Ale ta rzekoma groźba, to jedynie Twoja interpretacja pewnej relacji. Tak jak przymus też jest Twoją oceną sytuacji. Dlatego zapytałem, co go definiuje.
Wybór między niebem a piekłem, jest nieunikniony, bo to wybór między dobrem a złem. Nie można wybrać czegoś trzeciego, bo niczego trzeciego nie ma. Każdy wybór jest przyporządkowany etycznie.

To nasze ja uczestniczy w wyborze i to uczestnictwo, jako proces decydowania, jest wyborem między dobrem z złem. Natomiast mówienie, że ten wybór jest groźbą albo przymusem, jest niewykonalną próbą wzięcia naszego aktywnego ja w nawias i dania mu iluzorycznej możliwości wykonania jakiegoś nowego wyboru, poza umieszczonym w nawiasie dobrem i złem. Tylko czym byłby ten nowy wybór? Między jakimi wartościami by się dokonywał?

Ależ nic podobnego. Wybór uwierzyć lub nie nie ma charakteru etycznego. Zresztą - trudno powiedzieć, żeby można było tu mówić o wyborze, wszak wiara rozumiana jako przekonanie mu nie podlega, mamy raczej zatem do czynienia z sytuacją typu "Jak to nie zachwyca Gałkiewicza, jeśli tysiąc razy tłumaczyłem Gałkiewiczowi, że go zachwyca."

A jednak opcja "nie zachwyca" obłożona jest wieczną karą.

Jeżeli rozpatrywalibyśmy jakieś hipotetyczne uwierzenie, to nie miałoby ono charakteru etycznego, zgoda.
A poruszając się w obrębie chrześcijaństwa, "uwierzenie" konotuje się z uwierzeniem Bogu określonemu chociażby Dekalogiem, co z kolei jest jak najbardziej przyporządkowane etycznie. W naszym przypadku "uwierzenie" to rodzaj skrótu myślowego prowadzącego dalej, a nie puste znaczeniowo określenie wykonania aktywności, zwanej uwierzeniem. Wierzymy w coś określonego, lub komuś określonemu, ale nie wierzymy jako wykonywanie abstrakcyjnej czynność wierzenia, bo to rzeczywiście niewykonalne.

Uzasadnij. Uwzględniając, że uwierzenie jest w pierwszym rzędzie uwierzeniem ludziom, temu co mówią.

Co miałbym uzasadniać? Bo nie do końca rozumiem. Masz na myśli jakiś dowód na bezpośrednie pochodzenie Dekalogu od Boga, a nie od ludzi?

To, że uwierzenie Kościołowi Katolickiemu jest samo w sobie wyborem moralnym i w szczególności to, że nieuwierzenie mu jest moralnym złem.

Nie, tego uzasadnić nie mogę i chyba nie ma takiej potrzeby. Znajdowaliśmy się na pewnym poziomie dyskutowania, gdzie Boga za rzekome wymuszanie pewnych wyborów, próbowaliśmy uczynić winnym lub uniewinnić. Niezależnie od sensowności tej dyskusji, przyjęliśmy cechy Boga podawane przez KK.
Nie wydaje mi się prawidłowe, żeby uznać za dopuszczalne bez uzasadnienia istnienie Boga jako obiektu krytyki wedle praw KK, ale domagać się uzasadnienia istnienia Boga, jako twórcy moralności tych praw.
Wygląda to tak, jakby Bóg miałby być obecny tylko wtedy, kiedy chciałoby się krytykować jego moralność, ale wymagający dowodów na istnienie, czyli nieistniejący, jako twórca tejże moralności.

Są dwa poziomy dyskusji.
1. To, czy Bóg faktycznie istnieje.
2. Jeśli istnieje i jest taki jak naucza KK, to jakie są Jego prawdy.

Jeśli w punkcie drugim podczas próby zrozumienia tych prawd dochodzi do sprzeczności, automatycznie oznacza to że Bóg nie istnieje w takiej postaci, jak naucza KK.
Rozważaną potencjalną sprzecznością jest to, że doskonała moralność dopuszcza się czynów niemoralnych, jak karanie za decyzje, które złe nie są.
Jeśli uznać że to sprzeczność, automatycznie założenie że KK ma rację jest uchylone - zwłaszcza że według samego KK, Boga można pojąć rozumem, czyli nie może być sprzeczny.

Aby w ogóle dyskutować o Objawieniu jako prawdzie, całość nauczania nie może być sprzeczna, czyli musi być możliwa pod względem logicznym. Dopiero potem dochodzi kwestia wiary - że kwestie, których nie można ustalić przy pomocy logiki są prawdziwe.

Kto się, przepraszam, znajdował? Mowa był o Kościele i zasadzie Extra Ecclesiam nulla salus, nie Bogu.

Jeśli coś jest dopiero rozważaną sprzecznością, to jest na razie tylko możliwą sprzecznością. WIęc niech Stubr nie wyprzedza faktów, żeby tworzyć fikcyjne wnioski.
Stubr ma przecież okazję wejść w dyskusję w którym z poziomów szczegółów i tam wykazać sprzeczność.
Natomiast Stubr w dyskusji nie bierze udziału, ale objawia się znienacka jako autorytet, serwujący niedorobione założenia jako wnioski. Tak to nie działa.




Wszyscy uczestnicy dyskusji, rzecz jasna. Jeśli w niej uczestniczyli, to się w niej znajdowali.

To że to jest sprzeczność zostało wykazane wyżej. Ale oczywiście mogę się mylić, nie jestem geniuszem. Jeśli nie jest to sprzeczność, wskaż błąd założeniach.
I przede wszystkim - nie masz żadnego prawa nakazywać czy zakazywać mi udziału w dyskusji. Jeśli chcesz udowodnić że jesteś bucem - nie musisz, już to zrobiłeś kilkukrotnie.
Szczegóły owej sprzeczności zostały wielokrotnie opisane wyżej. Pozwolę sobie nawet zacytować:

Szczegóły - to:
czyn niemoralny - skazanie na piekło za decyzję, która nie jest za moralnie.
decyzja, która nie jest zła moralnie - odrzucenie Kościoła.

Jeśli odrzucenie Kościoła jest złe moralnie - wskaż, na jakiej podstawie.

Pocieszne to, nie ma co. Wykazane zostało, z tym że wykazanie może jest błędne. Otóż wykazania posiada tę cechę, że jest prawidłowe, jeśli tej cechy nie posiada, to nie jest wykazaniem.
Więc niech Stubr nie robi z siebie idioty, używając słów ponad swoje możliwości.

Masz rację. Wystarczy, że sam z siebie robisz idiotę. Nikt inny już nie musi.
Naprawdę chcesz zaniżyć dyskusję do swojego poziomu?

Bóg nie potępia za odrzucenie kościoła. Bóg potępia (a właściwie człowiek sam się potępia) za odrzucenie Boga.

Skoro zaś Kościół i Chrystus są nierozłączni, to odrzucenie Kościoła jest odrzuceniem Chrystusa - dlatego też odrzucenie Kościoła oznacza piekło. Niestety, Kościół ustanowił dogmat, że Kościół i Chrystus to jedno.