Ufać ludziom, a może tylko Bogu?

Sophiee

Komu wierzyć? Czy w ogóle warto ufać ludziom?
Mam nadzieję, że słowa tutaj zawarte nikomu nie ubliżą, a jeśli tak się stanie - przepraszam.
Pragnę podzielić się z Wami moimi spostrzeżeniami na temat religii i wiary.
Moi rodzice wychowali mnie w taki sposób, abym miała całkowicie wolną drogę wyboru.
Do dzsiaj zastanawiam się czy dobrze zrobili, bo wziąż się miotam, ale na pewno nie chcieli źle.
Mój tata - Świadek Jehowy, a moja mama - Katoliczka niepraktykująca często się spierali, co jest właściwe, więc przyglądałam się temu z zaciekawieniem.
Sądzę, że już od urodzenia miałam w sobie jakiś zalążek wiary w Boga, od zawsze interesowałam się jego istanieniem i podziwiałam świat - jedno z jego dzieł.
Przyznam, że moje problemy zaczęły się kiedy poszłam do szkoły. Dzieci wypytywały mnie jakiej jestem wiary i kompletnie nie wiedziałam co im powiedzieć.
Postanowiłam uczęszczać na religię - byłam niezwykle ciekawa tego, co będzie mówiła nam katechetka na temat Boga, zresztą było to przecież w ramach lekcji.
Zawiodłam się, niestety. Lekcje polegały jedynie na wyuczeniu modlitw na pamięć, a ja nawet nie byłam pewna, czy pójdę do I Komunii Świętej.
Katechetka dowiedziawszy się o mojej niepewności zaczęła być dla mnie okropnie niemiła, zresztą dla reszty także - jeśli ktoś źle wypowiadał modlitwę.
Zaczęło się od ciągłęgo wstawiania mi jedynek - poprosiłam, więc tatę, aby wypisał mnie z lekcji religii. Tak też się stało.
Od tamtej pory nie poddawałam się, dalej szukałam odpowiedniej ścieżki. Pragnęłam znaleźć kogoś, kto chciałby ze mną porozmawiać na temat Biblii i wiary.
Nie znalazłam żadnego kompetentnego katolika, więc zaczęło się od rozmów z moim tatą, który był wierny ideom Świadków Jehowy.
Odwiedzało go starsze małżeństwo, które miało najdłuższy staż w zborze. Byli bardzo mili, więc dołączałam się do ich spotkań.
Nie rozmawialiśmy tylko na temat Boga, ale także o przyrodzie, zwierzętach. Przyznam, że byłam bardzo zadowolona. Zawsze mnie wysłuchiwali.
Zaczęłam chodzić na zebrania do zboru, brałam także studium. Byłam niezwykle podekscytowana, bo ich usposobnienie i wiara były niesamowite - jak nigdzie indziej.
Pojechałam także na jedno ze zgromadzeń, atmosfera była bardzo przyjemna. Nigdy nie uważałam Świadków Jehowy za sektę. To pojęcie według mnie oznacza manipulację
i wykorzystywanie ludzi, a z tym się w zborze nie spotkałam. Nawet tzw. jałmużna - nie słyszałam o niej, skarbonka po prostu sobie stała i każdy wrzucał tyle ile chciał i kiedy chciał.
Kiedy byłam członkiem zboru, chociaż nieformalnie, ponieważ nie dostąpiłam chrztu zaczął się burzliwy okres w moim życiu. Do zborów przychodziły raczej rodziny, ja wciąż czułam się samotna
i nie miałam żadnego wsparcia ze strony bliskich. Znajomi także odciągali mnie od wiary, w pewnym momencie po prostu się odłączyłam i nie widywałam się ze ŚJ.
Wiele osób, a w tym także mój chłopak wciąż mówili, że ŚJ to sekta. Zaczęłam więc czytać im wersety, oni czytali mi swoje z Biblii Tysiąclecia.
Od tamtej pory jestem zagubiona. Doszłam do wniosku, że nie mam nic na swoją obronę. Pytano mnie dlaczego ŚJ zmienili wiele wersetów w Biblii? - Nie wiedziałam.
Dopiero po analizie wielu przekładów dowiedziałam się jak bardzo te zmiany są drastyczne. W wielu miejscach całkowicie zmieniają znaczenie.
Wciąż zastanawiam się który przekład mówi prawdę? Który jest prawidłowy? Przecież w Biblii jest napisane, że istnieje tylko jedna religia prawdziwa. Tylko która?
W dzieciństwie nie bywałam w kościele, a więc postanowiłam, że zacznę tam uczęszczać. Łaknęłam wiedzy. Skontaktowałam się z katechetą, byłym zakonnikiem,
który przekazał mi książkę o wierzeniach i historii Świadków Jehowy. Przeczytałam - byłam zszkowana. Z tej książki wynikało (każdy argument był potwierdzony datą i numerem czasopisma ŚJ),
chociaż nie sprawdzałam, bo te numery były stare, że sam założyciel tej religii miotał się, przynależał do różnych ruchów religijnych - podobnie, jak ja, ale to nie było chyba niepokojące dopóki
nie dowiedziałam się o sprzedawaniu jakiegoś magicznego zborza, wyznaczaniu dat końca świata i oczekiwaniu na nie w białych szatach, wybudowaniu wilii dla zmartwychstałych i wielu zmianach w poglądach.
Zaniepokoiłam się i zmartwiłam jednocześnie. Nadal nie mam pojęcia, czy wierzyć w Trójcę Świętą? Gubię się w tłumaczeniu tychże fragmentów. I czy Jezus był Bogiem? To jest pogmatwane.
Skąd mam wiedzieć, czy każda religia nie przetłumaczyła sobie Biblii na swój własny sposób? Jak mam zaufać ludziom?
Jak już wspomniałam - chodziłam do kościoła. To przykre, ale tam nie poczułam żadnej więzi z Bogiem, ale za to pewnien respekt - wszystko było takie podniosłe i patetyczne.
Te wszystkie figury i obrazy trochę mnie przerażały i od razu przypomniał mi się fragment Pisma Świętego, gdzie pisało, że nie powinniśmy czcić żadnych wizerunków, a ja właśnie tak się czułam, jakbym łamała zasady.
Zaczęłam także chodzić znowu na religię w liceum, mieliśmy sympatycznego księdza. Tam przerażała mnie niewiedza i chamstwo uczniów. Niby byli katolikami, ale jakby się urwali z choinki. Miałam chyba większą wiedzę
niż cała klasa razem wzięta.
Niestety nadal nie rozumiałam u katolików np. kultu krzyża. Jak można czić przedmiot śmierci Jezusa? Nie dociekam czy to był pal, czy krzyż - tego chyba nikt nie jest pewnien.
Nie rozumiem także kultu Świętych, nie jestem w stanie modlić się do kogoś innego prócz Jezusa, czy Boga.
Nie wspomnę o masie obrzędów, jajka na wielkanoc, zające, choinki na Bożenarodzenie i masa innych. Czy to nie jest przynajmniej odrobinę pogańskie?
Jak odnaleźć prawdziwą wiarę? Nie skreślam kościoła, jeśli ktoś mi da potwierdzenie na to wszystko w Biblii. Sądzę, że to jedyne, czym powinien kierować się chrześcijanin.
Będę wdzięczna za odpowiedzi.
Pozdrawiam.