Wolna wola, wiara, nauka

Poecillus

Dlaczego Bóg dał człowiekowi wolną wolę?
Czy gdyby jej nie dał, to wymusiłby posłuszeństwo, a tego by nie chciał?
Gdyby Bóg pomógł wszystkim wypełnić Boże Przykazania, świat byłby lepszy, a może dobry, nawet absolutnie dobry. Jednak tak się nie dzieje. Bóg dopuszcza możliwość czynienia Zła przez człowieka. Miłość jest ważniejsza od czynienia Dobra. Bóg kocha i chce być kochany. Jednak daje przykazania. Mógłby je wymusić, ale nie robi tego, jednak od ich przestrzegania uzależnia Zbawienie. Nad tym jednak jest Łaska. Jest ważniejsza od wypełniania przykazań. Nie Sprawiedliwość, a Łaska. Łaska jest niezbędna. Miłość jest najważniejsza. Reszta, to środki wspomagające. Bóg kocha nas i chce, by jak najwięcej z nas dostąpiło Zbawienia. Żeby cokolwiek zostało wręczone jak największej liczbie jednostek, potrzebna jest Sprawiedliwość. Sprawiedliwości służą przykazania. Przykazania budują Miłość do innych i dążący do świętości mogą napotkać Łaskę.
Spójrzcie na żywot św. Olgi. Wyrzezała tysiące przeciwników, a potem została świętą, bo przyjęła chrzest w Konstantynopolu w 957 roku i rozpoczęła proces chrystianizacji Rusi Kijowskiej. Miłość i Łaska. Oczywiście Wiara jest bramą, przez którą przechodzimy do zrozumienia znaczenia Miłości i Łaski.
Człowiek czyni źle, jest grzeszny. Życie wieczne to dar, który otrzymujemy żyjąc z Bogiem, przez Jezusa Chrystusa. Zwracamy się do Boga przez J.Ch., uznajemy swój grzech, uzyskujemy przebaczenie, poprawiamy się, doskonalimy się ku świętości.
Marzymy o lepszym świecie, bez bólu, śmierci, idealnym, harmonijnym. Religia/e mówi/ą, że Bóg ma takie miejsce dla nas i zaprasza nas do niego. To miejsce jest podporządkowane jego woli. Bóg przez Ducha zamieszka w ludziach w taki sposób, że nie będą grzeszyć. Dlaczego nie zamieszkał tak od razu, na początku dziejów, dając się wyprzeć zwykłemu wężowi i zatracić ludzi? Dobrze, przyjmijmy wolną wolę, którą dał człowiekowi, jako alibi dla Boga na to, że nie dał od razu świata idealnego, bo ona ma większe znaczenie niż sielanka w Raju. Bóg miał jakiś Cel. Teraz opuśćmy tą drogę rozumowania. Tak naprawdę na niej, za pomocą różnych pytań, możemy dalej tylko powpadać w różne paradoksy i sprzeczności, i nasza Wiara może stać się ruiną. Spróbujmy odnieść się z innej strony do całości sprawy przez okno nauki. Człowiek myśli. Jego świat wewnętrzny jest uproszczonym odwzorowaniem pochodnych zbudowanych w oparciu o rzeczywistość odbieraną zmysłami i analizowaną rozumem, przy pomocy całego aparatu informacyjnego wytworzonego przez człowieka. Środowisko człowieka, to ustawiczne niedoinformowanie, niewiedza, niezrozumienie. Człowiek by sprawnie funkcjonować w skomplikowanym środowisku ludzkim i dalszym potrzebuje paru umiejętności i jakiejś skutecznej strategii przetrwania. Te rzeczy nie zaspokajają jednej potrzeby, potrzeby odpowiedzi na pytanie o siłę wyższą i o Cel bytowej tułaczki człowieka wyposażonego w świadomość. Ludzie różnią się sposobem patrzenia na otoczenie, sposobem przetwarzania myśli o świecie, wyciągają różne wnioski. Może wynikać to z wielkiej trudności, jakie stoją przed każdym umysłem, by pojąć bardzo skomplikowaną naturę rzeczy, tak skomplikowaną, że nawet najtęższe umysły ludzkie tej natury nie rozgryzły i cały czas pływamy w oceanie hipotez, a co za tym idzie niepewności. Widocznie tak ma być i mimo, że Wszechświat jest matematyczny, to nawet, jeśli znajdzie się potężny umysł łączący w sobie umysły tysiąca najwybitniejszych matematyków, fizyków, filozofów i gdyby napisał opasłe tomisko wyjaśniające naturę Rzeczy, to wydźwięk tej pracy byłby prawdopodobnie zrozumiały tylko przez niego lub jemu identycznego.
Możemy teraz wrócić w ramiona Miłości. Ona jest Opoką i rusztowaniem Wszechświata wyplecionego z czasu i przestrzeni. Bóg, jeśli uznajemy go za Wszechmogącego, to nie powinniśmy zaprzeczać jego Doskonałości. Wtedy łatwiej przyjąć, że Wszechświat jest cały czas stwarzany, podlega Ewolucji i ten program jest na tyle doskonały, że Bóg nie musi ciągle ingerować w procesy. Fizis Wszechświata Bóg dobrze policzył, żeby doskonale to zaprojektować. Stworzył idealną Macierz o x wymiarach, której prawie nieskończone możliwości nakręcone Energią, rozwinęły się w Istnienie. Cel jest jeden. Wszechświat, to tygiel, w którym losy istot świadomych, dążących do świętości wydadzą surowiec, do oszlifowania w ostatecznym procesie absolutyzacji. Zbawienie dokona się przez nadanie boskiego szlifu każdej szlachetnej duszy i ułożenie tego w nieskończonym gobelinie wiecznego szczęścia. Zrozumienie istoty absolutnego i doskonałego Ducha, którego „nieskończoność niebytu” (dwa pojęcia, których próba zrozumienia może doprowadzić do obłędu) ze swej Miłości potrzebuje Istnienia, by po niebie płynął Księżyc, czasem przeleciał wysoko pod chmurami szybowiec, a ocean powoli przeciął biały żagiel.
„Ziemia jest naszym statkiem, nie siedzibą. Świat jest jak wielki most, przejdź go, ale nie buduj tu domu! Przejdziesz go w godzinę. Spędź ją szlachetnie i pobożnie. Reszta jest nie do poznania.”
Módl się i patrz oczami Miłości.