Czy Vaticanum II jako źródło Magisterium zwyczajnego nie jest nieomylny?
Czasem spotyka się twierdzenie, że Vaticanum II jest nieomylne, chociaż było tylko soborem duszpasterskim. Nawet jeśli nie wydało żadnych aktów nadzwyczajnego Magisterium, to cechuje go rzekomo – jako źródło zwyczajnego Magisterium – nieomylność, skoro na Soborze byli obecni prawie wszyscy biskupi świata. Poza tym ekumenizm i wolność religijna są dzisiaj jednomyślnie głoszone przez biskupów całego świata, co byłoby jakoby także wykonywaniem Magisterium zwyczajnego.
Jednakże w tej argumentacji zapomina się, że do nieomylności, nawet jeśli chodzi o Magisterium zwyczajne, konieczna jest nie tylko ciągłość w przestrzeni, ale także w czasie. Nauczanie, które przez długi czas wszędzie w Kościele uważane było za przeciwne wierze i antykościelne, nie może w ten sposób nagle stać się normą wiary, nawet jeśli prawie wszyscy biskupi są jego zwolennikami. Tak jest w przypadku wolności religijnej i ekumenizmu. Te doktryny zawsze były Kościołowi całkowicie obce i przez ostatnie dwieście lat były co rusz potępiane. Z większą słusznością można zatem stwierdzić, że potępienia wolności religijnej i ekumenizmu są – jako Magisterium zwyczajne – nieomylne.
To, że Vaticanum II nie należy się nieomylność, podkreślił w 1988 r. wyraźnie kardynał Ratzinger. Powiedział on: „Wiele czynów stwarza wrażenie, jakoby po Vaticanum II wszystko było inaczej, a to, co było wcześniej nie obowiązywało (...) albo miało ważność tylko w świetle Vaticanum II. (...) Prawdą jest, że Sobór sam nie ogłosił żadnego dogmatu i pragnął się wyrażać w niższej randze jako czysty sobór duszpasterski, pomimo to wielu interpretuje go tak, jakby był prawie superdogmatem zabierającym ważność wszystkiemu innemu”54. To jest właśnie nieuczciwa gra, w którą grano przy pomocy Vaticanum II. Podczas Soboru podkreślano jego czysto duszpasterski charakter, aby nie musieć wypowiadać się precyzyjnie w kwestiach teologicznych, a po Soborze wysuwa się go na pierwszy plan, tak jakby był jedynym soborem w historii Kościoła, posiadającym rzeczywiste znaczenie. Istotnie, w oficjalnych i nieoficjalnych oświadczeniach cytuje się dzisiaj prawie zawsze tylko Sobór Watykański II i posoborowych papieży, natomiast wcześniejszym soborom i oświadczeniom papieży pozwala się ulec zapomnieniu.

Jakie są główne błędy Soboru?
Dwoma najzgubniejszymi błędami Soboru są wolność religijna i ekumenizm. W kolejnych rozdziałach będą one szerzej omówione. Do tego dochodzi nauka o kolegialności biskupów. Przerażająca jest także naiwna wiara w postęp i podziw dla współczesnego świata, które są widoczne w niektórych tekstach soborowych.
Zasada kolegialności jest skierowana przeciwko wykonywaniu władzy. Papież i biskupi nie mają już robić użytku ze swej władzy, ale kierować Kościołem w sposób kolegialny. Biskup jest dzisiaj jeszcze teoretycznie przewodnikiem swej diecezji, w praktyce jest – przynajmniej moralnie – związany postanowieniami konferencji episkopatu, rad kapłańskich i różnych innych gremiów. Nawet sam Rzym nie waży się występować przeciwko konferencjom episkopatu i najczęściej ugina się pod ich naciskiem. Tutaj zaczęła obowiązywać propagowana przez rewolucję francuską idea równości. Opiera się ona na fałszywej doktrynie Rousseau’a, który zaprzeczał istnieniu ustanowionej przez Boga władzy i przekazał tę władzę ludowi. To stoi w sprzeczności z nauką Pisma św.: „Wszelka dusza niech będzie poddana wyższym zwierzchnościom; nie ma bowiem zwierzchności, jak tylko od Boga; te zaś, co są, od Boga są postanowione. Tak więc, kto się sprzeciwia zwierzchności, sprzeciwia się postanowieniu Bożemu” (Rz 13, 1n).
Trzy błędy Soboru: wolność religijna, kolegialność i ekumenizm odpowiadają dokładnie zasadom rewolucji francuskiej: wolności, równości i braterstwu! Przez to tym jaśniejsze jest stwierdzenie kardynała Suenensa, że Sobór jest rokiem 1789 w Kościele.
Najgorszym przykładem naiwnej wiary w postęp jest konstytucja duszpasterska o Kościele w świecie współczesnym Gaudium et spes. W zadziwiający sposób wyśpiewuje się w niej hymn chwały dla postępu nowoczesnego świata – świata, który coraz bardziej oddała się od Boga. W ustępie 12. czytamy „Wedle jednomyślnej opinii wierzących i niewierzących wszystko na ziemi jest podporządkowane człowiekowi jako celowi i szczytowemu punktowi”49, a w ustępie 57. chrześcijan wzywa się do „współpracy razem ze wszystkimi ludźmi w budowie bardziej ludzkiego świata”50. Świat, w którym człowiek jest centrum i celem wszystkiego i w którym wszyscy mają przykładać się do urzeczywistnienia raju na ziemi, odpowiada światopoglądowi masonów, ale nie chrześcijan. Według nauki chrześcijańskiej tylko Bóg jest celem wszystkich stworzeń, a prawdziwy pokój i szczęście na ziemi zaistnieć mogą tylko w takiej mierze, w jakiej ludzie zdają się na Jezusa Chrystusa i przestrzegają Jego przykazań. Sam kardynał Joseph Ratzinger nazwał z tego powodu Gaudium et spes „Anty-Syllabusem”51. Gaudium et spes jest zatem przeciwieństwem tego, co Pius IX w 1864 r. uroczyście potępił. Kard. Ratzinger powiedział też w 1984 r., że Kościół przyswoił sobie „najlepsze wartości dwustu lat liberalnej kultury”. Te wartości „*narodziły się wprawdzie poza Kościołem, ale pomimo to znalazły w nim swe miejsce”52. Jak to możliwe? Czy poza Kościołem mogą znajdować się prawdziwe wartości? Czyż Kościół nie otrzymał od Chrystusa pełni prawdy i wszelkich dóbr? Prawdziwe wartości posiadane przez liberalizm są zawarte w Ewangelii. Specyficznie liberalne wartości, jak rozpasana wolność, negacja władzy pochodzącej od Boga itp., są jako takie antychrześcijańskie. Ta nowa postawa posoborowego Kościoła wobec liberalnej kultury odpowiada osiemdziesiątemu twierdzeniu potępionemu przez Syllabus: „*Papież rzymski może i powinien pogodzić się i ułożyć z postępem, liberalizmem i kulturą nowoczesną”53.

No to kard. Ratzinger jest dla Ciebie autorytetem i przyjmujesz wszystkie jego wypowiedzi? Nie jest autorytetem - i nie przyjmujesz żadnych? Czy też przyjmujesz tylko te które Ci odpowiadają lub ewentualnie ich fragmenty?

Zapytam ponownie:



i oczekuję KONKRETNEJ odpowiedzi na te pytania