Dardzo dziwna książka. Autorzy książki dyskutują między sobą o wartościach i tym, co dla każdego człowieka najważniejsze (śmierć, piękno, miłość ojczyzny...). Nie obawiają się wchodzić w polemikę z autorytetami religijnymi (dyskutują nad "Elementarzem etycznym" Karola Wojtyły), analizują fragmenty Biblii, wypowiedzi doktrynalne Kościoła Rzymsko-Katolickiego, badają tradycyjne formy religijności. A wszystko to w formie filozofii analitycznej.



I fragment przedmowy:
"Jest wiele ważnych rzeczy, które nas – autorów tej książki – łączą. Wszyscy troje przyznajemy się do dwóch wielkich tradycji: z jednej strony dotradycji chrześcijaństwa (chociaż jedno z nas deklaruje się jako „chrześcijanin niewierzący”), z drugiej strony do tradycji wielkiej polskiej szkoły filozoficznej: Szkoły Lwowsko‑Warszawskiej. Wszyscy troje mamy emocjonalno‑estetyczny stosunek do natury i kultury, zwłaszcza jej dwóch działów: muzyki i literatury. Mimo to różnimy się w poglądach na wiele wartości najwyższych."