Katolik - cechą wyróżniającą jest psychika która odczuwa silny stres na punkcie Spowiedzi Świętej. Katolik kieruje się tylko jedną normą moralną - żyć tak by dostać akceptację podczas Spowiedzi. To już mój kot ma głęboko w ogonie czy go akceptuję czy nie i po prostu co rano jedzenia wymaga.
Katolik żyje wyłącznie stresem wywołanym zbliżającą się rozmową z księdzem o swych błędach i ulgą że już to nastąpiło. Jeśli katolik nie je mięsa w piątek to nie dlatego, że jest to pamiątka śmierci Ukrzyżowanego, ale dlatego że jest zaszantażowany emocjonalnie, bo wie że nie dostałby akceptacji od księdza. Tworzy to intrygujący model człowieka w katolicyzmie - katolik czuje się pełny i spełniony kiedy po prostu żyje tak by spowiednik go akceptował.

Człowiek żyjący w innym modelu jest sam autorem prawd które uznaje za słuszne. Kiedy o coś się troszczy jest w tym autentyczny. Kiedy katolik się troszczy o coś, można w ciemno założyć że troszczy się o to by znowu nie czuć paraliżującego strachu przed spowiedzią.

Co myślicie o tej kwestii Forumowicze? Czym jest sprawdzanie się w waszym życiu prawd katolickich? Tym że się faktycznie sprawdzają? Czy uczuciem błogości, które odczuwa zniewolona psychika, że raz jeszcze otrzyma od kogoś akceptację?

Tak oto widzimy, że trening osobowościowy który przechodzi człowiek w katolicyzmie jest niczym w porównaniu z życiem które prowadzą ludzie sami wyznaczający prawdy i cele i sami je wcielające w życie.

Tak oto widzę, że dzwonią tylko gdzie? Po co mi akceptacja księdza? Na pewno wiesz o czym piszesz?

Tak, jest to jedyny byt który widzisz, który realnie odziałuje na Twoją psyche. Konieczność stanięcia przed człowiekiem, który wyrazi nigdy aprobatę, zawsze pokutę.

Proszę nie siać defetyzmu i nieprawdy.
Skoro nie jesteś katolikiem to skąd możesz wiedzieć co czuje katolik?

I po co zakładasz w ogóle taki temat?

Pominę pierwszy akapit, bo to co w nim opisujesz, to problem psychiczny który dotyka wielu osób, nie tylko Katolików, a miejsce księdza może zająć babcia, mama, tata, nauczyciel, starszy kolega czy jeszcze inna osoba. Odniosę się od razu do kolejnego akapitu:


Jest to absolutną nieprawdą. Prawda jest dokładnie odwrotna. Dla osoby niewierzącej nie ma czegoś takiego jak idea dobra. Katolik, jak zresztą większość monoteistów wierzy, że Bóg jest miłością, uniwersalnym dobrem. W związku z tym niewierzący, gdy czyni dobro zawsze kieruje się racjonalistycznymi bądź naturalnymi przesłankami. Jak powszechnie wiadomo altruistyczne zachowania zdarzają się w świecie natury bardzo często. Tak samo naturalnie altruistyczni są niewierzący. Tylko osoba, która wierzy w ideę dobra, wierzy wbrew racjonalnemu i naukowemu pojmowaniu świata materialnego, może wyjść ponad swoje naturalne skłonności.

Mały kwiatku,
autor był katolikiem, a i wciąż z socjologicznego punktu widzenia nim jest.

Ależ bredzisz...."akceptacja księdza"
Ksiądz w Sakramenie spowiedzi nie jest jurorem w programie "Mam talent" i nie decyduje o odrzuceniu czy pozostawieniu w grze.
Ksiądz tak samo osoba grzeszna jak każdy, nie decyduje samodzielnie o odpuszczeniu czy nie udzielenu rozgrzeszenia - ocenę opiera na fundamencie Chrystusowego nakazu miłości i na Dekalogu.

I zaowocuje paranormalnymi czynami dobra? Raczej nie, bo nie wierzysz w paranormalne zjawiska.
Człowiek który ma ideę dobra w umyśle, również jest ograniczony naturą świata. A to co on zrobi, zrobi też i każdy inny. Tylko że inny pomoże obcemu szczerze się o niego troszcząc lub schorowanej matce odczuwając pierwotny odruch/potrzebę pomocy członkowi stada. Katolik zaś będzie deliberował kwestię czy otrzyma rozgrzeszenie za swoje czyny czy też nie. To tragiczna postawa w stosunku do rzeczywistości.

Oczywiście że są pewne zasady. Jednak idziesz do spowiedzi rozmawiać o prywatnych czynasz z człowiekiem-księdzem. I to człowiek wchodzi z Tobą w relację interpersonalną. I to on wywołuje nacisk na Twoją psyche, i to nim się tak stresujesz idąc do tej spowiedzi.

Jeśli autor stracił wiarę, to współczuję.
Może lepiej porozmawiać o tym, dlaczego traci się wiarę zamiast wprowadzać zamęt wśród czytelników forum. Tu przychodzą także dzieci i niedojrzała młodzież, które chcemy bronić przed psychomanipulacjami.
Katolicyzm jest wspaniałym bogactwem duchowym, podobnym do piękna kwiatu lotosu.
Ja to widzę i nie zakładam z tego powodu odrębnego tematu.

Autor stracił wiarę ponieważ przyjął w końcu do wiadomości że:
1. rozwój religii ma tak długi horyzont czasowy, że próżno przypuszczać by aktualne były odblaskiem prawdy
2. istnienie kochającego Boga stoi w rażącej sprzeczności z Holocaustem oraz głodem w Afryce.

To dobrze, że przeczytają to dzieci. Może stworzą model człowieka nie tak tragiczny jak moi opponenci.

Zapomniałes dodać, że ulubionym zajęciem wiekszości katolików jest dzielenie się z innymi swoją nienawiścią bliźniego.

Ad1. Bóg jest nieskończony, co oznacza, że żaden skończony czas, choćby trwał miliardy lat, nie ma dla Boga znaczenia, jest jak chwila. Bóg istnieje w każdej chwili i w każdym momencie jest prawdziwy.
Ad2. Wpadasz w herezję, polegającą na przekonaniu, ze Bóg jest odpowiedzialny za ludzkie czyny. Otóż to jest herezja i nieprawda. Za swoje czyny odpowiada człowiek.

Dzieci nie mają potrzeby uczyć się od przerażonych "wolnych od wiary strzelców" strachu przed spowiedzią, czy przed księdzem.
Nasze dzieci nie potrzebują uczyć się od kogokolwiek nienawiści.

ad.1.:
Który Bóg, czemu Bóg? Może Bogowie? Może coś innego jak w Buddyzmie? A może chrześcijańska Trójca ? Nie masz odpowiednich horyznontów myślowych by pojąć perspektywę czasu o jakiej piszę. Mnogość religii deprecjonuje każdą jakąś tam bieżącą religię.
ad.2.:

Wpadam w herezję, polegającą na przekonaniu, że Bóg jest odpowiedzialny za ludzkie czyny? A co takiego uczynił Ten Człowiek? Mam nadzieję, że nie napiszesz już nic więcej w tym wątku.
Bardzo, ale to bardzo nie chciałbym już z Tobą rozmawiać kwiatku.

Oczywiście, dlatego lepiej trzymać je z dala od kościołów przesiąkniętych nienawiścią bliźniego.