"Kompleks małego hipokampu" to blog młodego człowieka, któremu choroba zabiera resztki sił, wiary, nadziei i miłości... ale czy do końca? Czy można kochać i wierzyć, jednocześnie zmagając się z chorobą psychiczną?

[img]://republika.pl/blog_rl_3467525/4037856/tr/kompleks_blogiem_roku.jpg[/img]


Mój blog

http://hipokamp.blog.onet.pl/

bierze udział w największym konkursie polskiej blogosfery - Blog Roku 2009.

Zdecydowałem się na zgłoszenie blogu do konkursu nie tyle ze względu na nagrody, ale okazję do promocji mojego miejsca w sieci. Wiem, że mój pamiętnik i opis walki z chorobą jest potrzebny nie tylko ludziom chorym i każdy może w nim znaleźć coś dla siebie.

Potrzebna mi Twoja pomoc!

Zagłosuj na "Kompleks małego hipokampu"
wysyłając SMS (nawet kilka, ale z różnych numerów) o treści A00100 pod nr telefonu: 7144

Liczy się każdy głos!

Koszt SMS to zaledwie 1,22 zł, a dochód z głosowania zostanie przeznaczony na cele charytatywne.

Przekaż tę wiadomość Twoim znajomym (podając link blogu, wklejając plakat)!



Głosowanie w I etapie trwa do dnia 21 stycznia.

[Nie jestem przekonany czy takie ogłoszenia zarobkowe są tu na miejscu - WIST]

Ciekawe, czy i jak się rozwinie wątek

Selgrado, jestem gotowy do dyskusji...

Jakoś nie ma chętnych do rozmowy...

Co prawda nie czytałem wszystkich Twoich artykułów, ale zastanawia mnie jedno: czy ten blog ma być niejako jakąś terapią..., no chyba, że choroba przyszła później.
Wiara pomaga przetrwać w różnych ciężkich okresach, również tych chorobowych, jednak nie orientuję się, czy przy poważniejszych schorzeniach niż depresja, a jeszcze nie schizofrenia, może pomóc, aczkolwiek myślę, że może mieć znaczenie.
Nie wiem, czy dobrze to zrozumiałem?

Nie trzeba czytać wszystkiego.
Najpierw zachorowałem, później wpadłem na pomysł, żeby opisywać moje zmaganie z chorobą na blogu.



Czy pisanie jest jakąś formą terapii? Myślę, że tak, ale na pewno właściwej terapii nie zastępuję.
Zależy co rozumiesz przez pomoc? Czy ma wyprosić cud uzdrowienia? Jezus nie wszystkich uzdrawiał, choroba i śmierć Łazarza była po to, by się objawiły dzieła Boże.
Nie wiem, czy mam wiarę, ale relacja z Bogiem, szczególnie z cierpiącym Chrystusem, pozwala mi dziękować za życie, walczyć z tym, na co mam wpływ, a akceptować to, czego zmienić nie mogę. Mój blog jest, myślę tak sobie, historią, jak choroba, cierpienie może dać człowiekowi wiarę.

Wspominając o wierze, nie myślałem o cudach uzdrowienia, ale raczej tym, że wiara w Boga i relacje z Nim, pozwalają uwierzyć w siebie mimo przewlekłej choroby i przez to też wchodzic w swoje pasje i zainteresowania i jak sam już napiasałeś - dziękować za życie, walczyć z tym, na co wpływu nie mamy i zarazem akceptować to, czego zmienić nie możemy

oj LUC nieładnie! wlazłeś nawet na grono depresja i tam to też wkleiłeś - nie tylko tam, sorki ale śmierdzi mi to czymś.

tutaj jest mój wątek:
viewtopic.php?f=27&t=23693

Zaqu, jestem forumowiczem grona depresja od wielu lat... Chyba mogłem skorzystać z okazji, prawda? Wklejanie linków i rozmowa o nich nigdzie nie jest zakazana, ani tu ani na gronie?

Chyba mogę się podzielić się tym, że startuje w konkursie tam, gdzie zaglądam od czasu do czasu?

Ok, spoko, ale to z Sms'ami mi sie nie podoba, to nie miejsce na takie naciąganie dla własnej korzyści, co na tym zyskasz, sławny będziesz ? Twoje życie stanie się lepsze ? Nie sądze :/

Dobre pytania.

Po pierwsze nie naciągam, bo ja z SMS zysków nie mam. Zarabia operator, a reszta idzie na cele charytatywne.

Startuje w konkursie dla popularności - nie mojej, ale blogu. Robię to dla tych wszystkich, którym moje zapisane zmagania mogą pomóc. Na sławie mi nie zależy, bo to poważny ciężar dla osoby chorej. Ten konkurs nie zmieni mojego życia, ale może zmieni czyjeś, bo ktoś się dowie o moim blogu i np. wybierze się ze swoimi problemami do psychiatry czy znowu podejmie walkę z chorobą (co już się zdarzało czytelnikom pod wpływem lektury mego blogu).

Nie mam może jakiegoś szczególnego poczucia misji, ale kiedy ludzie czytają moje zapiski ze łzami, albo obcy ludzie traktują, przez to, co przeżywam, jako kogoś bliskiego... to skłania do refleksji, że przecież mój blog może być potrzebny nie tylko mnie...

Poczytam twój blog z ciekawości za jakiś czas, mimo iż nienawidzę blogów

Przez doświadczanie cierpienia związanego z chorobą można równie dobrze maksymalnie pójść w wiarę jak i na całego od niej odejść. To zależy od subiektywnych interpretacji swojej sytuacji w życiu. Znam wielu chorych psychicznie i reprezentują oni całe spektrum zaangażowania się w kwestię wiary. Co więcej duża bądź mizerna religijność same w sobie potrafią tych ludzi uszczęśliwiać w ich bólu jak i równie dobrze dodatkowo dołować i niszczyć. Takie oto dane posiadłem z osobistych relacji wielu chorych psychicznie , z którymi miałem przyjemność rozmawiać. To są ich własne oceny roli wiary w swoim życiu.