Mówiąc szczerze wyczuwam tu zakamuflowaną prowokacje, dość niesmaczną zresztą. Trudno mi uwierzyć, że jest to pisane na poważnie.

Bracia Kaczyńscy nie pasują do tego typu "politykowania". Stąd brak PR, częste niezręczności i "wpadki", szorstkość sądów i wypowiedzi. Stąd też decyzja Jarosława o kandydowaniu: Lech nie dokończył swojej misji. Jarosław nie dąży do zapewnienia sobie posadki.

Abstrahując od poglądów bliźniaków - myślę że decyzja Jarosława była do przewidzenie.

Pytałam na poważnie.
Szczerze wierzę, że Bóg ingeruje w nasze losy i ma kontrolę nad wszystkim.
Nie dopuszczam możliwości, że Pan Bóg nie wiedział o tym wypadku albo, że wypadek nie był za jego przyzwoleniem.
Pan Bóg musiał mieć w tym swój cel ale nie wiem jaki. Najwyraźniej chciał powiedzieć "nie chcę pisu w rządzie".
To tylko moja interpretacja.

Ale czy wiara jest łatwa? Czy wobec braku Bożej interwencji pośród najokropniejszych ludzkich dramatów mogę ostatecznie i jasno powiedzieć, że moja wiara jest słusznym wyborem? Wystarczy się zastanowić nad śmiercią dzieci, aby koncepcja wszechmogącego i dobrego Boga wydała się fantasmagorią. (...) moja wiara waliła się, podnosiła i znów chwiała. Któż z wierzących w obliczu milczenia Boga nie doświadcza wątpliwości, buntu, a nawet rozpaczy?

Gdy tryumfujący Hitler rósł w siłę, Bóg milczał. W straszliwy sposób doświadczył tego luterański biskup Dietrich Bonhoeffer, który na kilka miesięcy przed śmiercią w hitlerowskim obozie koncentracyjnym powiedział: "Bóg pomaga nam dopiero wówczas, gdy jest bezmocny i słaby. >Chrystus wziął na siebie nasze słabości i nosił nasze choroby< - zdanie to jasno wskazuje, że Chrystus nie pomaga nam swoją wszechmocą, ale swoją słabością i cierpieniem. Tylko cierpiący Bóg może pomóc".

Czytałam te linijki wiele razy. Brzmią dla mnie jak spisany ciepłą jeszcze krwią testament wyznającego wiarę męczennika, a nie jak chłodne abstrakcje powstałe na biurku teologa. Wizja Bonhoeffera bardzo mi pomogła w pogodzeniu z sobą spraw, które wydają się nie do pogodzenia. Bóg, który w Chrystusie przyjął ludzką naturę, włącza słabości człowieka w swoje bóstwo. Cierpienie, rozpacz, upadek zaczynają odtąd dotyczyć Boga, zostają przez Niego przyjęte. Może się rozpocząć dzieło odkupienia, ponieważ ani zło, ani śmierć nie są już oddzielone od Bożego życia.

s. Emmanuelle, "Wyznania zakonnicy", Kraków 2009, s. 257

Skoro Pan Bóg dopuścił, podkreślam, że nie zabił, tylko dopuścił do uśmiercenia całej ekipy pisu.