Jaki jest sens i generalnie dlaczego ludzie sie nawracaja?

Nie wiem czy to byl dobry pomysl,ze tu napisalam, jesli komus bedzie przeszkadzal post to usune.

Tak pół żartem, pół serio to wierzący rzadziej chorują, szybciej dochodzą do zdrowia i dłużej żyją.
To chyba dobry powód, prawda

Myślę że rozumienie sensu nawrócenia sprawia że tego typu pytania już nie padają. Nieraz słyszy o ludziach którzy mają ideały, honor, są wychowani, wykształceni, wyszkoleni w taki sposób aby stanowić wzór określonych cnót. Bycie nawróconym i chrześcijaninem to cnota zaufania Bogu, zawierzenia mu, uwierzenia w niego i w jego naukę jak w tym świecie jaki stworzył postępować najlepiej. Jest to tak naprawdę zawirzenie idei która ma przyszłość, choćby po drodze działy się rzeczy smutne. Można ustawić sobie życie jako cwaniak które będzie dostatnie. Ale wieczność wtedy zostanie nam odebrana na nasze życzenie. Można żyć dobrze, tzn nie tylko moralnie ale i wierząc, ufając, a wieczność będzie niedaleką przyszłością. Po to się nawracamy bo to dla nas jedyna droga aby robić wszystko dobrze.

Nie ma wieczności w przyszłości. Wieczność jest TERAZ. Odsuwając ją w przyszłość tylko się od niej oddalasz.

Czym tak naprawdę jest wieczność? Przecież nikt z nas tego nie wie, ale czy się w ogóle dowiemy?

Wieczność? Dla mnie to istnienie poza czasem. Wtedy nie ma przeszłości oraz przyszłości - jest tylko istnienie. Wiem, że trudno sobie to wyobrazić, bo świat który nas otacza działa na zasadzie przyczyna -> skutek. Jednak nie zapominajmy, że nasze widzenie świata może być obecnie ograniczone.

Pytanie czy aby na pewno zrozumiałaś moją myśl?


Wiemy, tylko nikt tego bezpośrednio nie doświadcza tu na ziemi, aby o tym opowiedzieć. Każdy człowiek, pomijając ludzi chorych i bardzo cierpiących, co jednak jest wyjątkiem od reguły, ma pragnienie życia i bycia kochanym. Przy czym nie chodzi w nawróceniu tylko o handel, bo Bóg nie potrzebuje naszej wiary czy darów. Natomiast o co chodzi widać na przykładzie ludzi którzy dużą część życia żyli źle. Byli wygodni, kłamali, oszukiwali, samolubni, oddani tylko swoim przyjemnościom. Nawrócenie to zmiana człowieka, odrzucenie tego wszystkiego, zauważenie innego człowieka, dawanie z siebie i czerpanie z tego radości. Nawrócenie ma sens bo jest to słuszny styl życia, słuszne poglądy na różne sprawy. Dlatego pisałem o ludziach honorowych. Oni postępują słusznie, nawet jeśli będzie ich to sporo kosztować.I chyba na tym właśnie polega stwierdzenie że każdy z nas jest z natury dobry. Tzn każdy ma w sobie głęboko zakorzenioną wolę bycia dobrym.

Pytanie czy aby na pewno zrozumiałeś moją?



A ja myślę sobie, że ta pogoń za byciem dobrym okalecza człowieka, sprawia że cierpi, bo nie może być tak dobrym jak by chciał. Moim zdaniem lepiej by było gdyby dał sobie spokój z tą dobrocią i wolą bycia dobrym. Z pewnością wyszłoby mu to na dobre.

Uogólnienia nie stanowią argumentu. Nie wszyscy jesteśmy tacy sami.
Co do samego założenia to nie widzę powodu aby się zgodzić. Człowiek cierpi bo chce być dobrym? Lepiej nie chcieć i nie dbać o to co się robi, jak się robi itp.? Dziwna filozofia.

Człowiek cierpi, bo chce być dobry ale mu nie wychodzi więc cierpi podwójnie. Dążenie do bycia dobrym dodaje mu tylko nowego cierpienia. Chce być inny niż jest a jest tylko sobą. Pragnie upodobnić się do jakiegoś wzorca doskonałości a sam jest niepowtarzalną jednostką ludzką i sam jest wzorcem. Nie można być kimś innym, można być tylko sobą. Wszelkie pragnienia by być kimś innym to pomnażanie cierpienia.

Filozoficzne rozważanie. Ja nie uważam aby tak było, sam tak nie mam. Słowo przeciw słowu. Natomiast konsekwenjce mogą być przykre Twojego rozumowania.

A co do tematu to dotyczy powodów nawrócenia się. Co o tym myślisz?

Powodów jest pewnie tyle, ilu jest ludzi. Nic więcej powiedzieć tu nie można.

Pewnie tak, ale chyba nie o to chodziło autorowi.

Każdy tu może mówić tylko za siebie. Jeśli o mnie idzie, jakby to kogoś obchodziło, to odeszłam i nie wróciłam, więc nie jestem zbyt kompetentna w tym temacie. Ale tak szczerze mówiąc ,to żeby odejść trzeba najpierw należeć. Ja należałam tylko formalnie ,dziecko przecież nie ma wyboru, decydują za nie rodzice. Odeszłam, bo uważam, że wszelka organizacja jakiejś prawdy zawsze ją wypacza, mówiąc górnolotnie. Oczywiście w każdej chwili mogę wrócić, ale nie chcę. Nie wierzę w dogmat, ani jakieś formułki, to są dla mnie rzeczy bez znaczenia. Nie odczuwam też potrzeby określania się i przynależności. Nie jestem też agnostyczką która czeka aż potwierdzi się lub zaprzeczy istnieniu Boga by przejść na jedną lub drugą stronę. Po prostu przestałam pytać się o te rzeczy. To wszystko.