Ja osobiście, jeśli mogę się wtrącić, to nie pojmuję totalnie jednej rzeczy. Jeśli kobieta jest np. zgwałcona i na skutek tego nie chce tego dziecka, to czemu nie mogłaby go chociaż donosić, a potem oddać np. do okna życia? Chyba można przemęczyć się dziewięć miesięcy po to, żeby nie zabijać? Długofalowo skutek ten sam, dzieckiem zajmować się nie będzie.

Oczywiście, że mogłaby donosić i można się przemęczyć, przecież prawo nikomu tego nie zakazuje. Pytanie brzmi raczej, czy można kobiecie nakazać donoszenie ciąży i czy można kogoś prawnie zmuszać do przemęczania?

Nie tylko można, ale nawet trzeba. Jeżeli od tego, czy zachowasz się w określony sposób, zależy życie jakiegoś człowieka, to masz obowiązek się w ten sposób zachować.

Zgadza się. Dlatego kluczowe pytanie brzmi: od kiedy mamy do czynienia z człowiekiem jako osobą? Pytanie poruszane na tym forum wielokrotnie...

Jak się wczytasz w to, co napisałem, dostrzeżesz, że nie ma to znaczenia. Tak czy tak, od ciebie zależy życie człowieka.

Dla jednych nie ma znaczenia, a dla innych ma zasadnicze znaczenie.

Nie ma znaczenia. Tak czy tak, od ciebie zależy życie człowieka, niezależnie od tego, od którego momentu, twoim zdaniem, ten człowiek się faktycznie "zacznie". Gdy kobieta jest w ciąży, to już daje życie człowiekowi, jeżeli przerywa ciążę, to już unicestwia życie człowieka, choćby nawet, czyimś zdaniem, w sensie ścisłym ono się jeszcze nie zaczęło. W tej sytuacji w ogóle nie ma miejsca na czyjekolwiek opinie. W ogóle pogląd, że można odbierać człowiekowi życie tylko dlatego, że fakt istnienia tego życia powoduje czyjeś złe samopoczucie, jest obrzydliwy. Nie rozumiem też argumentu, że w ten sposób robi się z kobiety "naczynie". Kobieta nie jest "naczyniem", tylko człowiekiem odpowiedzialnym za drugiego człowieka, i to odpowiedzialnym w stopniu nie mającym odpowiednika w żadnej innej sytuacji życiowej.

Dostrzegam rozmiar dramatu, zapewniam Cię...
Tylko dla mnie dramat nie oznacza sytuacji bez wyjścia, bez żadnej nadziei.
Dla Ciebie tak - wtedy jest tylko jedna "nadzieją" - aborcja


A tak w ogóle błąd na błędzie w tym poście



1. Nieprawdą jest, że się musi żyć z takim dzieckiem (adopcja)
Nie jest prawdą, że takich dzieci nikt nie chce.
Prawdą jest, że jest wręcz przeciwnie!

Niemowląt z uregulowaną sytuacją prawną (rodzice zrzekli się praw rodzicielskich lub im je odebrano) jest jak na lekarstwo. Do takich dzieci ustawiają się kolejki chętnych (czasem się czeka kilka lat). Takie niemowlę znajduje rodziców adopcyjny w ciągu kilku miesięcy. Możliwa jest adopcja ze wskazaniem - czyli wskazuje się osobę jaka adoptuje dziecko. W internecie aż roi się od postów szukających dziecka do adopcji poprzez adopcję ze wskazaniem. (Kobieta w trudnej sytuacji przeważnie może liczyć na różnego rodzaju wsparcie ze strony rodziny wskazanej przez nią jako adopcyjna)

2. Nieprawdą jest, że uczucia jakie wobec dziecka pojawiają się na początku muszą towarzyszyć kobiecie całe życie (w sytuacji gdy kobieta decyduje się wychowywać dziecko zaryzykuję twierdzenie, że nigdy nie towarzyszą - i kolejność jest taka decyzja => zmiana uczuć, a nie odwrotnie!)

Nawet na samym początku uczucia wcale nie muszą być takie o jakich piszesz.
(ale pewnie to skrajnie rzadkie - tak myślę)

(Oczywiście, raczej nie można oczekiwać po takiej kobiecie entuzjazmu z powodu ciąży, ale jak podejdzie do tego w ten sposób, że do zła jakie jej wyrządzono, do tej tragedii nie chce dołożyć jeszcze zła aborcji i chce urodzić i oddać dziecko kochającej parze - to wcale nie musi być tak koszmarnie.)

Można przepracować swoje uczucia (nie przeczę, to bardzo trudne, czasem niemozliwe).
Refleksja nad swoimi emocjami i mozliwość wpływania na nie to cecha swoiście ludzka.
-
Moja mama znała rodzinę, w ktora miała dziecko z gwaltu na żonie.
Niejednym dzieciom poczętym w małżeństwie daleko do miłości jakiej doświadczało to dziecko.
(ciekawostka - to nie byli ludzie wierzący!)


Masz skrajnie pesymistyczną wizję człowieka jako istoty zupelnie bezbronnej wobec uczuć
jakich doznaje, zmuszonej dzialać pod dyktatem tych uczuć bez mozliwości podejmowania wolnych
decyzji.



Niestety taka jest, że gdy kobieta zajdzie w ciążę pochodzącą z gwałtu
- zewsząt atakują ją głosy "współczujących"
(niekoniecznie rodzina i znajomi - wystarczą
wypowiedzi w mediach)

no i kobieta słyszy:

-"nie możesz urodzić tego dziecka"
- trauma, koszmar, nienawiść, przezywanie scen gwałtu na nowo -
na to jesteś skazana w ciąży
- a zdecydując się wychowywać to dziecko - to koszmar do końca życia....
- a jak urodzisz i zostawisz dziecko to do końca życia będzie nieszczęliwe
tułać się po domach dziecka itd.

To kompletnie odbiera kobiecie wiarę we wlasne siły.
I działa na zasadzie samospełniającej się przepowiedni.

Z traumy, koszmaru, nienawiści robi się wszechmocnego bożka
wobec którego człowiek jest zupełnie bezbronny!


Jest też kwestia patrzenia na życie ludzkie jakie się w zgwałcionej kobiecie rozwiją
i wpływu tego sposobu patrzenia na uczucia. Ta sprawa jest kluczowa.

Jeżeli kobieta myśli "o tym czymś"
co w niej rośnie jako "czymś niechcianym" rosnącym w jej organiźmie to
widzi w tym "czymś" "pamiątkę po gwałcie" która każe jej pamiętać
o tym co przeszła, rzeczywiście noszenie czegoś takiego w brzuchu i patrzenie
jak rośnie to koszmar....

Jeżeli ta kobieta myśli o tym życiu ludzkim jakie się w niej rozwija
w taki sposób, że widzi w nim istotę ludzką (a nie "pamiątką po gwałcie")
to ta istota ludzka staje się kimś, kto również został skrzywdzony tak jak ona
(poczęcie się w wyniku gwaltu to moim zdaniem gorsze niż zostać zgwałconym)
- to może diametralnie zmienić jej uczucia (zostaliśmy skrzywdzeni - ty i ja)
wobec rozwijającej się istoty (nie mogę cię skrzywdzić)

Zmiana świadomości może w istotny sposób
zmienić uczucia jakich kobieta doświadcza.


No, ale oczywiście dla części kobiet (calkiem sporej - wiem o tym)
mimo prób przepracowania w sobie wszystkich złych emocji związanych
z zajściem w ciążę w wyniku gwałtu donoszenie ciąży i urodzenie dziecka z gwałtu
dalej pozostanie będzie przeżyciem bolesnym i traumatycznym.

To temat bardzo trudny.
Do niego jeszcze wrócę.

Uwaga na koniec - ten post nie jest głosem za propowanymi zmianami w ustawie,
ani głosem przeciw - jest wykazaniem błędów w tym co napisałaś ....

Ja tego nie kwestionuję - życie człowieka się zaczęło. Ale dopóki nie mam do czynienia z osobą, nie zamierzam siłowo ingerować w sprawy rodzinne w obronie tego życia. I to już jest moja opinia/ stanowisko.

Nie powiesz mi chyba, że nic ci nie drży, kiedy piszesz "nie ingerować w czyjeś sprawy rodzinne w obronie życia"? A może ty po prostu nie zauważasz, jak to brzmi? Opisać to szerzej? Czy może widzisz, że sam najlepiej zakwestionowałeś swoje zdanie?

Jeśli możesz, to opisz szerzej.

Zgadzam się ze Sweetem. I dodam, że pierwsze kilkanaście tygodni powinno być spokojnie dozwolone. Nie ma wówczas człowieka, jest zlepek komórek bez układu nerwowego, bez mózgu, bez czucia, bez świadomości. To jescze nie jest osoba ludzka.

Każdy z nas był własnie takim zlepkiem komórek. Rozumiem że wartość jakim jest moje życie zaczyna się nieco później, niż samo to życie? Mam też nadzieję że moje życie w tym początkowym stadium było jednak warte więcej niż pierwszej lepszej bakterii? Nielogiczne i co ważniejsze przerażające wydaje mi się traktowanie początków życia jednostki ludzkiej jako takiego okresu nijakości.

Każdy z nas był też plemnikiem, a jakoś nikt nie postuluje ochrony plemników (i komórek jajowych).

@Jajko, co miales z biologii?
Nie odrozniasz gamety od zygoty?
Zygota byl kazdy z nas. Gameta nikt.