„Byłem sam w sali kominkowej i grzałem się przy ogniu, bo na dworze panował okropny ziąb. Było już późno, wszyscy bracia rozeszli się do swych cel. Nagle dostrzegłem tuż obok mnie czterech nie znanych mi zakonników. Usiedli przy kominku, z naciągniętymi na twarze kapturami. Pozdrowiłem ich słowami: „Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus”, ale żaden mi nie odpowiedział. Zdziwiony, przyjrzałem się im uważnie, by poznad, co to za jedni, ale żadnego z nich nie rozpoznałem. Postałem obok nich parę minut i dobrze się im przypatrując odniosłem wrażenie, jakby cierpieli. Ponownie pozdrowiłem ich, lecz i tym razem nie odpowiedzieli. Poszedłem, zatem na pierwsze piętro, do celi ojca gwardiana, którego spytałem, czy czasem nie przybyli do nas jacyś bracia z zagranicy.Przełożony odparł na to: «Ojcze Pio, a któż by wypuszczał się tu do nas w taką niepogodę?!». «Ojcze - powiedziałem - na dole, przy kominku siedzą czterej kapucyni z naciągniętymi na twarze kapturami i grzeją się. Pozdrowiłem ich, lecz nie odpowiedzieli mi. Dokładnie przyjrzałem im się, ale żadnego z nich nie rozpoznałem. Nie wiem, co to za jedni». Ojciec gwardian krzyknął: «Jak to możliwe, żeby przybyli tu bracia z zagranicy, o których nic mi nie wiadomo?! Zejdźmy na dół». Zeszliśmy do sali kominkowej, lecz tam nie było już nikogo. Zrozumiałem wtedy, iż najprawdopodobniej byli to dawno zmarli bracia proszący o pomoc. Całą tę noc spędziłem modląc się za nich".

„Było to w czasie wojny. Klasztor w San Giovanni Rotondo, jak wszystkie inne, był opustoszały, gdyż większośd zakonników wzięto do wojska. Wśród, niewielu, którzy zostali, byłem ja i o. Paolino. Mieliśmy się opiekowad alumnami. Któregoś zimowego popołudnia, a spadło wtedy sporo śniegu, do klasztoru przybyła na parę dni siostra ojca Paolina, Assunta Di Tommaso. Przed nadejściem zmroku o. Paolino powiedział swej siostrze, by na noc udała się do jednej z usłużnych nam parafianek, Racheliny Russo. Assunta bała się jednak wyjśd z klasztoru w taką niepogodę. W drodze do najbliższej osady mogły ją spotkad różne niebezpieczeostwa - czy to błąkający się wygłodniały wilk, czy to jakiś złoczyoca. Wielce zakłopotany o. Paolino odrzekł: «Assunto, przecież wiesz, że w klasztorze obowiązuje klauzura i kobiety nie mają tu wstępu. Co mamy zrobid?». Assunta zaproponowała: «Wystarczy mi łóżko polowe tu, w tym pokoju, i tej nocy jakoś to będzie. Jutro pójdę do Racheliny». «Jeśli cię to urządza - odpowiedział o. Paolino - każę przygotowad ci tu łóżko, byś mogła spokojnie odpocząd». Zawołał do siebie kilku alumnów, którym polecił przynieśd łóżko i rozpalid ogieo w kominku, tak by salę nieco ogrzad. Po kolacji, kiedy nasi podopieczni udali się już spad, zeszliśmy jeszcze na chwilę na dół. W czasie rozmowy o. Paolino zwrócił się do swej siostry: «Assunto, idę do kościoła odmówid różaniec, zostawię cię tu z Ojcem Pio». «Pójdę z tobą» - odpowiedziała.
Wychodząc z sali zamknęli za sobą drzwi, a ja zostałem przy kominku. Modliłem się z przymkniętymi oczyma, kiedy nagle drzwi otwarły się i do sali wszedł jakiś starzec, opatulony w płaszcz, jaki nosili zazwyczaj wieśniacy z San Giovanni Rotondo. Przysiadł się koło mnie. Spojrzałem nao nie zadawszy sobie nawet pytania, w jaki sposób wszedł doklasztoru o tak późnej porze. Potem odezwałem się do niego i zapytałem:, «Kim jesteś? Czego chcesz?». Starzec odrzekł: «Ojcze Pio, jestem Piętro Di Mauro z ojca Nicoli, zwany Precoco». Po czym dodał: «Zmarłem w tym klasztorze 18 września 1908 roku w celi nr 4, kiedy był tu jeszcze przytułek dla żebraków. Któregoś wieczoru, kiedy leżałem w łóżku, zasnąłem z zapalonym cygarem i spaliłem się. Przychodzę z czyśdca. Mogą mnie wybawid modlitwy. Bóg pozwolił mi tu przyjśd, aby prosid Ojca o ratunek». Wysłuchawszy go powiedziałem: «Bądź spokojny, jutro odprawię za ciebie Mszę świętą». Wstałem i odprowadziłem go do bramy klasztornej. Nawet nie przeszło mi przez myśl, że brama była zamknięta na klucz. Otworzyłem ją i pożegnałem dziwnego gościa. Plac, przykryty śniegiem, tonął w świetle księżyca. Mężczyzna nagle zniknął mi z pola widzenia, jakby się rozpłynął w powietrzu. Ogarnął mnie strach, zamknąłem pośpiesznie bramę i wszedłem do sali. Z przerażenia o mało, co nie zemdlałem. O. Paolino wraz ze swą siostrą wrócił do sali, a ujrzawszy mą bladośd, pomyślał od razu o jakiejś mojej dolegliwości. Ojciec Paolino odprowadził mnie do celi. O spotkaniu ze zmarłym nie powiedziałem mu ani słowa. W kilka dni po odjeździe swej siostry o. Paolino spytał mnie, co przydarzyło mi się owego wieczoru. Opisałem mu wszystko w najdrobniejszym szczególe, po czym dodałem: «Nie mogłem wtedy powiedzied przy twojej siostrze, że zjawił mi się właśnie w Sali hospicjum duch zmarłego. Gdybym to uczynił, bałaby się tam spad». Ojciec Paolino zaraz poszedł do archiwum, by sprawdzid wszystko to, co usłyszałem od zjawy. Księgi rejestracyjne potwierdziły prawdziwośd mojej opowieści".

W pewnej chwili wieczorem przyszła do mnie jedna ze zmarłych Sióstr,317 która już przedtem była u
mnie parę razy; jak ją widziałam pierwszy raz w stanie bardzo cierpiącym, a później stopniowo w
mniejszych cierpieniach, a w ten wieczór ujrzałam ją szczęściem promieniującą, i powiedziała mi, że
już jest w niebie; i powiedziała mi, że Bóg doświadczył tym utrapieniem dom ten dlatego, że Matka
Generalna318 poddała się wątpliwościom, jakoby nie dowierzając temu, com powiedziała o duszy tej.
Ale teraz na znak, że dopiero teraz jest w niebie, Pan Bóg będzie błogosławił domowi temu. Potem
zbliżyła się do mnie i uścisnęła mnie serdecznie i powiedziała: Już muszę odejść. — Zrozumiałam, jak
ścisła jest łączność tych trzech etapów życia dusz, to jest ziemia, czyściec, niebo.319

Wierzycie, że na Ziemi można spotkać dusze zmarłych osób? Sporo moich znajomych w to wierzy, chciałbym poznać Wasze opinie na ten temat

btw. jesteście Katolikami i wierzycie w duchy? To nie grzech przypadkiem?