i czego oczekiwał tak naprawdę gdy w grobach współplemieńców pozostawiał kwiaty, jedzenie, a nawet inne rzeczy. Być może cała jego wiara to lęk przed śmiercią był?

O ile był mądrzejszy od człowieka współczesnego z jednej strony, a z drugiej to zdanie wielu "TAM NIC NIE MA".

Skąd to się bierze czy raczej wzięlo?

Nie wiadomo i nie ma sposobu by się tego dowiedzieć.

W to samo co dzisiejsze szympansy, z tym, ze bardziej.

Ciekawe pytanie, ale możemy tylko spekulowac na ten temat. Istnienie jakiegoś prymitywnego systemu grzebania zmarłych napewno jest wymowne. Czy był to jednak wyraz tęksnoty, czy rodzaj uhonorownia zmarłego, a może nawet wyraz jakiejś pierwotnej wiary w życie poza grobowe jest dla nas nieosiągalne do zrozumienia.


Skąd ten pomysł że był mądrzejszy?

Żegnamy filozofkę, która miała nie wracać, ale wróciła bo zmieniła zdanie.

Człowiek pierwotny był mądrzejszy od współczesnego w pewnym sensie.
To znaczy miał umysł bardziej intuicyjny, a mniej racjonalny.
A to przed wszystkim umysł intuicyjny podpowiada wiarę w życie nadprzyrodzone czego racjonalna częśc umysłu często nie jest w stanie zaakceptowac.

Człowiek pierwotny przeczuwał istnienie życia po śmierci.
Powiedziałbym nawet więcej.
Pierwotny człowiek mógł wierzyc w Boga.
Tyle, że dla niego Bóg był początkowo Słońcem, wiatrem, piorunami itp.
Inaczej nie mógł Go sobie wyobrazic, ale podejrzewał, że Bóg jest.

A to ciekawe.
A co z jego poprzednikiem - Człowiekiem z Cro-Magnon, który opiekował się rannymi członkami swojej grupy, ale po śmierci zostawiał ich tak jak umarli?.
A jak się ma Twoja wypowiedź do człowieka pierwotnego Homo Erectus - poprzednika człowieka z Cro-Magnon?

Co z jego poprzednikami?
To samo.
Tyle, że idąc dalej wstecz, coraz słabszy jest rozdział pomiędzy bytem i świadomością.
Im bardziej pierwotny człowiek, w tym większej jedności siebie samego ze światem i z Bogiem doświadcza, ale sobie tego nie uświadamia w kategoriach racjonalnego rozumu.

Hm. To co piszesz jest ciekawe.
Homo Erektus miał podobną świadomość jak niedźwiedź, a Człowiek z Cro-Magnon – sądząc po pozostawianych zmarłych – raczej nie uświadamiał sobie jedności z Bogiem.
Czy w świadome doświadczanie jedności z Prawdziwym Bogiem zaczęło się dopiero od Abrahama?

Paradoksalnie, wraz z rozwojem świadomości człowiek zaczął zdawać sobie sprawę w oddzielenia od Boga i ten stan się pogłębiał.
Człowiekowi pierwotnemu (podobnie jak niedźwiedziowi) daleko do takiej konkluzji.
Na pewno na którymś etapie rozwoju człowiek zaczął pragnąć, aby odzyskać tę pierwotna jedność.
Czy Abraham był pierwszym mistykiem?
Nie wiem.
To natomiast, że człowiek pierwotny nie grzebał zmarłych, to dowód na to, że tkwił on w jedności z Bogiem w większym stopniu niż człowiek myślący, choć sobie tego nie uświadamiał.
Człowiek pierwotny, podobnie jak zwierzęta, nie grzebią zmarłych, bo nie przeżywają śmierci jako bolesnego końca - jest to dla nich raczej czymś zupełnie naturalnym. Tak naturalnym jak samo życie.

Twoją odpowiedź czytałem kilka razy i przyznam, że jestem pod wrażeniem. Właściwie mogę powiedzieć to samo innymi słowami

Gdyby ubrać Homo Erektusa w garnitur i wystawić na ulicę pewnie nikt nie zorientowałby się, że to przedstawiciel innego gatunku. My Homo Sapiens różnimy się od Homo Erektusa w głównej mierze (to duży skrót, bo nie tylko) zdolnościami naszych mózgów. Homo Erektus wytwarzał swoje prymitywne narzędzie nie udoskonalając ich przez milion lat. Szansa na ich udoskonalenie była taka sama jak to że ptaki wpadną na pomysł i przykryją swoje gniazda strzechą.
W kolejnym kroku ewolucji – Człowiek z Cro-Magnon różnił się od nas tym, że jego mózg postrzegał świat takim jakim był. Mózg tego naszego przodka ograniczony był brakiem wyobraźni. Nie był zdolny do wytworzenia myśli abstrakcyjnej. Dopiero człowiek współczesny posiadł mózg zdolny do wyobrażania sobie czegoś, czego nigdy nie widział na oczy. Zaczęła rozwijać się pierwsza sztuka w postaci malowideł naskalnych i pierwsze wyobrażenia sił nadprzyrodzonych ukrytych w siłach natury. Człowiek współczesny dzięki swojej zdolności pojmowania świata rozumiał prawa rządzące przyrodą coraz lepiej, więc kulty sił natury ewoluowały. Dalej powstały wyobrażenia o bardziej wyszukanych bóstwach, które odpowiedzialne były za konkretną rzecz i tak zaczęły rozwijać się pierwsze religie politeistyczne a po nich człowiek rozwinął wiarę w jednego Boga.
I w tym miejscu wstawiłbym Twoje słowa „.. na którymś etapie rozwoju człowiek zaczął pragnąć, aby odzyskać tę pierwotną jedność (z Bogiem)”.

Jednak równolegle z człowiekiem współczesnym współistniał drugi gatunek człowieka - Neandertalczyk, który wcale nie jest naszym przodkiem. Jemu nie było dane odzyskać pierwotnej jedności z Bogiem tak jak Homo sapiens sapiens. Nie rozumiem, dla czego nie było mu dane osiągnąć tej jedność z Bogiem i dla czego - z punktu widzenia religii - jeden z gatunków ludzkich musiał wyginąć.

Homo neanderthalensis podzielił los tysięcy innych gatunków, którym nie dane było skorzystac z "dobrodziejstwa" ewolucji i oczekiwania na swój sukces rozwojowy.
Co spowodowało regresję u Neandertalczyka?
Jest wiele niepewnych teorii.

W ostatnich latach pojawiła się pewna hipoteza, potwierdzona w jakimś stopniu dorobkiem medycyny.
Chodzi mi o badania australijskiego lekarza i noblisty Ecclesa.
Mianowicie, że impuls dla rozwoju ludzkiego mózgu przyszedł ...z zewnątrz, że to posiadanie przez człowieka duszy/świadomości wpłynęło na ten niezwykły fenomen jakim był wybuchowy rozwój intelektu u jednego tylko gatunku w świecie zwierząt.
Zwykle zakładamy odwrotny scenariusz, że to jakoby rozwijający się ewolucyjnie mózg dał nam taką a nie inną świadomośc, że jest ona pochodną biologicznej struktury tego organu.

Byc może ludzka dusza dana była jednemu gatunkowi i to spowodowało jego cywilizacyjny awans, a nie dana drugiemu, któremu pozostała dusza zwierzęca.
Historia stworzenia zna przecież wiele takich "niesprawiedliwości" (vide Jakub vs. Ezaw). Może określenie naród wybrany ma inne, głębsze niż przyjmujemy, znaczenie?

Mało na ten temat wiadomo...

Eccles swoje stanowisko dualistyczne zajął z uwagi na swój światopogląd i wyraził swoją teorię jako osoba, nie jako naukowiec. Kiedy bowiem przemawia jako naukowiec, stwierdza: "Nie potrafię naukowo wyjaśnić jak myśl może prowadzić do działania".

Wśród słów wielu krytyków teorii Ecclesa można spotkać takie sformułowania:
-„Eccles nie powiedział na czym polega…”
- „…autor nigdzie nie wyjaśnił…”
- „Tymczasem Eccles beztrosko stwierdza…”
- „Eccles zapewnia, że przedstawiona przez niego hipoteza ma charakter naukowy, bo
bazuje na danych empirycznych i nadaje się do testowania. Są to zapewnienia na
wyrost – nie jest ona oparta na żadnych danych empirycznych, tylko na dowolnej
interpretacji pewnych stwierdzonych empirycznie korelacji”
- „Eccles twierdzi też, że jest to hipoteza o wielkiej mocy wyjaśniającej (of great explanatory power). Cóż, pozazdrościć dobrego samopoczucia”
- „Ale czy to przystoi poważnemu i poważanemu uczonemu? Widocznie Eccles sądzi, że w dyskursie filozoficznym obowiązują inne standardy dobrej roboty niż w nauce.”
I można by tak przytaczać i przytaczać… Łagodnie mówiąc teoria Ecclesa jest bardzo kontrowersyjna i mało ma wspólnego z nauką.

Temat istnienia duszy jest bardzo ciekawy, bo jest to jedna z ważniejszych kwestii w wierze. Po śmierci umiera ciało a nieśmiertelna dusza je opuszcza. Znane są nawet relacje ludzi, którzy twierdzą, że doświadczyli oderwania się od ciała w czasie śmierci klinicznej. Neurolodzy uważają jednak dość powszechnie, że podobne efekty, są zwykle powodowane silnym pobudzeniem określonych fragmentów mózgu i mogą być z powodzeniem wyjaśniane w racjonalny sposób. Podobne efekty występują czasami wśród chorych na epilepsję a dość często występują po zażyciu etaminy. Z naukowego punktu widzenia doświadczenia poza ciałem odbywają się tylko w obrębie ludzkiego mózgu.

Nawet Biblijna historia stworzenia o której piszesz poddana jest twardej i mocnej krytyce.

mikkel sądzę że człowiek pierwotny, powiedzmy jako przykład Neandertalczyk, miał bardzo racjonalny umysł, gdyby tylko siedział i malował, oraz grzebał zmarłych to długo by nie pociągnął. A to co podejrzewał nie jest nam dostępne, można sobie oczywiście domniemywać, ale niewiele możemy napewno powiedzieć. Istnieją sugestie że niektóre z malunków naskalnych miały charakter magiczny, więc w połaczeniu z chowaniem zmarłych z różnymi artefaktami, możemy przypuszczać że miał zdolnośc myślenia abstrakcyjnego, ale to nie przysłaniało mu konieczności przetrwania.

Natomiast nadal nie rozumiem w jakim sensie miał by być mądrzejszy od człowieka współczesnego? Można sobie ponarzekać na laicyzacje, ale nie zmienia to faktu że dziś sfera ducha jest o wiele bardziej rozwinięta pod każdym względem. Jeśli ktoś sądzi że dziś wszyscy ludzie sa naprawdę racjonalni, że wogóle sięgają po umysł w celu poznani czegoś to gratuluje wiary w ludzi

Sprawa ewolucji jest bardzo żywa. Polecam (dla mnie trochę szokujący) artykuł - fragment książki J. Exc. ks. biskupa Olivera Oraveca: PRAVDA O CIRKVI (pełny tytuł w tłumaczeniu polskim: PRAWDA O KOŚCIELE. Czy Jan Paweł II jest katolikiem? Czy Watykan jest centrum Nowej sekty?), wydanej w 1998 r.

http://www.ultramontes.pl/jp2_a_ewolucja.htm