No tak, to się odnosi do wiary chrześcijańskiej, ale co powiesz o tych rodzicach co wychowują swe dzieci powiedzmy w Indiach, Izraelu, Iraku, buszu afrykańskim, niezbadanych dorzeczach Amazonii...
Co robią misjonarze na tych terenach, utwierdzają ich by przyjmowali bezrefleksyjnie przekaz rodziców? ,

Prezentują im możliwość dobrowolnego wyboru i nie czynią tego siłą wbrew woli rodziców.

Prezentują możliwość dobrowolnego wyboru miedzy czym? Nie czasami wiarą przejętą od ojców swoich i Kościołów w sposób refleksyjny, a wiarą przyjętą przez innych, od ojców swoich i Kościołów także w sposób refleksyjny?

Dowód pojawia się wtedy, kiedy zaufałeś Bogu, a nie wtedy, kiedy oczekujesz dowodu. Dlatego dla osoby, która zaufała/zawierzyła, pojawia się jako dowód nieco nieoczekiwanie.
Dla osoby, która Boga chce sprawdzić jako działający mechanizm i otrzymać dowód, dowód się nie pojawi, bo Bogu nie ufasz, ale go sprawdzasz, a sprawdzanie nie ma w sobie intencji zawierzenia, zawierzenia dobremu Bogu, ale intencję sprawdzania tępego mechanizmu, a Bóg to nie mechanizm.
W tym sensie dowód na istnienie Boga nie jest czymś rozumianym w klasycznym sensie doświadczenia laboratoryjnego, bo pojawił się nie jako skutek przeprowadzenia doświadczenia, ale jako skutek zaufania ze strony doświadczającego.

Na tym bym poprzestał. Wszystko co napisałeś ponad, dotyczy tylko i wyłącznie zaufania. Nie ma znaczenia komu zaufałeś, zaufałeś "Swemu Bogu", to co się pojawi nie będzie skutkiem jak piszesz laboratoryjnego eksperymentu, odbierzesz to jako skutek zaufania doświadczającego, do "Swego Boga".

Ale Ty mówisz ciągle o dowodzie, o skutku. A z zaufaniem jest tak, że nie oczekuje się niczego - mówimy o szczerym zaufaniu. Zaufanie polega na tym, że oddajesz wszystko co masz, całego siebie, właśnie całe swoje zaufanie, nie oczekując żadnego skutku, a skutek realnie się pojawia, ale jako pewne zaskoczenie. Ten skutek nie jest "swoim Bogiem" w sensie projekcji niczego, co zamienia sie w iluzoryczne coś, ale realną zmianą, która postawiła swiat na głowie i zmienia niemożliwe w możliwe. Doświadczasz nie jakiegoś widma swoich modlitw zwanych zaufaniem, ale realnej zmiany, która dla Ciebie jest dowodem, niestety tylko dla Ciebie, bo nikomu nie udowodnisz, że dałeś swoje wszystko i dostałeś jeszcze więcej, czego nie oczekiwałeś. Masz dowód i nikomu nie możesz wiarygodnie go przekazać, bo nie przekażesz wiarygodnie, że Twoje wszystko było Twoim wszystkim.

To tak jak z miłością, nie przekażesz, nie wypowiesz, nie narysujesz. Jej można tylko doświadczyć. Z prawdą jest podobnie, możesz jej doświadczyć, ale nie przekażesz. Kto wie, ten nie mówi, mówi ten kto nie wie.

Miłość, powoduje, że jesteś we wszystkim, a wszystko jest w tobie, a prawda- gdy zaczniesz o niej mówić to już jest kłamstwo. Macie rację tego się nie da wypowiedzieć, udowodnić, przekazać. Co najwyżej można wskazać.

Gdyby zmartwychwstanie było faktem, nie byłaby potrzebna wiara. Wierzyć można w to, co nie jest pewne i udowodnione. Jeśli jest, wtedy się nie wierzy, tylko wie.

Jest faktem historycznym, zdaje mi się że jest mniej wątpliwy niż Bitwa Pod Grunwaldem, tyle że w tę bitwę nie ma powodów by nie wierzyć. W przypadku Zmartwychwstania mamy świadectwa osób które nie zmówiły się by kłamać, oddały życie, jest nawet materialny dowód w postaci Całunu.

Faktem historycznym jest tylko istnienie Jezusa z Nazaretu, prawdopodobnie też jego ukrzyżowanie, ale NIE zmartwychwstanie. Historyk z tej strony, jakby co. Byłem na wykładach dr.Panica o całunie turyńskim, gość był bardzo przekonywujący w tym, co mówił, ale to wciąż nie czyni zmartwychwstania potwierdzonym faktem.

Jesteś tego pewny? Tak naprawdę każdy człowiek ma bardzo znikoma wiedzę, a ogranicza sie ona do tego, co sam zbadał, zmierzył czy wytworzył. Wszystko inne to wiara: wierzymy naukowcom, wierzymy dokumentom historycznym, wierzymy producentom (skład na opakowaniu itp., chyba że sam zbadasz). To jest wiara, nie wiedza.

Powiedzmy sobie: w istnienie Jezusa, i Jego śmierć łatwiej uwierzyć niż w Zmartwychwstanie.

O życiu i śmierci Jezusa wspominają nie tylko źródła chrześcijańskie. To i przyczyny oczywiste, czynią je bardziej prawdopodobnymi (niż zmartwychwstanie) i pozwalają uznać za fakt historyczny. A i tak nie wiadomo, czy to rzeczywiście prawda.

Reszta jest kwestią wiary, nie faktów.

Zmartwychwstanie, mimo że tyle za nim przemawia, nie będzie tak niezaprzeczalne, by zostawić nam przestrzeń na wiarę. Nie widzę powodu by w nie nie wierzyć.