Ja bardzo bym chciał żeby Bóg mnie opuścił, żeby wreszcie się ode mnie odczepił, odkąd nawróciłem się do Kościoła 10 lat temu spotkało mnie mnóstwo cierpienia, czasami mam tego serdecznie dosyć.
To wszystko zaczęło się od momentu nawrócenia, przed ty momentem wszystko było ok a nawet było wspaniale, a potem nastąpił horror który trwa do dzisiaj, nikomu nie polecam na siłę wchodzenia w ramy Kościoła, bo może się to źle skończyć tak jak w moim przypadku.

Byli święci, którzy gdy akurat nic złego się im nie działo, obawiali się czy ich Bóg nie opuścił,
Kapralu, opuszczenie przez Boga jest o wiele gorsze od horroru który się przeżywa.

Na czym ten horror polega ?

Masz przekonanie, ze gdybyś się nie nawrócił, nie spotkały by Cię te cierpienia, a gdyby spotkały łatwiej byś je znosił.
W jaki to sposób "na siłę wchodziłeś w ramy Kościoła"?

O proszę, umknęło mi.


W Japonii jeszcze się modlą. I nie, nie chciałbys tam żyć, chyba że Twoim hobby jest praca i branie nadgodzin dzień w dzień. I że potrafisz pokornie stulić twarz, kiedy mówi Twój przełożony, obojętnie co mówi i co Ci nakazuje. Mundialu żeś nie oglądał?


W Japonii się nie spowiadają, więc muszą nosić swoją hańbę do końca swoich dni. Sporo ludzi tego nie wytrzymuje, szczególnie, że samobójstwo przywraca honor. Odwrotnie zatem, liczba samobójstw powinna spadać razem ze wzrostem pustki w życiu.

Komu przywraca?

Samobójcy, jego rodzinie i grupie, do której przynależy.

Znaczy, nie wszyscy się zabijają akurat z tego względu, ale to wciąż płynie w japońskiej kulturze: postrzeganie samobójstwa jako wyjścia z twarzą, a zarazem aktu ostatecznej odpowiedzialnosci i niesamolubnej troski o innych ludzi.

To znaczy, że Hitler w Japonii jest postrzegany jako człowiek honoru?

Hitler jest w Japonii postrzegany przede wszystkim jako gaijin, a gaijini nie znają elementarnych reguł kultury osobistej i uprzejmości. Cóż dopiero wymagać od nich honoru... równie dobrze można by było się spodziewać, że szlachcic za króla Jana uzna, że cham pańszczyźniany, co się przypadkiem umiał zachować, jest mu z tego tytułu równy.

W ogóle, rozmawiając o Japonii jak dwójka, nie oszukujmy się, ignorantów, musimy najpierw spróbować przyjąć japońską optykę. To znaczy: Japonia jest centrum świata i wszystkie drogi prowadzą do Tokio, stolicy cywilizowanego Cesarstwa, które jest najdosłowniej wyspą w morzu barbarzyńskich jinów i gaijinów. To, co robił w tej barbarii Hitler, obchodzić nas może mniej więcej tyle, co robił Simon Kimbangu. A Simon Kimbangu głosił, że jest najdosłowniej Bogiem Wcielonym; spłodziwszy zaś trzech synów, ponadawał im przydomki Ojca, Syna i Ducha Świętego. Ot i tyle...

Samobójstwo jest tchórzostwem, zamiast mężnie do końca życia nieść ciężar swej hańby, wybiera się szybką ucieczkę. Tyle że istnieje życie po śmierci i po tamtej stronie hańba wzrośnie nieskończenie.

Tya. W latach dwudziestych zeszłego stulecia była w Polsce rodzina, wielodzietna oczywiście, która zaczynała już przymierać głodem, a cały jej majątek stanowiła polisa na życie ojca rodziny. Zgodnie z tym, jakżeś nam się, Andy, pofilozofował, słusznym wyjściem byłoby skazać swoich bliskich na zupełną nędzę, zamiast zabić się, sprytnie na dodatek, żeby oni mieli za co żyć.

A teraz przewijamy tysiąc lat do tyłu. Kiedy we wsi, dajmy na to ruskiej nad Oką, szerzył się głód, wyganiano synów z chałup w szeroki świat, żeby było co jeść na przednówku. Ruś szeroka była, toteż niektórzy synowie dawali sobie w niej rade, a bywało, że nawet wracali z gościńcem. Japończycy, żyjąc odcięci na swoich wyspach, takiego luksusu nie mieli; nie było po prostu dokąd pójść szukać szczęścia. Toteż wybór w głodowych latach był prosty: albo śmierć taka, albo śmierć inaksza. No i się zabijali.

Ergo, jesteś satanistą, że zachęcasz do samobójstwa? Samobójstwo to potworny grzech. Zachęcenie do niego również.

To że ty wyczytujesz we wszystkim zachęty, pokusy i nawracanie, to jest, rozumiesz, twój problem - a nie mój.

Inaczej może: życie jest sztuką. Dlatego nie ma i nigdy nie będzie sztywnego algorytmu odpowiadającego bez pudła na pytanie - jak żyć. Każdy algorytm gdzieś-kiedyś się załamuje. Dekalog jest jednym z takich algorytmów.

Owszem, jeśli odrzucimy samobójstwo w opisanej sytuacji, to pozostaje pójść po prośbie; ale skoro wszyscy wkoło już żebrzą, to trzeba pójść do bogatego. Najbogatszy w okolicy jest zawsze pleban, a dlaczego? Bo nie rozdaje darmo, tylko pożycza; spłacisz dług, chłopie, jak będziesz miał z czego. Plus nawiązka. Że co, że lichwa? Chłopie, jaka lichwa! Co łaska, chłopie, co łaska...

Samobójstwo w opisanej sytuacji to oszustwo i wyłudzenie ubezpieczenia. Poza tym ubezpieczalnia nie wypłaci środków w przypadku samobójstwa. Czyli ojciec rodziny ucieknie od kłopotów skazując dzieci na jeszcze większą nędzę.