Jakiś czas temu szukałem recenzji filmu "Gunnar szuka Boga". Przypadkiem znalazłem relację z dyskusji z uniwersytetu gdańskiego, która miała miejsce po projekcji filmu. Gościem spotkania kinowego była prof. Szyszkowska, współautorka ustaw o aborcji, eutanazji i związkach jednopłciowych, nomen omen kandydatka do Pokojowej Nagrody Nobla. Artykuł, który chciałem polecić odnosi się do niby-naukowych argumentów przeciwko Kościołowi, szczególnie historycznych.
Dziennikarz, który to pisał, w sposób, moim zdaniem obiektywny i ciekawy, przedstawia i komentuje wypowiedzi anty-kościelne. Dzisiaj jego argumenty przedstawiłem kolegom-ateistom z pracy i coś w nich się poruszyło. Artykuł ten jest godny polecenia:

http://radiosar.pl/index.php/component/ ... szuka-boga

Pozdrawiam wszystkich forumowiczów!

Przeczytałem we fragmencie. I wydaje mi się że tutaj jednak autor artykułu mocno popiera jedną stronę. Faktycznie, ma sporo racji gdy mówi o tym, że krytyka ludzi sprzed setek lat za ich zachowanie, z punktu widzenia dzisiejszych standardów jest błędem. Ale... mimo wszystko budzi się tu coś jeszcze. Nie wszystko można tłumaczyć kontekstem kulturowym czy historycznym. Chrześcijanie w każdych czasach powinni być przykładem i tak mamy świadczyć o prawdzie. Jezus setki lat przed wojnami krzyżowymi mówił o miłości. Jeśli Jego wyznawcy, czynili coś innego, to pokazuje jak powierzchowna była ich wiara - jak bardzo nie dokończony był proces nawrócenie, czyli zmiany myślenia z tego jaki był popularny w ich epoce, na ten Jezusowy. Nie jest to według mnie w pełni obiektywne. Krytyka, nawet słuszna, nie sprawia że argumenty przeciwne są obiektywne. I dlatego podoba mi się to jak pisze Hołownia - on potrafi używać takich argumentów, powoływać się na dane, pokazywać jak przesadza się z krytyką Kościoła, aby za chwilę powiedzieć tak po prostu - przepraszam. Gdy mowa jest o ofiarach inkwizycji powołuje się na dane mówiące o tym że to wcale nie były tak strasznie wielkie ilości ofiar, porządkuje kto komu co zrobił, aby na koniec powiedzieć tak po prostu - mimo wszystko, nawet jedna śmierć to za dużo. I to dla mnie jest obiektywizm. I tego nam brakuje.

Zgadzam się, że śmierć każdego człowieka bez względu na czas, czy kontekst kulturowy jest wielką tragedią i nie ma na to żadnego usprawiedliwienia. Trzeba też przyznać, ze ludzie średniowiecza mocno odbiegli od nauk Pana Jezusa, przy czym te fakty, często wyolbrzymiane, nie mogą być jednak jakimkolwiek kijem do ataku na współczesny Kościół.

Może i nie, jednak mogą i powinny być przestrogą przed tym do czego może prowadzić religia, zwłaszcza ta zinstytucjonalizowana, bawiąca się w politykę... Fanatyzm w każdej postaci jest zły, a jego ziarno zaczyna się rodzić wtedy, gdy w głowie wiernego pojawia się chęć zmiany życia innego człowieka. Od tego się wszystko zaczyna, a kończy często tragediami. I przed tym trzeba przestrzegać oraz piętnować złe przykłady realizacji religii. W religii we wspólczesnym cywilizowanym świecie nie ma miejsca na ingerencję w życie ludzi innych religii, bądź niereligijnych. Sporo katolików ma z tym wciąż problem i dopóki się to nie zmieni, dopóty chrześcijaństwo, a katolicyzm w szczególności będą coraz bardziej negatywnie postrzegane. Reasumując żyj i pozwól żyć innym - każdy inaczej i każdy po swojemu, ale obaj równi w prawie.

Mike29, uważasz, że ewangelizacja z definicji jest zła? I jest początkiem fanatyzmu? A słowa, które tak dobrze znamy z Ewangelii: „Idźcie więc i czyńcie uczniami wszystkie narody” (Mat. 28:19) ?
Czy chrześcijanie nie mają obowiązku moralnego ewangelizować? Oczywiście nie mieczem i siłą, ale przede wszystkim dobrym przykładem własnego życia.

Sadzę, że dla niechrześcijan, słowa z waszych ewangelii czy innych religijnych ksiąg, zupełnie nic nie znaczą. A przynajmniej nie to, i nie w taki sposób, jak znaczą dla was.


Ale wasze obowiązki moralne to przecież nie jest problem niechrześcijan. To, że ktoś coś bardzo chce robić, nie znaczy jeszcze, że ja mam się na to zgodzić, i pozwolić mu na takową czynność względem mojej osoby. Jeśli ktoś próbuje mnie zamęczać swoją wiarą, po prostu nie pozwalam mu tego robić, albo uniemożliwiam mu to np. zrywając kontakty.

Natomiast w dawaniu dobrego przykładu oczywiście nie widzę niczego złego. Co nie znaczy, że w jakikolwiek sposób się mnie tak ewangelizuje. Ot, jeśli komuś chrześcijaństwo służy, to dobrze dla niego Ale nie jest to powód, bym ja zainteresowała się tą religią.

I tu jest pies pogrzebany... Macie przykaz ewangelizowania, wielu z Was słusznie lub niesłusznie rozumie to jako narzucanie innym swojego stylu życia i ingerowanie w ich życie. Powinno być tak jak piszesz religia jako przykład poprzez swoje własne życie i tylko to i nic więcej. Niestety chyba dobrze wiesz, że w praktyce inaczej to wygląda... Dlatego jest tak powszechny odwrót od religii katolickiej i religijności w ogóle, ponieważ niestety większość religii opiera się o system narzucania swojego kodeksu moralności wszystkim wkoło.

A dlaczego tak właśnie powinno być?

Czy seryjny morderca nie powinien być nakłaniany, wręcz zmuszany, do tego, by całkowicie zmienił swoje życie? Czy nie powinniśmy mu narzucić naszych zasad moralnych, choćby siłą?

Chcesz powiedzieć, że w relacja seryjny morderca - społeczeństwo jest analogiczna do relacji niewierzący - wierzący ?

Chcę powiedzieć, że wszyscy w pewnych sytuacjach uważamy, iż należy zaingerować w czyjeś życie. Co najwyżej różnimy się, jeśli chodzi o to, jakie to są sytuacje. Nie ma więc sensu generalizować.

Można by się długo zastanawiać, gdzie jest granica między ewangelizowaniem a narzucaniem swojego stylu życia. Jeśli przyjmiemy, że powinno to być tylko jako przykład przez własne życie, to należałoby być konsekwentnym i również na tym forum nie pisać o wierze, bo przecież tu są również ateiści. Dotarliśmy zatem do absurdu.
Świadczenie własnym życiem - jak najbardziej.
Ale też nie ma nic złego, gdy ludzie wierzący mówią o swojej wierze. W każdym razie ja będę bronił tego poglądu.
Co do narzucania innym wiary - wystarczy odrobina logiki, żeby dojść do wniosku, że to bez sensu. Nie da się nikogo zmusić, żeby w cokolwiek uwierzył. Można co najwyżej zmusić do jakichś czynności, nawet do deklaracji, za którymi nie stoi nic głębiej. Po co to komu?
Gdy ktoś Ciebie, drogi ateisto, będzie chciał zmusić do uwierzenia, spokojnie i bez wyrzutów sumienia możesz się bronić przed tym. Proszę tylko nie traktuj jako zmuszanie to, co zmuszaniem nie jest. Na przykład to, że przyznaję się do swojej wiary, również poza tym forum i poza świątyniami, choćby w taki sposób, że noszę różaniec na palcu. Jeśli komuś to przeszkadza, to niech nie patrzy.
Wyznajesz jakieś zasady moralne, co do których nie masz wątpliwości? (nie zwracam się do nikogo konkretnego, tylko do abstrakcyjnego ateisty). Prawdomówność, dotrzymywanie słowa, dążenie do prawdy. Jestem osobiście przekonany, że jeśli będziesz im wierny, to Bóg znajdzie sposób, żeby do Ciebie dotrzeć, aczkolwiek nigdy nie naruszy Twojej wolnej woli. Bóg, w którego wierzę, chce uszczęśliwić każdego człowieka, ale nie będzie to uszczęśliwianie na siłę.

Ta prawda jest najwyraźniej tak oczywista, że większość ludzi jej nie pojmuje

Oczywiście, że nie ma nic złego, i nikt wam nie broni mówić. Natomiast rzecz jest w tym, że nie każdy chce i zgodzi się tego wysłuchiwać.
Moi Rodzice mieli kiedyś znajomą, która w pewnym momencie życia bardzo zaangażowała się w sprzedaż ubezpieczeń i w Amway. Szybko stało się tak, że właściwie zamęczała tym każdego, z kim tylko miała okazję rozmawiać. Pierwszą imprezę rodzinną z jej udziałem Rodzice i goście jakoś przetrwali. Drugą tylko dlatego, że to była dobra znajoma. Trzecia i kolejne odbyły się już bez niej. Naturalna konsekwencja zamęczania czymś ludzi
Zareagowałabym podobnie w przypadku gdyby to były treści religijne, tyle że niekoniecznie zwlekałabym z tym tak długo


To jest forum o tematyce religijnej, głównie katolickiej, przeznaczone - przede wszystkim - na określone treści, a nie jakiekolwiek miejsce.


Przyznawać się do swojej wiary, to coś zupełnie innego niż próba ewangelizowania innych, zamęczania treściami religijnymi tych, którzy sobie tego nie życzą, próba zajmowania/zawłaszczania przestrzeni publicznej symbolami religijnymi. Absolutnie nie przeszkadza mi czyjś różaniec na palcu (i nawet wzroku nie odwracam ), ale krzyż w miejscach publicznych już jak najbardziej tak.


Nie dotrze, jeśli się przed nim zatrzaśnie drzwi, bo jest niemile widzianym gościem
A tak na poważnie, obecność tego osobowego Boga, to kwestia waszej wiary

Niezwykle trafna myśl, z której warto wyciągnąć konsekwencje.

Od razu przyszła mi na myśl ta amerykańska anegdota o tych, którzy wszędzie gdzie się da zamykają przed Bogiem drzwi, a potem, jak się coś stanie, krzyczą "gdzie był Bóg??". Jak to gdzie? Został za tymi drzwiami, oczywiście.