Mówi się, że nie wolno wystawiać Pana Boga na próbę. Dokładnie to brzmiało tak: "nie będziesz wystawiał na próbę pana boga swego"

A tymczasem wszystkie osoby wierzące wystawiają Pana Boga na próbę i to niemal codziennie.
Takim wystawianiem na próbę jest modlitwa.
Przykładowo modlitwa o uzdrowienie chorej osoby, jest poddaniem Boga próbie.
Albo ją uzdrowi albo nie.

Niespełnienie przez Boga naszej prośby modlitewnej
jest niepodołaniem próby, którą przed nim postawiliśmy!
Natomiast spełnienie prośby modlitewnej jest podołaniem tej próby.

Fakt faktem prośba to nic innego jak wystawienie Boga na próbę, na próbę polegającą na "spełni czy nie spełni"

Wobec tego pytanie:
1. czy powinniśmy się modlić i poddawać Boga próbom ?
2. jeżel modlitwa nie jest wystawianiem Boga na próbę, to co jest wystawianiem Boga na próbę?

Mylisz dwie rzeczy. To czy poddajemy Boga próbie to kwestia naszych intencji i oczekiwań. Jeśli intencją jest to o co prosimy, to wszystko jest ok. Natomiast jeśli intencją jest sprawdzenie Boga czy spełni naszą prośbę, np jako dowód jego istnienia, to jest wystawianie na próbę.

Czy nazwiemy to modlitwa,prosba czy wystawieniem Boga na probe to i tak nie pomoze.

Pan Bóg pomaga nam niezwykle dyskretnie. Dopierp po śmierci dowiemy się, w których momentach naszego życia niósł nas na plecach i które 'zbiegi okoliczności' nimi nie były. Dowiemy się też, dlaczego nie spełnil próśb, które wydawały się nam tak nam potrzebne.
Znam przypadek człowieka, który w młodości myślał o życiu zakonnym. Ukończył studia, ożenil się. Podczas porodu zmarła mu żona i dziecko. Poszedł do zakonu a na stoliku w celi stała fotografia żony. Zachował pogodę ducha i uznał, że Bóg wybrał mu inną drogę.

Egoistyczne zachowanie ze strony Boga ktory obdarowal nas podobno wolna wola.

RED. Jeśli dowiem się, że moje cierpienie miało związek z grzechami moich przodków i to ich uwolniło od potępienia to nie nazwę Boga egoistą. Stawanie na równym poziomie z Bogiem jest nierozważne z mojej strony. Widzę mniej niż Bóg. Jestem nikim w perspektywie wszechświata i żyję krótko tu na ziemi. Prosimy: Panie oddal ode mnie ten ból, ale jeśli to potrzebne to niech Twoja wola się stanie. Sprawcami cierpienia jesteśmy często my sami. Niezawinione cierpienie pozostaje bez odpowiedzi o sens. Poprzez bunt cierpimy nadal, ale nie zyskujemy łask, nie pomagamy tym, którzy być może błagalnym wzrokiem wypatrują naszej zgody. Dla jednych to postawa infantylna, dla innych mądrość życiowa.
Kiedy umarła moja ateistyczna ciocia nie zdążywszy przyjąć sakramentów to wiele osób mi opowiadało, że śniła się im (jakieś to pocieszenie mimo, że intelekt odrzuca tę formę wiedzy) niezwykle smutna i jakby zagubiona. Miałam też wówczas najdziwniejszy sen mojego życia, który skonsultowałam z księdzem. Odpowiedział mi tylko: prosi o modlitwę.

To prawda i dopuszczam przekaz podświadomości na tych samych prawach. Tęsknota za kochaną osobą wymyka się jednak racjonalizacji. Chcę wierzyć, że kiedyś się jeszcze spotkamy.
Prosząc o zdrowie nie chcemy wystawiać Boga na próbę. Myślimy raczej o sobie i innych. Cierpienie najbliższych jest także naszym bólem. Jezus uzdrawiając ludzi pozwalał im dalej cieszyć się zdrowiem, mamy więc przekaz, że możemy prosić. Kołaczcie...

Niektóre modlitwy rzeczywiście mogą być próbą wystawienia Boga na próbę. Mogą być także szantażem wobec Niego.

Ciekawe, jak Bóg postrzega takie "modlitwy"?

Hm... a kto ich zmusi...?

... tudzież uwierzyć na siłę

W ST jest coś na temat kary za grzechy przodków przez siedem pokoleń lub jakoś tak. Wie ktoś może, czy KK uznaje dziś coś takiego?

W książkach mających zezwolenie władz kościelnych tak wyczytałam. Jedni drugich brzemiona noście...chyba nie jest to wykluczone. Mamy do tego pozostałości grzechów będące cierpieniem. Przechodzi to czasem z pokolenia na pokolenie.
Nam musi wystarczyć informacja, że Bóg dopuszcza cierpienie niezawinione. I należy je przyjąć. Tylko Niebo zna odpowiedź.

Jak by uznawał to jakaś niekonsekwencja by była, bo gdzie tu wolna wola zainteresowanego. Nie każdy pewnie zechce bez pytania cierpieć za grzechy pradziadka, którego na oczy nie widział.

Cierpienie przechodzące z pokolenia na pokolenie nie musi być niczym nadprzyrodzonym. Jeśli jednak ma być dokładnie siedem pokoleń, musi być to coś, co jest prawem Bożym.

Jednak Bóg miał być sprawiedliwy. A nie da się na to tak spojrzeć. Zatem mam wątpliwości, czy takie jest aktualne stanowisko KK.

Dziś mówi się o tajemnicy cierpienia niezawinionego. Nie wypowiadam się w imieniu UNK.