Kiedyś, dawno temu zastanawiałem się, czy wszechmocny i wszechwiedzący Bóg zamiast dobry mógłby być zły? No, ale jeśli byłby zły, czy potrafiłby nas oszukać co do swojej natury i otaczającej nas rzeczywistości? Zależnie od tego jak zdefiniować zło, jaką przyjąć metafizykę i epistemologię, różnie można odpowiadać na te pytania. Moim zdaniem odpowiedź, choć wcale nie oczywista brzmi: nie, taki Bóg nie mógłby istnieć.

Kiedy postawić pytanie inaczej, czy Bóg mógłby być amoralny, czy niemoralny, tj. taki który nie zważa na naszą moralność, jest zupełnie ponad nią i jest doskonale obojętny wobec ludzkiej krzywdy, cierpienia, bólu, nie wzrusza go radość czy ludzkie szczęście, odpowiedź wydaje się trudniejsza. Moim zdaniem taki Bóg byłby nie tylko możliwy, ale nawet być może bardziej prawdopodobny niż dobry Bóg.

Myślę, że z wszechmocy, a więc też wszechwiedzy, wynika doskonałe dobro (ponieważ wybiera się najlepszą możliwość).

Gdyby istniała taka istota jak Bóg to moim zdaniem była ona oczywiście amoralna. Dobro i zło rodzi się na poziomie naszych interpretacji. Nie istnieje samo w sobie. Absolut, istota całkowita egzystowałaby na poziomie, w którym nie ma dobra i zła, nie istnieją żadne przeciwieństwa. Dopiero wtedy stanowiła by doskonałą Jedność i byłaby źródłem wszystkiego.

Jeżeli Bóg istnieje to w stosunku do nas jest amoralny

Jeśłi bóg [ cokolwiek to jest ] miałby być jedynym wszechmocnym i wszechwiedzącym [ cokolwiek to znaczy ] stwórcą rzeczywistości , to logicznie rzecz biorąc musiał by być stwórcą niemoralności jako cechy stworzonej rzeczywistości .

A mógłbyś objaśnić jak właściwie doskonała dobroć Boga miałaby wynikać z jego wszechmocy?

Nie mówię, że Bóg rzeczywiście istnieje, ale przyjmijmy hipotezę kreacjonistów, że jest jakiś Stwórca świata. Przyjmijmy też, że musiałby być wszechmocny i wszechwiedzący, żeby świat stworzyć. Dlaczego jednak miałby być dobry?

Wszechmoc pociąga za sobą wszechwiedzę (poprzez możliwość zdobycia dowolnej wiedzy) oraz wyklucza wszelkie ograniczenia, zatem Bóg dokonuje najlepszych wyborów (nie ma powodu, by dokonywał gorszych niż optymalne), czyli jest doskonale dobry (jest miłością).

Idea, że wszechmocny i wszechwiedzący Bóg staje przed wyborem między dobrem i złem, że może wybrać tak albo tak, że w ogóle podejmuje jakieś decyzje, wydaje mi się zupełnie nieprawdopodobna. To zwykła antropomorfizacja.

Poza tym to by oznaczało, że Bóg nie jest z natury dobry, ale zależnie od tego jak postępuje, czy dokonuje dobrych czy złych czynów. Musi istnieć też jakaś rzeczywistość poza nim - dobro i zło.

Czy to co dobre dla takiego Boga byłoby dobre dla ludzi?

Zgadzam się. To było takie obrazowe uproszczenie.

Jest doskonały i robi to, co doskonałe. Zatem Bóg <=> absolutne dobro (przecież nie zrobi nic gorszego).

Tak, tylko bez wszechwiedzy człowiek nie zawsze pojmie, w jaki sposób.

Soul33 !



Wszechcechy są alogiczne [ z definicji znoszą pojęcie którego dotyczą ].
Można mówić o max. mocy , a nie o wszechmocy [ mocy czynienia wszystkiego bez żadnych ograniczeń ] .

Jeśłi bóg był by wszechmocny to niemiał by żadnych możliwości do wyboru, [ bo to oznacza ograniczenie jego mocy do wyboru jednej z np. kilku możliwości - czyli bóg byłby ograniczony jakimiś regółami które każą mu wybierać ; albo , albo ].

Wszechmoc - nic nie ogranicza jego kaprysu
Moc max - ma max. możliwość wyboru między ograniczeniami .

Dlaczego wszechmoc jest nielogiczna?

Pisałem o tym wyżej. Robi to, co jedyne słuszne.

Czy analfabeta może czytać? Czy paralityk może biegać? Czy ktoś amoralny może stworzyć doskonałe prawa?

Prawo mojżeszowe zapewniało ochronę Izraelowi pod każdym względem.
Paweł wyjaśnił, że przypominało ono wychowawcę, ponieważ strzegło Żydów (Galatów 3:23). Prawo wpływało na każdą dziedzinę ich życia. Kiełznało ich żądze i cielesne pragnienia. Wytyczało ramy postępowania i nieustannie ganiło za niedociągnięcia, uświadamiając każdemu Izraelicie słabe strony. Zawierało nawet przepisy pozwalające uniknąć wielu groźnych w tamtych czasach chorób, chroniło wdowy, dzieci nienarodzone, sieroty.

Z czasem Prawdziwy Bóg zastąpił je „prawem Chrystusowym” (Galatów 6:2; 1 Koryntian 9:21). Nie ograniczył swoich wskazówek do pewnych aspektów naszego życia, na przykład do wierzeń czy jakichś ceremonii. Jego mierniki dotyczą wszystkich dziedzin: spraw rodzinnych, postępowania w interesach, traktowania osób płci odmiennej, postawy wobec współchrześcijan oraz udziału w prawdziwym wielbieniu (Jakuba 1:25, 27)

Lecz czy Bóg podlega prawom, które ustanowił dla ludzi?

Założenie takie oznaczałoby, że jesteśmy tym samym co On. Czy dym jest ogniem? Czy owoc jest drzewem? Czy istotę duchową obowiązują te same prawa - choćby fizyczne - co istotę cielesną? Czy ktoś ograniczony w poznaniu może osądzać kogoś niczym nieograniczonego? Przecież z definicji jego osąd będzie błędny, bo oparty na fałszywych przesłankach, na domniemaniu, na braku dokładnego rozpoznania.

Obawiam się, że pytanie o to, czy Bóg jest dobry, byłoby niewłaściwie postawione - bo sugerowałoby, że dobro jest ponad Bogiem - a to z kolei byłoby sprzeczne z pojęciem Boga

Pewnie nawiązujesz do wypowiedzi, mówiących, że Bóg "cieszy się, gdy ktoś się nawraca", "gniewa się na tych, co grzeszą", itp. Myślę, że rozumiem, czemu napisałeś, że Bóg amoralny byłby bardziej prawdopodobny

Jeśli uznamy, że Bóg jest wieczny, stały i niezmienny, to jak możemy wierzyć, że popada w różne emocje - gniew, wzruszenie, radość, smutek? Chyba istnieją takie fragmenty w Piśmie Świętym, ale czy faktycznie mamy traktować je dosłownie? Czy też może są to wskazówki, które są pewnym przybliżeniem rzeczywistości (są być może dobre na pewnym poziomie rozwoju duchowego)? Staramy się Boga nie zasmucać, myślimy, że się na nas gniewa, itd. I to nas motywuje do dobrego działania. Pewne uproszczenie rzeczywistości. Tak jak prawa dynamiki Newtona

Pytanie brzmi: czy Bóg odczuwa emocje? Czy Bóg posiada organizm, zdolny odczuwać emocje? Właściwie tak - "posiada" cały wszechświat, ale nie o to chodzi w tym pytaniu

Pytasz, czy Bóg może pozostawać niewzruszony. Wzruszenie to uczucie, emocja. Uczucia i emocje są potrzebne nam - ludziom. Jako wskazówki. Ale być może nie powinniśmy przypisywać ich Bogu W końcu czy Bóg potrzebuje uczuć i emocji? Czy Bóg potrzebuje myśli? Czy Bóg potrzebuje czegokolwiek?

Kiedy piszesz: "jest doskonale obojętny wobec ludzkiej krzywdy", to pytasz o sferę uczuciową i emocjonalną. Przypisywanie jej Bogu może nam ułatwiać (przynajmniej na pewnym etapie) wiarę. Tak samo jak prawa dynamiki Newtona na pewnym etapie są przydatne. Ba, nawet w wielu zastosowaniach nadal są dobre. Ale nie oznacza to, że opisują prawdę absolutną

I obawiam się, że pytanie czy Bóg może być amoralny też może być nie do końca właściwe. Bo może sugerować, że Bóg jest czymś poniżej moralności. Ale z Twojego postu wynika raczej, że masz na myśli pytanie - czy Bóg jest ponad moralnością. I chyba wychodzi na to, że tak

I warto się chyba zastanowić czy rozważanie, czy Bóg ulega wzruszeniom, czy jest niewzruszony, nie wynika z niejawnej antropomorfizacji

@marcepan
Widzę, że chyba rozumiesz o co mi chodzi.

Poważnie? Pytałeś o sferę uczuciową i emocjonalną? Było zaznaczyć na początku. Od razu bym napisał, żebyś może wyszedł się przewietrzyć