czy nawet próby wejścia, ale nie mogą mi zabronić pomyśleć "chcę wejść", nawet jeśli wiem że to nic nie da.

Wolna wola to nieograniczona możność (pomijam pranie mózgu, narkotyki itp. które ograniczają naszą świadomość), pomyślenia i dokonania wyboru na etapie myśli.
Dopiero etap wykonania myśli - działanie - może być ograniczony.

A dlaczego? Właśnie doskonały przykład

Więc uważasz, ze pranie mózgu i wychowanie powodują jedynie, że robimy co innego niż myślimy? To chyba nie jestem wychowany bo nie mam problemu z artykułowaniem swoich myśli