Mam problem z tą kwestią: jeśli osoba. która poświęciła życie dla poszukiwania tej Jedynej/Jedynego umiera przed spełnieniem tego pragnienia, to czy żal pozostanie z nią nawet w Niebie?

Trzeba byłoby tu zastanowić się, czy Miłość Boża zaspokaja potrzebu kontaktu z drugim człowiekiem, w którym jesteśmy zakochani?
Czysta teoria, ale ciekawe pytanie.

Ja jestem zdania, że w Niebie, wszystkie te nasze ziemskie wydawałoby się najważniejsze sprawy, wydają się zwyczajnie malutkie i przestają być istotne. Dostajesz nowe życie i pełnię szczęścia jakiej żaden jedyny/jedyna na ziemi dać Tobie nie może.

W którejś z ewangelii jest, że Jezus powiedział, że w niebie nie będzie mężów i żon. Masz raczej stanowić jedność z Bogiem, etc, etc.

Jak dla mnie to trochę dziwna konkluzja, przecież nasze życie nie zaczęło się i bynajmniej nie skończy się na Ziemi. Życie jako takie ma znacznie szerszy wymiar, a Ziemia to tylko jeden z etapów naszego rozwoju (naszego człowieczeństwa) a właściwie samej duszy. To ona gra tu pierwsze skrzypce a Ziemia i fizyczne ciało to tylko jej narzędzia, dzięki którym może doświadczać, czyli to epizod w dziejach duszy.

Źródłem wszelkiej miłości jest Bóg a więc naszej także, chociaż my jako ludzie dysponujemy tylko pewną jej cząstką. A więc nie ma się czym martwić jeśli nie znajdziemy tej drugiej ziemskiej połówki bo tą duchową i tak każdy z nas posiada, od zawsze (inaczej być nie może). Ziemskie pokrewieństwo oraz zawarte tu przyjaźnie dla duszy mają drugorzędne znaczenie, dla niej ważniejsze jest powinowadztwo dusz a to znacznie szerszy krąg niż ten ziemski. Wyobraźmy sobie że jesteśmy już któryś raz na Ziemi (reinkarnacja), w takim razie nasuwa się oczywiste pytanie kto jest naszymi rodzicami czy partnerami życiowymi? A no właśnie, „tam” nie ma naszych rodziców czy współmałżonków tam jest powinowadztwo dusz, a wiec tych które realizują wspólne cele, mają podobne zainteresowania oraz drogi rozwoju duchowego.

"W niebie nie będzie mężów i żon", ale cokolwiek człowiek w sobie tam przyniesie, nadal tam będzie. Przyniesiesz żal - będziesz go miał. Niebo oferuje poczucie szczęścia, możesz je sobie wziąć. Nikt tam nie będzie nikogo zmuszał do niczego - ani do bycia szczęśliwym, ani do porzucania ciężarów przyciągniętych z życia. Masz wolną wolę.

Ktoś ciekawie napisał o umieraniu:
>>>Co dzień, co godzinę widzimy tysiące ludzi przechodzących na „tamten brzeg" na zawsze, a nie możemy przyjść im z pomocą, gdyż nie posiedli za swego życia ziemskiego sztuki umierania i przychodzą nie przygotowani, niby rozbitkowie, których burza wyrzuciła na ląd.
Tak oto samotni błąkają się dalej wciąż w pobliżu „brzegu" morza, które ich przynajmniej w ich uczuciach łączy jeszcze z opuszczoną fizyczną stroną bytu, aż wreszcie niby „magnetycznie" przyciągnięci odkrywają jedno z owych małych „królestw nadbrzeżnych"; jedną z tych najniższych sfer duchowej strony wszechświata, nieuchwytnej dla zmysłów ziemskich, a odpowiadającej ich wyobrażeniom, tęsknotom i nadziejom żywionym za fizycznego życia ziemskiego. A wówczas wyobrażają sobie, że odnaleźli swe „niebo", tym bardziej, że tak samo sądzą wszyscy inni, których tam spotykają.<<<

Wszystko się zgadza, można jeszcze dodać, że jeśli przyniesie ze sobą piekło to będzie miał piekło, chociaż nie wieczne