Moje pytanie jest krótkie: jak nadal wierzyć w Boga, spoglądając na swoje trudne życie "za młodu"

Mama - zmarła (nie pamiętam jej)
Ojciec - był alkoholikiem. Wiele piekła urządził. Najgorsze jest jednak to, że dzięki temu, że opiekował się mną bardzo dyskusyjnie straciłem nerkę. Stałem się niepełnosprawny do końca życia. Miałem problemy w szkołach. Skończyłem zaoczną długo "po czasie"

Na dokładkę, dzięki swojej postawie (potrafiłem mówić nie i powiedzieć co myślę, zaczęła się ode mnie odwracać rodzina, wyznająca zasadę - ojciec, choćby najgorszy ma rację)
Ojciec zmarł (mieszkałem z nim do końca). Dzisiaj o spadku po nim (zrujnowane budynki) przypomniała sobie rodzina. Chce dać im, to co się należy - chcą więcej. Walczę już 4 lata - straciłem wszystkich "bliskich".

Dodatkowo znalazłem kartkę "wychowywałem syna swojej żony". Nie wiem, co o tym myśleć.

Mam żonę, życie przede mną. Ale niesmak przykrych przeżyć pozostał. Jak wierzyć w dobroć Boga? Sam tego wszystkiego nie wybrałem, a cierpię ...

Chcę byś poczuł jak bardzo Cię kocham jako nieznany brat Twój.
Bo gdy czytałem, co napisałeś, z serca wylała się do Ciebie wielka miłość.

Nie wiem dlaczego masz takie życie, jak opisałeś.
Z pewnością Bóg ani nie jest tego winien ( bo to nie Bóg układa punkt po punkcie ludzkie losy), ani Cię nie nienawidzi, tylko Cię kocha. Dopuszcza Bóg takie nagromadzenie nieszczęść u niektórych ludzi, bo wie, że w ten sposób może wywołać w nich jeszcze większą i namacalną wręcz miłość - jak u Hioba.
Twoja miłość i przebaczenie przerwie łańcuch nienawiści w jakim wystąpiłeś w rodzinie i w życiu.
Życzę Ci tego i życzę pięknego uśmiechu, także wewnętrznego uśmiechu i radości życia.
Życzę Ci wdzięczności dla Boga, że pozwolił Ci działać dla Jego wielkiego dzieła miłości.
Serdecznie Cię pozdrawiam

Warto właśnie z powodu trudnych doświadczeń wierzyć w Boga. Wtedy łatwiej je znieść.

Masz zupełnie mylną koncepcję Boga. Uważasz, że Jego obowiązkiem jest troszczyć się o ciebie, a jeśli tego nie robi to jest "zły". Prawda jest taka, że nam nic się od Boga nie należy i wszystko co od niego dostajemy jest jedynie z Jego łaski. Mógłbym tutaj napisać wywody na pół ekranu ale zamiast tego wolę ci wrzucić 2 filmiki. Jeden o człowieku który miał znacznie cięższe życie niż ty. Były kryminalista, handlarz narkotyków i co tam jeszcze można sobie wymyślić. Jezus zmienił jego życie, zobacz jak. Drugi filmik ci daję żebyś zobaczył co to znaczy być wierzącym, bo teraz wszystkim się wydaje, że są wierzący. Bóg nie wpuści nas do nieba tylko dla tego, że wyznajemy "Jezus jest Panem". Pozdrawiam.

http://video.google.com/videoplay?docid ... 3162699030

http://www.youtube.com/watch?feature=iv ... LAefsOz0kA

tomek, myślę ze Bóg czeka, kiedy się do Niego w kocu zwrócisz.

poza tym,
jak wygląda stan twojej wiary na dzień dzisiejszy i jak wygląda twoja praktyka religijna ?

Niesmak pozostał i może jeszcze długo trwać.
Ale aby ustrzec swoja rodzinę, musisz oderwać się, przestac rozpamiętywac doznane krzywdy, bo kiedyś Twoje dzieci żyjące ze zgorzkniałym ojcem mogą zadawać podobne pytania "jak wierzyć".
Jeśli wierzysz, to pamiętasz - jaką miarą mierzycie, taką wam odmierzą - nie musi to odmierzanie krzywdzicielom nastąpić koniecznie w doczesności.

Poczekaj, jak rozegra się kolejnych 30 lat Twojego życia. I może powiesz: "Gdyby pierwszych 30 lat mojego życia takimi nie było, nie miałbym tego, co mam teraz, nie doceniałbym tego i nie odczuwał takiego szczęścia."

Nie wiem w co Alus wierzy, ja nie wierzę w odmierzanie kar w doczesności czy poza nią i to przez pokrzywdzonego
Ty jako specyficzny pokrzywdzony masz starać się przebaczyć i uwolnić się w ten sposób od starych traum. Przebaczanie - jest potrzebne Tobie w tym celu.

Osoby które Cię krzywdziły będzie rozliczał z tego Bóg. To On wie, na ile robiły to same z siebie, a na ile realizowały proces zapoczątkowany przez kogoś innego.
Ty masz zadanie: zakończyć ten proces kat - ofiara i rozpocząć życie szczęśliwe. Z tego też Bóg Cię przepyta.
Pozdrawiam

Cóż...


Po prostu ufaj... i nie rozpaczaj...

homo - postaraj się czytać ze zrozumieniem..... jaką miarą mierzycie, taką wam odmierzą nie odnosi się jedynie do relacji osobowych kat : ofiara.

Alus,
proszę nie nazywać mnie "homo", tylko tak jak się nazywam: "homo homini canis est".

Ok - przepraszam.
Wybrałeś tak długi nick - nie skróciłam go z jakich ukrytych niecnych zamiarów.

a można w skrócie hhce ?

Nie można.
Dopuszczam skróconą formę "homo homini".

człowiek, człowiekowi psem - zawsze myślałem, że wilkiem, ale lupusa brakuje.
A co do meritum tematu - ciężko powiedzieć, ale chyba Login2 tym razem ma rację (choć rzadko mu ją przyznaję). Od razu mówię, że filmików nie miałem kiedy obejrzeć.