Niedawno kolega zadał mi pytanie, które już kiedyś przewinęło się na tym forum:

W kontekście cierpienia niewinnych, chorób i całej ludzkiej biedy, człowiek może dojść do wniosku, że albo:

- Boga nie ma
- nie jest dobry
- albo nie jest wszechmogący.

Jak katolik powinien odpowiedzieć na taki zarzut?

Bo skoro Bóg wszystko może, to może sprawić, żebyśmy nie cierpieli. Skoro nas kocha i troszczy się o nas, powinien uchronić nas od cierpienia. A tak naprawdę, dzieje się często dokładnie na odwrót - dobry człowiek choruje, straszliwie cierpi, umiera w nieopisanych męczarniach.

O ile w przypadku "zwykłych" osób cierpienie może stanowić niejako drogę do "oczyszczenia" nas z grzechu, to jak wytłumaczyć "niewspółmierne do winy" cierpienia niewinnych?

krótko mówiąc, jak my, katolicy, powinniśmy odpowiadać na powyższy zarzut?

albo jest, ale ma to wszystko w ...

zyphyr, to bardzo proste: dokładnie tak jak na tysiące innych pytań wykazujących oczywistą sprzeczność Waszej wiary ze zdrowym rozsądkiem: "To wielka tajemnica wiary, Drogi Przyjacielu, tajemnica Boga, której nie dane nam śmiertelnikom zgłębić racjonalnie. Na pewno jednak jest to część doskonałego planu Bożego, który ma nas doprowadzić do zbawienia".
Lub coś w tym stylu - parę gotowców możesz znaleźć również na tym forum i stosować jako odpowiedź na większość pytań nt. wiary. Powodzenia!

Nic lepszego ponad człowiek nie może zgłębić doskonałego zamysłu Stwórcy
wierzący jak dotąd nie zaprezentowali, więc powtarzaj za nimi.

Aż przykro się robi, ale chyba rzeczywiście tak odpowie "modelowy katolik".

Nie kupuję tego.

Ja doszukałem się w tym pytaniu jednej zasadniczej dziury: "co to znaczy, DOBRY?"

Dobro OBIEKTYWNE nie istnieje: rodzic, który z miłości pozwala nieodpowiedzialnemu dziecku na każde szaleństwo czyni dobrze, czy źle? Lekarz dokonujący eutanazji na niewyobrażalnie cierpiącym, nieuleczalnie chorym pacjencie, uśmierzający jego ból - postępuje dobrze, czy źle? Robin Hood czynił dobrze, czy źle?

Popełniając ten sam czyn, dla jednych (biednych) robił DOBRZE, dla drugich (bogatych) ŹLE.

To trochę jak z kotem Schrödingera, który jest równocześnie żywy i martwy, dopóki ktoś nie otworzy pudełka.

A zatem, skoro nie ma dobra, ani zła, dopóki ktoś nie przystawi jakiejś miary, Bóg jest jednocześnie dobry i zły. Na raz.

Swoją drogą, czy to by znaczyło, że jest równocześnie wszechmocny i bezradny, a także - że równocześnie i jest, i Go nie ma? ?

Gdyby Bogu zależało na cierpieniu człowieka to Jezus by nie uzdrawiał.

Dobry to taki, który najbardziej upodobnił się do Boga, bo tylko Bóg jest dobry (Mk 10:17).Bóg jest miarą dla siebie samego.

Któż Ci bowiem powie: Cóżeś to uczynił? Albo kto się oprze Twemu wyrokowi?
Któż Ciebie pozwie za wytracenie narodów, któreś Ty uczynił?
Albo któż powstanie przeciw Tobie jako obrońca ludzi nieprawych?
(Mądrości 12:12)

Elbrusie, Twoje propozycje jeszcze bardziej utrudniają odpowiedź, bo idąc za Twoją logiką:

"dobro jest to stan rzeczy, w którym Bóg chce aby się one znajdowały"

Zatem jedną kłopotliwą opcję: "Bóg nie jest dobry" można przekształcić na: "Bóg nie jest w stanie, w którym chce się znajdować", czyli: "Bóg nie jest taki, jaki chce być", zatem: "Bóg jest taki, jakim nie chce", albo "Bóg nie chce być sobą"....

A wracając do odpowiedzi Jezusa: jest w niej dużo sensu. Dla człowieka nie ma czegoś takiego jak "dobro", ponieważ swoim działaniem nie może wprawić rzeczy w "stan, w jakim Bóg chce, żeby się znajdowały". Na tej samej zasadzie, jak ktoś, kto nie postawi krzesła w patio, bo nie wie, gdzie jest patio... Tylko Bóg wie, czego Sam chce.

Czyli inaczej: Dobro jest sumą zachcianek Boga, których człowiek nie zna, a które musi spełniać, bo inaczej pójdzie do piekła...

I gdzie tu sens?

Ale wracając do pytania:

- Boga nie ma
- nie jest dobry
- albo nie jest wszechmogący.

Przyjmując katolicką definicję dobra: "wszystko zgodne z wolą Bożą", w drugim twierdzeniu dochodzimy do absurdu: "Bóg nie jest zgodny ze swoją wolą", albo "Bóg jest wbrew swojej woli".

To ostanie sugeruje, że nie jest wszechmogący!

Bóg nie może być zły, więc błędnie zakładasz, że mógłby nie być dobry.Po to jest Objawienie, żeby poznał, zgodnie ze swoją wolą przyjął je albo odrzucił
i dopiero w przypadku odrzucenia poszedłby do piekła.

Zgoda, nie może być "wbrew swojej woli"

Ale mimo wszystko:
- zesłał niedźwiedzie, które rozerwały na strzępy dzieci (tylko dlatego, że nazwały proroka "łysolem")
- zabił wszystkich pierworodnych w Egipcie
- w księdze Jeremiasza 48:10 zmusza niejako do zabijania

Widać wyraźnie, że mamy do czynienia z DWOMA 'DOBRAMI', dwoma pojęciami dobra: jednym boskim, drugim ludzkim. Bóg uważa za dobre (stan rzeczy, w którym Bóg chce, żeby się znajdowały):
- rozerwanie dzieci na strzępy
- wybicie dzieci w egipcie
- mordowanie dzieci przed oczami rodziców (Izajasz, 13:15-18 )

Człowiek uważa powyższe za skrajne zło i bestialstwo.

Co ciekawe, gdyby człowiek dopuścił się w/w popełniłby ZŁO

Czyli, każdy czyn Boga jest "dobry", każdy czyn człowieka, albo "dobry", albo "niedobry", w zależności od Widzi-mi-się Stwórcy

Niekoniecznie. Bóg nakazywał Izraelitom mordować inne plemiona, co więcej - upominał ich za zbyt małe okrucieństwo, kiedy np. po wygranej bitwie nie chcieli mordować kobiet i dzieci. Tak więc człowiek też może dopuszczać się najgorszych podłości (w naszym rozumieniu) i może to być dobre w oczach Stwórcy, kiedy On tak uzna. Więc nie ważne co "człowiek uważa za skrajne zło i bestialstwo", tylko co uważa Bóg. A ponieważ od czasów biblijnych Bóg nie zabiera głosu, bo po co by miał, skoro Jego Namiestnikiem na Ziemi jest przecież papież a drogą do zbawienia Kościół, to właśnie Kościół decyduje o tym kiedy jakie bestialstwo uznać należy za dobro w oczach Boga. To zresztą ważny element wiary. Bez niego nie dałoby się uzasadnić choćby wypraw krzyżowych czy Świętej Inkwizycji.

Czyli w gruncie rzeczy, człowiek i Bóg stosują tą samą definicję dobra:

"złe jest to, co mi się nie podoba"

zapomniałeś o opcji 4;
- Bóg ma to wszystko głęboko w nosie


Wg mnie - tak.
Wg teologi Bóg jest obiektywną wartością, a każda polemika jest subiektywizmem niezgodnym z obiektywizmem i nie ma od tego ucieczki, bo relatywizm jest grzechem.

Czy buddyzm nadal wydaje Ci się dziwaczny?