ze wierzy sie w Boga?
Mam z tym ogromny problem.

Tak, jest to problem dla nas którzy wręcz powinniśmy świadczyć, nie możemy być solą która straci swój smak.
Natomiast pytanie jest dość ogólne i ciężko cokolwiek więcej powiedzieć, czego więc oczekujesz, w jakich sytuacjach, wobec kogo, czemu ten problem się ujawnia?

Jagaa nie każdy ma z tym problem - jak piszesz Ty go masz - może powiedz coś wiecej - kiedy jest Ci trudno, przed kim itp.

przedewszystkim przed znajomymi... wiem, ze kiedy naprawde stane sie wierzaca bede szczesliwa... a teraz udaje nawet przed sama soba. Tutaj dobrze jest mi mówic o tym jak bardzo tego chce ale jestem anonimowa. Nikt mnie tutaj nie ocenia w taki sposób jaki bym nie chciała i dlatego jest mi tak łatwo sie wypowiedziec.

MOże to kwestia niskiej samooceny? Może boisz się, że powiedzą, że jesteś "głupia", że zajmujesz się takimi bzdurami - to tylko świadczy o nich źle. Widzisz, ja tu na forum nie zgadzam się z pogladami wielu osób, to nie przeszkadza mi ich lubieć. Nie jest kolegą, czy przyjacielem ten, który tylko przytakuje, ale ten, który akceptuje mnie/kocha/lubi (jakkolwiek by to nazwać) taką, jaka jestem - z moimi wadami, błedami, pogladami, które mogą być skrajnie inne. I wzajemnie.

Jagaa

To co napisałaś nie wyjaśnia wiele, raczej pogłębia problem. Zupełnie nie znam Twojej sytuacji, ale jeśli mowa jest tu o jakimś udawaniu, rozumiem że na zasadzie: nie przyznam się to mnie nie wyśmieją, to warto nad tym pracować. Dobry znajomy z definicji to człowiek, który szanuje nas, niezaleznie od naszych poglądów. Warto może zatem poćwiczyć na tych o których wiemy że nas nie wyśmieją. Ponadto jednak musisz oporacować nad sobą, bo człowiek który nie jest ugruntowany w wierze, może się bardzo przejechać, gdy zacznie o niej mówić.

właśnie chyba tego sie boje... ze powiedza "ta, która tak lubiła sie bawić, gadała głupie rzeczy[...] teraz wierzy w Boga? głupia!" i bedzie tak ,ze sobie z tym nie poradze. Niestety zyje w takim otoczeniu gdzie kpi sie z Boga.

No to masz problem z wiarą, a nie z przynaniem się do wiary. Rzeczywiście, jak człowiek udaje sam przed sobą to ciężka sytuacja...

Trzeba odróżniać udawanie przed samym sobą z chęcią osiągnięcia czegoś.

W pewnym sensie Jagaa masz dobrą sytuację. Jesteś materiałem (wybacz takie słowo, nie chce w żadnym wypadku uprzedmiatawiać) na osobę która świadczy o mocy Boga samą sobą, bez słów. Żyć tak jak żyłaś, jak rozumiem, średnio dobrze, a teraz stać się praktykującą, to jest mocne, nawet jeśli Cie wyśmieją, nawet jeśli Cie odtrącą, to nie zaprzeczą że coś w tym musi być. Wpierw jednak musisz faktycznie popracować nad tą wiarą.

Nie udawaj. Bądź sobą. Nie wstydź się, tylko wielb Pana, nawet jeśli będą się z Ciebie śmiać, nie wiedzą co tracą. Bóg jest miłością, i nie warto się od Niego odwracać. Ja się odwróciłam, przez 3 lata żyłam bez Boga, wiele błędów przez to popełniłam, a teraz nie potrafię sobie wybaczyć, że go odrzuciłam.
Bądź silna, pamiętaj że Bóg jest zawsze przy Tobie.

Dla mnie to dziwne, bo uważam, że wiara/niewiara to rzecz ważna dla człowieka. Nawet jesli ktoś wybierze wiarę, która wydaje nam się absurdalna, nie powinno to być powodem kpin. W naszym chrześcijańskim w większości społeczenstwie /jakkolwiek wygladałoby praktywkowanie tej wiary/ dziwna może wydawać się wiara np. w olimpijski, egipski, czy gemański panteon Bogów, czy święte, blaszane wiaderko obfitości trzymane na honorowym miejscu w domu, jednak dla wierzącego jest to jego wiara, jego świętość i należy to uszanować.

To chyba przez cały dzień musiałabym chodzić i mówić "moje uszanowanie", "moje uszanowanie"...

Uważam jednak, że istnieją wiary nie zasługujące na szacunek.

Na przykład wiara, że jak się pozabija żydów (albo burżujów), to świat od razu będzie dużo lepszy.

Także samo wyznawanie pewnej wiary może budzić szacunek lub nie.

Są katolicy, których szanuję i są tacy, których nie szanuję. Jedni nie ukrywają trudności swej wiary i zdają sobie sprawę z jej nieoczywistości. Inni te nieoczywistości klajstrują jakimiś formułkami i upierają się do upadu przy sprawach nie do obrony (np. "dowody" na istnienie Boga).

Jeżeli żyjesz i postępujesz wbrew temu czego wymaga Bóg, to rzeczywiście możesz być anty świadectwem.

Jeżeli wierzysz w Boga na takiej samej zasadzie jak diabeł --który przecież też w Boga wierzy-- to nie dziwie się lęku.

Gdyby jednak lęk podyktowany był niedojrzałością duchową to jeszcze wszystko przed Tobą.

Człowiek nawrócony powinien zerwać z dotychczasowym życiem--jeżeli było grzeszne.Powinien również zerwać z osobami,które mogą nas sprowadzić na manowce.

Sama musisz przeanalizować skąd bierze się Twoja niepewność i lęk.

Życzę rozeznania i pokoju serca.

Zgadzam sie, zanim zostanie się wierzącym, trzeba być człowiekiem i nie zapomnieć o tym wyznając jakąkolwiek wiarę.



A ja uważam, że niekoniecznie klajstrują, żeby coś ukryć, najczęsciej zwyczajnie nie zdają sobie z tego sprawy, a dowody na istnienie Boga, im wiara dostarcza wystarczających dowodów i trudno z tym dyskutować, bo to subiektywne doświadczenie. Nie widzę powodu, by ich nie szanować.